Prezentacja z dnia 12.04.2023 roku. Po więcej informacji odsyłamy do wspominanej książki pt. „Cienie przybytku”. Wartościowe będzie także uważne przeczytanie Listu św. Pawła do Hebrajczyków.
—————
Notatki w wersji tekstowej:
Przybytek Izraela na pustkowiu jako zapowiedź przyszłości
PRZYBYTEK – miejsce kontaktu Boga z ludźmi. Bóg polecił, aby tutaj kapłani składali ofiary, aby uzyskać przebaczenie za grzechy swoje i całego Izraela. Tutaj kapłani przychodzili pytać Boga w ważnych sprawach. Choć na dziedziniec (podwórze) tego Przybytku wejść mogli tylko Lewici, a do świątnicy tylko Kapłani, cały lud był żywo zainteresowany, np. w Dzień Pojednania (Jom Kippur – 10 Tiszri – nasz wrzesień/październik), czy ofiary zostały przyjęte i czy arcykapłan wyjdzie do ludu, aby przekazać mu Boże błogosławieństwo. Pytanie, które zadajemy, brzmi: DLACZEGO? Dlaczego chrześcijanin XXI wieku ma się tym interesować? Dlaczego powinno to zainteresować współczesnych Żydów a nawet cały świat? Przybytek został zbudowany około 3500 lat temu (potem został zastąpiony świątynią). Nie był też zbyt imponujący. Średniej wielkości dom jest większy od niego. Obrzędy w tym miejscu mogą wydawać się dziwne, a niektóre z nich były krwawe. Istnieje jednak wiele przyczyn, dla których powinniśmy zająć się tą budowlą. Najważniejsza z nich jest ta, że Przybytek zawiera w sobie nasze wczoraj, „dziś” i jutro. Cały Boski plan zbawienia.
Slajd 2
Myślę, że to odważne stwierdzenie. Potrzeba jednak dowodu, że Biblia naprawdę tego uczy. Nie należy przyjmować do serca niczego, do czego nie zostaniemy przekonani Pismem Świętym. Zacznijmy od biblijnej symboliki.
Slajd 3
W Ewangelii wg Jana czytamy o Jezusie: „Oto Baranek Boży!” Te słowa nie mogą być brane literalnie. Myślący człowiek rozumie, że baranek w tym kontekście jest symboliczny. Słowa Jana Chrzciciela są zrozumiałe. Jezus jest w czymś podobny do baranka z Ksiąg Mojżeszowych. Święty Paweł wyjaśnia to w 1 Liście do Koryntian 5:7 – „Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha.” A Święty Jan w Objawieniu aż 25 razy nazywa Jezusa Barankiem (!). Jest wiele podobnych symboli.
Slajd 4
Skupmy się na Przybytku. List do Hebrajczyków jest pełen odniesień do tego obiektu. Całe rozdziały 9 i 10 o nim mówią, św. Paweł stwierdza np..: „Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek.”
Slajd 5
W rozdziale 8 o tych, którzy sprawowali ceremonie w dawnym przybytku św. Paweł mówi: „Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, to w ten sposób został pouczony przez Boga. Patrz zaś – mówi – abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze.” Zrobienie wszystkiego dokładnie według wzoru miało wielkie znaczenie, bo Bóg w przybytku postanowił pokazać coś jeszcze.
Slajd 6
Słowa „obraz”, „cień” i „wzór” z tego wersetu pokazują, że starożytny przybytek miał tylko pokazać pewne większe rzeczy. Że osoby, rzeczy i wydarzenia ze Starego Testamentu użyte były, aby obrazować coś więcej. W tym i w innych miejscach Nowego Testamentu pojawia się greckie słowo „typos”, oznaczające „Instytucje, osoby, zasady, rzeczy lub wydarzenia w Biblii, przepowiadające przyszłe i ważniejsze instytucje, osoby, zasady, rzeczy lub wydarzenia.”
Slajd 7
Co to znaczy w praktyce? Weźmy przykład Baranka. Zwierzę to jest uległe, miłe, pokorne, spokojnie idzie na zabicie. Obrazuje to dobrze Jezusa, o którym Izajasz napisał: „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich!” (Izaj. 53:7) Prorok zapowiadał w ten sposób Jezusa około 700 lat przed jego narodzeniem.
Slajd 8
W odniesieniu do podróży Izraela (a w tym i przybytku) św. Paweł idzie nawet dalej. Mówi, że są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistości należy do Chrystusa. W 1 Liście do Koryntian 10:11 napisał, że „wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź [typ] rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów”.
