Gdybyśmy mieli z Biblii wyodrębnić najistotniejsze rzeczy w sensie nauki jakie z niej wypływają to jakie byście wskazali? Z pewnością jedną z nich jest OKUP – OKUP czyli najważniejsze pytanie Starego Testamentu: kto będzie Zbawicielem świata i w jaki sposób w ogóle świat będzie zbawiony? To pytanie brzmiało przez cały ST czyli przez wiele stuleci a nawet tysiącleci.
Ale kiedy odpowiedź na to pytanie już przyszła to w Nowym Testamencie pojawia się inne pytanie, które nurtowało również samych apostołów. To pytanie o drugą obecność Jezusa:
Ewangelia wg Mateusza 24:3 – „A gdy siedział na górze oliwnej podeszli do Niego uczniowie i pytali na osobności: Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twej obecności i końca świata”.
Pytanie o drugą obecność Jezusa to pytanie o to kiedy się zakończy ten zły świat i kiedy rozpocznie się Królestwo Boże…
Nagranie wykładu, które Bogdan Kwaśniewski wygłosił w zborze Pana w Woli Krzysztoporskiej, 20 maja 2018 r.
1 Tes. 3:13 – Aby serca wasze były utwierdzone, bez nagany, w świątobliwości przed Bogiem i Ojcem naszym na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa, ze wszystkimi jego świętymi.
2 Tes.2:1,2 – Co się zaś tyczy przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i spotkania naszego z nim, prosimy was, bracia, Abyście nie tak szybko dali się zbałamucić i nastraszyć, czy to przez jakieś wyrocznie, czy przez mowę, czy przez list, rzekomo przez nas pisany, jakoby już nastał dzień Pański.
2 Tym. 4:8 – A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego.
Żyd. 10:38 – Bo jeszcze tylko mała chwila, A przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał;
Ten duch powrotu Naszego Pana towarzyszył nie tylko apostołom ale również całemu Kościołowi Wieku Ewangelii.
Dzisiaj wiele grup chrześcijańskich oczekuje na przyjście Jezusa, że jak przyjdzie weźmie ich do siebie do nieba. Nauka o tym, że Jezus ma nadejść po raz drugi jest dla nich elektryzująca, na nic innego nie czekają jak właśnie na to.
Czy dla nas ta informacja o drugiej obecności Jezusa ma taki sam ładunek emocjonalny, czy już się przyzwyczailiśmy i nie robi to na nas wrażenia.
Dlaczego druga obecność Jezusa jest dla wszystkich chrześcijan ważnym tematem? Bo druga obecność naszego Pana świadczy bardzo wyraźnie o jednym – koniec tego świata jest bliski.
Więc dla wielu chrześcijan to pytanie NT Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twej obecności i końca świata jest wciąż aktualne Pytanie ja mam do Was- czy Jezus jest już obecny po raz drugi? Jeśli tak to skąd to wiesz?
A jeśli jest obecny po raz drugi to dlaczego tylko nieliczni o tym wiedzą? – o co się potykają? Spodziewają się innego Króla niż takiego jak przyszedł – spodziewają się widzialnej obecności Jezusa.
Co więcej słowo parousia najczęściej występujące w stosunku do drugiego przyjścia naszego Pana ma kluczowe znaczenie ponieważ znaczy „obecność”. Czyli kiedy mówimy o tym okresie czasu to Biblia zwraca naszą uwagę na czas nie samego przyjścia ale już obecność, że Nasz Pan będzie już obecny, co dość jednoznacznie wskazuje na to że samo Jego przyjście będzie niezauważone. Bo kiedy ja mówię, że jestem gdzieś obecny to znaczy, że ja już tam jestem a nie że dopiero tam zmierzam.
Jezus jest Panem Sabatu czyli odpoczynku. Odpoczynku od czego? Pokazał to w czasie pierwszej swojej obecności kiedy uwalniał ludzi od skutków grzechu właśnie w sabat.
