
Obrazek: themissionalnetwork.com
Śmierci Chrystusa słusznie przypisuje się pierwsze miejsce jako najważniejszemu wydarzeniu w historii, lecz ona nie miałaby wielkiej wartości, gdyby Chrystus nie zmartwychwstał. Bez Jego zmartwychwstania ludzkość byłaby tak samo bezradna i pozbawiona nadziei jak przed tym wydarzeniem.
Jak często wskazywaliśmy na tej stronie internetowej, „śmierć” nie jest „życiem”. To stwierdzenie może się wydawać banalne i oczywiste, lecz utwierdzony pogląd religijny sugeruje, że prawda jest wprost przeciwna. W rzeczywistości utrzymuje się, że ktoś może otrzymać cios w głowę, który spowoduje zupełną nieświadomość lub bardziej poważny, śmiertelny cios, którego skutkiem będzie genialne oświecenie wiedzą i życiem po śmierci.
Biblia zapewnia nas, że Chrystus umarły i że powstał od umarłych, aby żyć. To jest zgodne z własnymi słowami naszego Pana (Obj. 1:18), „I żyjący, a byłem umarły, a otom jest żywy na wieki wieków.” Kiedy On był umarły, nie był żywy. Jak zrozumiałe i pełne mocy są te słowa, kiedy nadamy im właściwą wagę! Wydaje się dziwne, że tak proste stwierdzenie wymaga zbadania. Roztrząsanie tej sprawy z pewnością w ogóle nie byłoby konieczne, gdyby nie błąd w rozumowaniu, że umarli są żywi, który jest tak powszechny i tak głęboko obwarowany w zbiorowym myśleniu.
W czasie swego zmartwychwstania Jezus stał się „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (1 Kor. 15:20). W innym miejscu Chrystus jest nazwany „pierworodnym z umarłych” (Dz. Ap. 26:23, Kol. 1:18). Przed Nim nikt nie zmartwychwstał. [Ani Łazarz, ani córka Jaira, ani syn wdowy z Nain nie zmartwychwstali w Biblijnym znaczeniu: oni zostali jedynie wskrzeszeni by żyć naturalnym życiem.] Słowo „pierwiastki” nasuwa myśl, że mają być inni, którzy w podobny sposób przejdą z śmierci do doskonałego życia.
Zmartwychwstanie i Nowe Przymierze
Zmartwychwstanie Chrystusa ma kluczowe znaczenie dla chrześcijańskiej wiary. Jak Apostoł Paweł wskazuje, gdyby Chrystus nie powstał z umarłych, chrześcijańska wiara byłaby pozbawiona rozsądku (1 Kor. 15:12-19). Nie byłoby żadnego odpuszczenia grzechów, żadnego pocieszenia obecnie, ponieważ nie byłoby żadnej nadziei. Przyszłość jest związana z obietnicami Bożymi, jak one są objawione w Jezusie Chrystusie. On jest wyrażeniem woli, planów i celów Niebiańskiego Ojca (Jana 14:9).
Aby Nowe Przymierze mogło działać jest potrzebny lud przymierza. Bóg jest jedną częścią przymierza, Izrael – a w szerszym znaczeniu świat ludzkości – jest drugą jego częścią. Indywidualne zmartwychwstanie Chrystusa gwarantuje powszechne zmartwychwstanie. To jest prawda, która była zakryta przez wieki. Rozmaite sekty i odłamy chrześcijaństwa walczyły między sobą, aby dostać się do nieba, zamykając drogę nieświadomym, poganom, „nie zbawionym.” Wskutek tego tylko nieliczne religie dają nadzieję ogromnej wiekszości ludzkości, która nigdy nie miała odpowiedniej sposobności aby dojść do zbawczej wiary. O tym, co zostało przeoczone wspomina Pismo Święte (1 Tym. 2:1-4, 1 Jana 2:2).
Każdemu, kto kiedykolwiek żył, będzie dana jedna pełna sposobność uzyskania zbawienia. W tym celu cały nie wybrany świat ludzkości zostanie wzbudzony w ogólnym zmartwychwstaniu wspomnianym u Jana 5:28.
„Nie dziwcie się temu; bo przyjdzie godzina, w którą wszyscy, co są w grobach usłyszą glos jego…”
Nowe Przymierze zostanie zawarte z Izraelem, który wówczas będzie pełnić rolę jaką wcześniej odrzucił (Jer. 31:31-37). Jako ewangelizatorzy Królestwa i pod kierownictwem niebiańskiej części Królestwa, oni będą krzewić prawdę i pokój (Izaj. 2:2-5). Nowe Przymierze uczynione z nimi i z ludzkością będzie wymagać posłuszeństwa, lecz będzie również oferować życie. Ci, którzy ugną kolana i swoimi wargami uznają zbawcze dzieło i zwierzchnictwo Chrystusa, wejdą na „drogę świętą” do doskonałości i wiecznego życia (Filip. 2:9-11, Izaj. 35:8,10). Udoskonalony Eden będzie ich udziałem – cudowna wolność jako Boskich dzieci będzie ich wieczną radością.
_______
Fragment artykułu pt. W Krzyżu Chrystusowym się chlubię, „Sztandar Biblijny”, marzec 2002.