Slajd 9
Ciekawe jest to, że dopiero w roku 1879 pojawiła się książka „Cienie przybytku”, która po raz pierwszy w przekonujący sposób wyjaśniła szczegóły tych typów. Tym bardziej warto zwrócić szczególną uwagę na Przybytek, który miał przemówić pod koniec wieku.
Slajd 10
Zastanówmy się więc, co kryje w sobie Przybytek na pustyni. Oczywiście jest wiele tematów, które musimy z braku czasu pominąć. Dziś to taki wstęp. Na razie spójrzmy na samą budowlę. Przybytek można podzielić na trzy części: Dziedziniec (można powiedzieć podwórze), Świątnicę (lub miejsce święte Przybytku) i Świątnicę Najświętszą (lub miejsce najświętsze Przybytku). Dobrze przedstawia to trzy etapy w rozwoju tych, którzy w Wieku Ewangelii dążyli do tego, by stać się „kapłanami” Boga i Chrystusa, „Oblubienicą Baranka”. Zobaczmy jak przebiegała droga każdego i każdej z nich.
Slajd 11
W każdym wypadku droga chrześcijanina zaczyna się od pokuty. Przez cały ten Wiek Ewangelii słychać było wołanie z Dziejów 3:19 – „Pokutujcie i nawróćcie się!”. Ta pokuta, nawrócenie (gr. metanoia – odwrócenie się) dobrze ilustrują kroki kogoś wychodzącego z obozu (który otaczał przybytek) i idącego w stronę bramy (czyli zasłony lub drzwi) dziedzińca. Jak czytamy w Ew. wg Jana 6:44 – „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec.” Co jednak jest BRAMĄ albo DRZWIAMI? Jezus odpowiada „Ja jestem bramą.” (Jana 10:9), „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.” (Jana 14:6) PRZEJŚCIE PRZEZ BRAMĘ oznacza więc to, że ktoś przyjął Jezusa Chrystusa jako swojego Zbawiciela i na tej podstawie został przyjęty przez Boga. Wstęp na „dziedziniec” mieli tylko Lewici, co pokazuje, że Lewici w czasie Wieku Ewangelii pokazują USPRAWIEDLIWIONYCH Z WIARY W JEZUSA CHRYSTUSA.
Slajd 12
Po przyjęciu Jezusa jako zbawiciela osoba taka wchodziło do stanu, który nazywamy „dziedzińcem”. Pierwszy sprzęt na dziedzińcu, który widziała taka osoba, to MIEDZIANY OŁTARZ. Jako, że na ołtarzu składano ofiary, z których najważniejsze obrazują naszego Pana, patrzenie na ołtarz pokazuje, że wierzący ocenia ofiarę Pana Jezusa i że Jezus zadowolił Boską sprawiedliwość. To spojrzenie na ołtarz, jest jak spojrzenie na Krzyż Jezusa, na Jego Oddanie Bogu i Wierność. I to sprawiało, że człowiek robił kolejny krok naprzód.
Slajd 13
Za ołtarzem znajdowała się umywalnia. Znaczy to, że patrząc na sprawiedliwość Jezusa człowiek pragnie oczyścić swój charakteru z grzechu. Co jest tą wodą, która oczyszcza chrześcijanina? Św. Paweł w Liście do Efezów stwierdza, że jesteśmy umyci Słowem Bożym, „obmyci wodą przez słowo” (Efez. 5:26). Jezus powiedział uczniom: „Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was.” (Jana 15:3) Do mycia używano dzbanków, które przedstawiają sług, innych braci, którzy podają słowo. W ten sposób, gdy głosimy ewangelię drugim możemy zachować pokorę, ponieważ w gruncie rzeczy jest to skromna służba, która przypomina wieczernik i mycie uczniom nóg przez Pan Jezusa.
Slajd 14
Bardzo wielu chrześcijan pozostało w stanie wiary, oczyszczało się, ale nie robiło kroku naprzód. Ten krok naprzód pokazany jest przy kolejnej bramie lub zasłonie. Tym razem była to już zasłona miejsca świętego. Do środka mogli wejść tylko kapłani. Nie było to dozwolone dla lewitów. Znaczy to, że istnieje kolejny krok na drodze wierzącego i jest to oddanie samego siebie na służbę Bogu. Poświęcenie czyli śmierć dla swojej woli i przyjęcie woli Boga i przyjęcie Jezusa jako swojego Pana we wszystkich sprawach życia.