Sabat – 7 dzień – pierwszy sabat – zbieranie manny
Ale sabat był już wcześniej – Bóg przez 6 dni przeprowadzał proces stworzenia – a 7 dnia od tego odpoczął. – dzień u Boga 1000 lat, dzień u Boga 7000 lat.c
To co w zakresie chronologii możemy zauważyć w Biblii to fakt, że Najwyraźniej Bóg chciał przekazać ludziom informację dotyczącą pewnych dat i wydarzeń umiejscowionych w czasie. Gdyby nie chciał to z pewnością nie natknęlibyśmy się w Biblii na tak wiele szczegółów na podstawie których można określić daty pewnych wydarzeń.
Biblijna chronologia pozwala określić rok drugiego przyjścia naszego Pana. Ale żeby nie było to takie proste i dostępne dla każdego kto by się w ten temat chciał zagłębić to są z tym związane pewne trudności:
Problemy ze znalezieniem odpowiedzi na pytanie o chronologię:
- Trochę tu – trochę tam – porozrzucane wersety.
- Pomyłki w wersetach ze strony przepisujących – dodatkowa trudność.
- Podane są daty czy okresy czasu, z których nie można wyciągnąć żadnych wniosków związanych z ciągłością chronologii – tak jakby dla zmylenia i zagmatwania tematu.
Dlatego bez Bożej pomocy nie uda nam się nigdy dojść do zrozumienia Biblijnej chronologii. Bez Bożej pomocy czyli bez narzędzi, których Bóg użył do wyjaśnienia tych spraw [por. „Nadszedł czas”, C.T. Russell oraz „Dodatek do II tomu” Paula S.L. Johnsona].
Kluczowy w tych rozważaniach jest nasz podstawowy werset – Jezus jest panem sabatu. Panuje 7 – go dnia (tysiącletniego dnia – 2 Piotra 3:8).
Trudność w odpowiedzeniu sobie na pytanie polega na tym, że ludzie nie wiedzą jak długo trwały pewne zdarzania. Żeby wiedzieć kiedy minął jakiś dłuższy odcinek czasu musze wiedzieć ile on trwał w całości i od którego momentu należy go datować– to jest kluczowa informacja. Dlatego w rozważaniu chronologii biblijnej szukamy odpowiedzi jak długo trwały poszczególne okresy czasu, które się złożyły na ten jeden dłuższy po to aby znaleźć datę, która stanie się punktem zaczepienia i dzięki której dowiemy się kiedy te 6000 lat się kończy.
Mój dziadek żył 83 lata – gdyby żył i nie umarł w którym roku skończyłby 100 lat?
Ja mam 47 lat w którym roku skończę 100 lat życia? – dlaczego odpowiedź na drugie pytanie jest łatwiejsza niż na pierwsze?
Te okresy które w Biblii wyraźnie występują to:
Jak za chwilę zobaczymy zadanie jest o tyle łatwiejsze, że suma tych okresów to ponad połowa całej tej długości – jeśli ja znajdziemy to łatwo będzie określić datę końcową tej osi.
Ten okres jest dość prosty do zidentyfikowania: wiadomo ile kto żył i kiedy urodził się Jego potomek. Tak więc od stworzenia Adama (Adam był stworzony w szóstym dniu – pod koniec) do końca potopu mija 1657 lat i 1 miesiąc
Dwie rzeczy, które należy tutaj uściślić: Sem i podróż Abrahama do ziemi obiecanej po śmierci Tarego.
1. „Sem (…) zrodził Arfachsada w 2 lata po potopie – a tutaj jest napisane rok.
Dla kogoś kto zna tylko język polski taka interpretacja w pierwszej chwili wydaje się nienaturalna, lecz Ty jesteś dobrze uświadomiony odnośnie faktu, że tak w Starym jak i w Nowym Testamencie często, kiedy jest mowa jak długo po pewnym okresie zachodzi jakieś wydarzenie, okres ten jest włączony, jako część tego czasu lecz to jest niekiedy ignorowane. Jako przykład każdego przypadku zauważ Mat. 17:1 i Łuk. 9:28. Zakon – następny okres.