Przed zasłoną miejsca świętego przywiązywano dwa kozły. Wiązanie oznacza poświęcenie. Jest to odpowiedź na apel św. Pawła z Listu do Rzymian 12:1 – „A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej”. Jeden z tych kozłów przedstawia usprawiedliwione człowieczeństwo „małego stadka”, a drugi usprawiedliwione człowieczeństwo Wielkiego Grona (czyli to co jedni i drudzy obiecali w pełni ofiarować). Brat Russell napisał, że rzucenie losu oznacza, iż Bóg nie ma względu na osobę. Każdy mógł stać się ostatecznie wiernym Kapłanem, Członkiem Maluczkiego Stadka, albo członkiem Wielkiego Grona, częściowo niewiernym, który potrzebował dodatkowego oczyszczenia i nie zdobył ostatecznie nagrody stania się jednym z „kapłanów świata”. Tu jednak powiedzmy tylko, że kolejny etap oznaczał tu zupełne poświęcenie się Bogu na służbę – rezygnację z własnej woli.
Slajd 15
Psalm 50:5 mówi: „Zgromadźcie mi moich umiłowanych, którzy zawarli ze mną przymierzę przez ofiarę”. Tym, co Kapłani mogli ofiarować, było ich człowieczeństwo, możliwe do przyjęcia przez Boga tylko dzięki krwi Pana Jezusa. (Ta krew oczyszczała ich w oczach Boga) Tylko tacy mogli wejść do Świątnicy, a w niej czekały na nich kolejne sprzęty świątynne. Kapłani mieli dostęp do stołu z chlebami pokładnymi. Były one ułożone w dwóch stosach po sześć w każdym. Ich znaczenie pomaga ustalić Ks. Jeremiasza 15:16 – „Znalazłszy słowa Twoje, jadłem je”. To znów Słowo Boże w jego głębszych zarysach, których nie mogli zrozumieć niepoświęceni. Ponadto w „Świątnicy” stał Złoty Ołtarz, na którym palono kadzidło. Kadzidło to przedstawia modlitwy przyjemne Bogu, o czym mówi np. Paweł u Hebrajczyków 13:15 – „”Składajmy Bogu ofiarę czci [wdzięczności] ustawicznie, to jest owoc warg, które wyznają Jego imię.”
Slajd 16
Wreszcie, znajdował się w świątnicy Złoty Świecznik. Jego światło przyświecało Kapłanowi przez całe poświęcone życie. W Psalmie 119:105 napisane jest: „Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce”. Tak jak ‚chleb’ oznaczał bardziej słowa posilające Kapłanów w ich życiu, tak ‚świecznik’ wskazywał na to jak Bóg oświecał ich poprzez Słowo, co do poznania Jego woli.
Slajd 17
Kolejna zasłona i przejście przez nią do miejsca obecności Bożej, Świątnicy Najświętszej, oznaczała śmierć, a później zmartwychwstanie w niebie, w Boskiej naturze. Mówi o tym 2 Piotra 1:4 – „zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice, abyście się przez nie stali uczestnikami Boskiej natury.” Kiedy mieli oni wejść do nieba – do miejsca przebywania Boga? W czasie Paruzji Jezusa, gdy miało się rozpocząć ich tysiącletnie panowanie. Obj. 20:6 – „Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i tysiąc lat z Nim będą królować.”
Slajd 18
Podsumujmy więc obraz Przybytku na Wiek Ewangelii. W Świątnicy Najświętszej cały czas znajdował się Bóg i od roku 33 n.e. Jezus wywyższony do „Boskiej natury”. Pod koniec Wieku Ewangelii, wraz z powrotem Jezusa, mieli zostać wzbudzeni członkowie Kościoła, którzy wcześniej zasnęli w śmierci. Oni także znaleźli się w „Świątnicy Najświętszej”. W „Świątnicy” czyli w stanie poświęcenia wciąż były rozwijające się Nowe Stworzenia (bez rozróżnienia na to, które ostatecznie staną się Kapłanami Bożymi – Maluczkim Stadkiem, a które tylko ich pomocnikami, a więc Lewitami – Wielką Kompanią. Dalej mamy „Dziedziniec”, na którym znajdowali się usprawiedliwieni z wiary. „Obóz” w Wieku Ewangelii przedstawiał cały lud Boży z nazwy, narody, które nazywały się chrześcijańskimi (to z nich byli głównie pozyskiwani prawdziwie wierzący). Miejsce poza obozem to wszyscy pozostali.