My też mówimy że będę gdzieś do lipca –co to znaczy, że lipiec też ma liczyć czy nie? W takich sytuacjach próbujemy uściślać i pytamy włącznie z lipcem czy nie? Podobnie jest tutaj w stwierdzeniu Sem (…) zrodził Arfachsada w dwa lata po potopie po potopie po początku czy końcu potopu?
2. Od śmierci Tarego do zawarcia obietnicy …………………….. 5 miesięcy
O ile śmierć Tarego – ojca Abraham jest ściśle określona w Biblii o tyle czas na pogrzeb i podróż już nie.
Pomoże nam tutaj długość okresu podróżowania Ezdrasza z Babilonu do Jerozolimy, wynoszącego 4 miesiące. Podróż Ezdrasza, prawie dwa razy tak długa nie była hamowana przez stada i trzody, jak w przypadku Abrahama, ponieważ Ezdrasz otrzymał pieniądze na zakup w Palestynie owiec i bydła na ofiarę (Ezdrasz 7:16, 17, 22). Podróż Abrahama, hamowana przez bydło i z pewnością rozpoczęta natychmiast po trwających miesiąc uroczystościach żałobnych, związanych ze śmiercią jego ojca, wydaje się, że trwała około czterech miesięcy. Tak wiec miesięczne uroczystości żałobne i około 4 miesiące trwająca podróż w sumie daje około 5 miesięcy.
Zawarcie przymierza z Abrahamem jest o tyle kluczowe że wiąże się z tym następny okres:
Paweł oznajmia nam, że okres ten trwał 430 lat (Gal. 3:17). – Powiadam więc to: Testamentu uprzednio przez Boga uprawomocnionego nie unieważnia zakon, który został nadany czterysta trzydzieści lat później, tak żeby obietnica była unicestwiona.
Zgodnie z tym czytamy w 2 Mojż. 12:40-42,51: „A czasu mieszkania synów Izraelskich, którego mieszkali w Egipcie, było czterysta lat i trzydzieści lat. I stało się po czterechset lat i trzydziestu lat, stało się onegoż dnia, wyszły wszystkie wojska Pańskie z ziemi Egipskiej”.
Pytanie zatem się powtarza: kiedy zatem Bóg zawarł przymierze z Abrahamem? Bo od tego czasu należy liczyć 430 lat.
„I rzekł Pan do Abrama [zanim opuścił Ur Chaldejskie]: Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej i z domu ojca swego [braci, itp.] do ziemi, którą ci wskażę. A [jeśli to uczynisz] uczynię z ciebie naród wielki” – 1 Mojż. 12:1,2
Określony tam jednak został warunek, który zobowiązywał Abrahama do okazania wiary i posłuszeństwa, zanim przymierze mogło być istotnie ustanowione: Abraham miał zamanifestować wiarę poprzez opuszczenie swego rodzinnego kraju i rodziny oraz WEJŚCIE do ziemi, do której miał być prowadzony.
Istotne jest tutaj świadectwo Szczepana: Dz.Ap. 7:4 – Wtedy wyszedł z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Haranie. A stamtąd, gdy umarł jego ojciec, przesiedlił go do tej ziemi, w której wy teraz mieszkacie;
Możemy więc ustalić czas zawarcia przymierza – wkrótce po śmierci Tarego – zgodnie z określeniem Szczepana. Natomiast na podstawie Ap.Pawła dowiadujemy się, że Zakon nastał po 430 latach od zawarcia przymierza. Zakon w znaczeniu początku tego Zakonu – święto przejścia.
Niektórzy przypuszczają, że świadectwa Mojżesza i Pawła (2 Mojż. 12:40-42 i Gal 3:17) stoją w sprzeczności. Pierwsze bowiem stwierdza, że przemieszkiwanie Izraela trwało czterysta trzydzieści lat, podczas gdy drugie mówi, że czterysta trzydzieści lat minęło od przymierza z Abrahamem aż do dania Zakonu. Rozumując więc, że jeżeli od wejścia Abrahama do Chanaanu do dania Zakonu minęło tylko czterysta trzydzieści lat, to pobyt Izraelitów w Egipcie musiał trwać znacznie krócej.
Patrz – Septuaginta:
Powinniśmy jednak zauważyć, że nie ma tu stwierdzenia, iż Izrael przemieszkiwał w Egipcie czterysta trzydzieści lat, ale że cały okres przemieszkiwania tego narodu, który przez pewien czas mieszkał w Egipcie, trwał czterysta trzydzieści lat:
Następny okres to….
Pierwsze dwa wersety wskazują na okres czasu od wyjścia z ziemi Egipskiej do czasu szpiegowania ziemi – 1,5 roku.
Kolejny to czas wędrowania po pustyni Synaj – 40 lat
Kolejny to świadectwo Kaleba
Zgodnie z 4Mojż. 13:20 szpiedzy wyszli w czasie, gdy dojrzewały pierwsze winogrona, tj. mniej więcej na początku sierpnia. Czterdzieści dni później, gdy wracali, było około siódmego miesiąca. Przyniesienie przez nich nie tylko dojrzałych winogron, lecz także innych owoców (4 Mojż. 13:23—25) dowodzi, że ich powrót nastąpił jesienią. Tak więc skoro Izrael opuścił Egipt na wiosnę, to półtora roku po tym następowała jesień. Zgodnie z tym od Wyjścia aż do podziału ziemi upłynęło 46 i 1/2 roku.
Zapis z Księgi Sędziów i 1 Samuelowej mówi o dziewiętnastu okresach. Jednak są one nie połączone, rozerwane, zachodzą na siebie i są tak splątane, że nie moglibyśmy wyciągnąć żadnego sprecyzowanego wniosku i musielibyśmy uznać, tak jak inni, że nic pewnego nie uda się ustalić w tej sprawie.
Wątpliwości rodzi…
…
…
…
Masoreci, chcąc się zabezpieczyć przed pomyłkami stosowali w swych manuskryptach słowny zapis cyfr. Pomyłka musiała więc nastąpić jeszcze przed sporządzeniem ich manuskryptów. Jeśli liczbę 580 zapisywano jako 400+100+80 (litery taw, kow i pe), to przypuszczalnie litera kow mogła zostać pominięta przy przepisywaniu, z czego wynika cyfra 400+80 (480).
Ale ktoś może powiedzieć – nie pasuje Ci do obliczeń to stwierdzasz, że to jest błąd i zmieniasz w taki sposób każdy może opracować taką chronologią jaką chce.
- 480 nie jest potwierdzone przez Apostoła Pawła. Więc definitywnie gdzieś tutaj jest błąd. Jak zweryfikować gdzie? Zrobiliśmy to sumując te okresy, które składają się na ten rok 480-ty i brakuje 100 lat do świadectwa Pawła – brakuje jednej literki. Gdyby brakowało 38 albo 72 to byłby problem – ale tutaj brakuje równych 100 lat.
- Zwróćmy uwagę na inny błąd.
…
…
I znowu – o ile wszyscy Ci królowie zostali jasno określeni co długości czasu ich panowania to mały problem pojawia się odnośnie Sedekiasza.
2 Kron. 36:11- Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie.
Biblia niejako zaokrągla ten czas do równych 11 lat i gdyby nie było dodatkowych szczegółów to tyle należało by przyjąć
Mamy jednak podane w Jer. 52:5w. 5 I miasto było oblężone aż do jedenastego roku panowania króla Sedekiasza. W czwartym miesiącu, dziewiątego dnia tego miesiąca, gdy głód się wzmógł w mieście i nie stało już chleba dla prostego ludu,
w. 12,13 – A w piątym miesiącu siódmego dnia tego miesiąca, był to dziewiętnasty rok króla Nebukadnesara, króla babilońskiego, przybył do Jeruzalemu Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, który należał do bezpośredniego otoczenia króla babilońskiego, I spalił przybytek Pana i pałac królewski, i wszystkie domy Jeruzalemu; wszystkie duże domy spalił ogniem.
w. 12,13 – A w piątym miesiącu siódmego dnia tego miesiąca, był to dziewiętnasty rok króla Nebukadnesara, króla babilońskiego, przybył do Jeruzalemu Nebuzaradan, dowódca straży przybocznej, który należał do bezpośredniego otoczenia króla babilońskiego, I spalił przybytek Pana i pałac królewski, i wszystkie domy Jeruzalemu; wszystkie duże domy spalił ogniem.
Werset mówi, że Nebuzaradan dopiero przybył 5 miesiąca, więc niszczenie miasta musiało mu zająć trochę czasu.
Tak wiec panowanie Sedekiasza rzeczywiście trwało 10 i 1/2 roku. W konsekwencji okres królów trwał 512 i 1/2 lat.
Na podstawie daty powrotu izraelitów i odjęciu od tego okresu 70 lat również możemy wnioskować, że Sedekiasz panował 10,5 roku
…
Kiedy Cyrus zdobył Babilon? Tutaj z pomocą przychodzi nam już historia, która umieszcza nam ten rok konkretnie na osi czasu. Do tej pory rozważaliśmy ile lat jaki okres czasu trwał. Tutaj jest pierwsza możliwość określenia daty.
Ze źródeł historycznych z pomocą przychodzi nam kanon Ptolemeusza.
Cyrus według Kanonu Ptolemeusza, panował 9 lat jako król Babilonii, umarł w 529 r. przed Chr. Stosownie do tego, pierwszy rok jego panowania, jako króla Babilonii przypada na 538 r. przed Chr. Ptolemeusz podaje ten właśnie rok, jako rok upadku Babilonii
Powrót do Jerozolimy kończy 70 letnią niewolę i jest realizowany na podstawie dekretu Cyrusa
…
Cyrus zdobył Babilon w 538 roku pne. Brat Johnson podaje że był to m-c lipiec ale inne źródła podają, że była to wiosna 538 roku. Biblijne świadectw (Ezdr.3:1 ?) podaje, że niewola Bibilońska trwająca 70 lat skończyła się powrotem tego narodu do swojej ziemi i że miało to miejsce w m-cu tishri. Podróż z Babilonu trwała w przypadku Ezdrasza 4 miesiące ale Ezdrasz podróżował bez dobytku. Trudno też sobie wyobrazić, że Cyrus pierwszą rzeczą jaką uczynił to siadł i wydał dekret o powrocie narodu Izraelskiego. Z pewnością musiał minąć jakiś czas, może niedługi ale jednak zanim ten dekret wydał (kto pracuje w korporacji ten wie). Tak więc nawet zakładając, że zdobył Babilon na wiosnę kwiecień i w najlepszym wypadku wydał dekret m-c później czyli w maju, to Izrael właściwie w tym samym momencie tak jak stoją bez pakowania się musieliby wyruszyć, żeby zdążyć przed miesiącem Tishri czyli wrzesień/paźdzernik. Mało realne. Wydaje się zdecydowanie bardziej realna sytuacja, że gdzieś w pierwszym roku swojego panowania Cyrus wydaje dekret po czym na wiosnę 537 roku pne Izraelici wyruszają żeby dotrzeć na jesień 537 roku pne
…
…
…
Syn człowieczy jest Panem sabatu czyli 7-go Tysiąca lat, jest to czas odpoczynku od grzechu i jego skutków, które trwały 6000 lat. Mało prawdopodobne jest, że Adam zgrzeszył od razu po tym jak został stworzony. Był czas bowiem kiedy Adam mieszkał sam w ogrodzie Eden i po dopiero po jakimś czasie Bóg Stworzył Ewę, którą dał Adamowi za żonę. Potem nastąpił grzech…. Jezus jest Panem okresu kiedy ten grzech ma się zakończyć, co oznacza, że przychodzi po 6000 latach od zgrzeszenia Adama.
Pierwszy sabat żydzi obchodzili w czasie wędrówki – był to dzień kiedy nie zbierali manny. Zalecenie obchodzenia sabatu było tez zaleceniem samego Zakonu: Pamiętaj abyś święcił dzień sabatu. Ale ten sabat nie dotyczył ziemi, ponieważ izraelici wtedy tej ziemi po prostu nie mieli. Ale Bóg rozszerzył sabat na lata, czyli nie co 7 dzień a co 7 rok miała odpoczywać ziemia. Co więcej Bóg wprowadza również tzw. Jubileusz, czyli 50 rok. Po 7 sabatach czyli 49 latach 50 rok również miał być rokiem szczególnym Nie tylko ziemia miała odpoczywać ale miał to być rok wolności. Opis tego porządku znajdujemy w 25. rozdziale 3 Księgi Mojżeszowej.
Te wszystkie święta i zalecenia nie były specjalnie dla nich samych, dla ich wygody i ich stosunków, lecz przewidziano je specjalnie jako prorocze obrazy i lekcje dotyczące Boskiego planu i jego rozwoju w przyszłości.
Kol. 2 – to wyjaśnienie Apostoła Pawła po co Bóg dał izraelitom sabat i jubileusz – żeby w nich pokazać przyszłość, która ma nastąpić, przyszłość, która jest pokazana w tych obrazach.
Każdy pięćdziesiąty rok, licząc od wejścia do Chanaanu, był w Izraelu rokiem jubileuszowym, czasem radości i restytucji, w którym rozdzielone rodziny były znów razem i odzyskiwały swoje gospodarstwa. Ta ustawa, przekazana Izraelitom od Boga przez ich wodza i obrazowego pośrednika, Mojżesza, była sama w sobie wielkim błogosławieństwem, lecz przepowiadała większe jeszcze błogosławieństwa, jakie Bóg miał w planie – uwolnienie całego rodzaju ludzkiego od długu grzechu, od jego niewoli i poddaństwa; uwolnienie przez Chrystusa, naszego Pana, lepszego Pośrednika i Wybawiciela, którego obrazem był Mojżesz. Jeżeli cień przyniósł szczęście i radość obrazowemu ludowi, to rzeczywistość, prawdziwa restytucja, sprawi niezmierzoną radość i naprawdę będzie wspaniałym Jubileuszem dla wszystkich ludzi.
Jubileusz zatem to inny obraz wskazujący na 1000 letnie Królestwo naszego Pana. Spróbujmy zobaczyć kiedy się zaczął ten antytypiczny wielki Jubileusz Ziemi.
Gdy wejdziecie do Ziemi – nie gdy ją zdobędziecie, ale lata sabatowe będziecie liczyć od momentu wejścia do ziemi
Brat Russell wychodzi z założenia, że z jednej strony:
Bóg zaplanował 70 jubileuszy – z tego tez powodu niewola babilońska trwała 70 lat, a z drugiej strony zwrócił uwagę, że 49 i 50 te dwie cyfry wskazujące na długość okresów mają dla Boga znaczenie:
Czyli 50 dzień, 50 rok, 50 ty jubileusz.
Brat Russell wychodzi z założenia, że wtedy kiedy kończy się figura obchodzenia jubileuszy zaczyna się ten cykl pozafiguralny.
Powstaje zatem pytanie kiedy kończy się figura? Od czasu niewoli Babilońskiej (607 r. p.n.e) Izrael nie obchodził już ani sabatów ani jubileuszy.
Tak więc powstaje pytanie: ile jubileuszy
Można to też pokazać inaczej:
Izrael obchodził 19 jubileuszy a miał ich obchodzić zgodnie z tym wersetem 70, który mówi.
Pozostało więc 51 jubileuszy.
Syn człowieczy jest Panem sabatu czyli 7-go Tysiąca lat, jest to czas odpoczynku od grzechu i jego skutków, które trwały 6000 lat. Mało prawdopodobne jest, że Adam zgrzeszył od razu po tym jak został stworzony. Był czas bowiem kiedy Adam mieszkał sam w ogrodzie Eden i po dopiero po jakimś czasie Bóg Stworzył Ewę, którą dał Adamowi za żonę. Potem nastąpił grzech…. Jezus jest Panem okresu kiedy ten grzech ma się zakończyć, co oznacza, że przychodzi po 6000 latach od zgrzeszenia Adama.
2 thoughts on “Chronologia biblijna. Jezus Chrystus Panem sabatu”