Slajd 19
Niektórzy chrześcijanie widzą lekcję z Przybytku na Wiek Ewangelii, ale nie dostrzegają, że jest w nim ukryte znacznie więcej. Można spytać:
JAKI BYŁ CEL STANU KAPŁAŃSKIEGO?
CZEMU ONI SKŁADALI OFIARY?
CZEMU SIĘ OFIAROWYWALI?
KTO Z TEGO KORZYSTAŁ?
To wszystko zawarte jest w „Cieniach Przybytku”. Wszystko to ukryte jest w Biblii. Kapłani mieli przedstawić ofiary za lud, aby uzyskać przebaczenie. Nie tylko dla nich, ale także dla całej ludności Izraela. Kapłani byli narzędziami Boga w błogosławieniu całego Izraela. Podobnie ostatecznym celem Boga nie jest nawrócenie garstki „antytypicznych” Kapłanów i Lewitów, ale CAŁEGO IZRAELA, który przedstawia CAŁĄ LUDZKOŚĆ (Galacjan 3:7). Pismo Święte mówi o tym jasno, np. w Liście do Hebrajczyków 2:9 – „Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej ZA WSZYSTKICH ZAZNAŁ ŚMIERCI”; 1 Jana 2:2 – „On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzech całego świata.”. W Księdze Kapłańskiej czytamy, że najwyższy kapłan po dokonaniu ofiar przebierał się z „szat ofiarniczych” w „szaty czci i chwały” i wychodził, aby błogosławić lud.
Slajd 20
Ostateczny cel Boga to uczynienie całej ludzkości swoim „ludem”. Jak czytamy w Ks. Objawienia 21:3 – mówi w wizji Jan – „I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi.” Ostatecznie więc usprawiedliwieni przez wiarę i oddani Bogu ludzie będą nie tylko w „Świątnicy” czy na „Dziedzińcu”, ale także w całej ludzkości, która stanie się wielkim „Obozem” Izraela.
Slajd 21
W Księdze Zachariasza, rozdział 14, mamy taki piękny fragment, który potwierdza, że ostatecznie zbawienie dotknie całego ludu, czyli wszystko narodów ziemi. Jak czytamy: „W owym dniu nawet na dzwoneczkach koni będzie napis: Poświęcony Panu. A garnków domu Pana będzie jak czasz ofiarnych przed ołtarzem. Każdy garnek w Jeruzalemie i w Judzie będzie poświęcony Panu Zastępów, tak że wszyscy, którzy przyjdą składać ofiary”
Slajd 22
Przedstawiłem dziś taki wstęp do Przybytku, bo wiążę się on z innymi tematami, jak z tym czy Jezus jest już obecny jako niewidzialna istota w swojej paruzji i czy już podejmuje pewne działania jako Król. Jeżeli tak, to znaczy, że powoli Boski plan przenosi się ze sfery miejsca świętego i dziedzińca do obozu. Jeżeli żyjemy w Paruzji to Jezus wybrał już swoją Oblubienicę. A jeżeli tak, to znaczy, że żyjemy bardzo blisko Królestwa Bożego na ziemi i chociaż przychodzi ono przez czas ucisku, przez wojny, zarazy, rewolucje i anarchie, to jednak końcowy efekt będzie wspaniały.
Slajd 23
Jedno jest pewne, że Przybytek na pustkowiu to nie stara sprawa, to nie jest niepotrzebny dziś opis. Mamy tu pokazaną drogę osób, które poszły za Jezusem, był wierne i stały się kapłanami i królami razem z Nim. Ogólne zasady z Przybytku są nam pomocne i dziś. Dla nas też jedyna droga do Boga to Pan Jezus Chrystus. Nadal powinniśmy patrzeć na Jego krzyż i Jego sprawiedliwość, nadal możemy oddawać wszystko w ręce Boga.
Dzięki Przybytkowi wiemy też, że Boski plan nie dotyczy jedynie „kapłanów”, ale całego „ludu” czyli całego świata. Możemy opowiadać ewangelię jako prawdziwie radosną nowinę, tak jak zwiastował ją anioł w Ewangelii Łukasza 2:10 – „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego ludu!”
Slajd 24
W Królestwie Bożym każdy chętny znajdzie swoje miejsce i zadanie. Okazuje się, że w Izraelu tak, jak Lewici pomagali Kapłanom, tak byli też Netynejczycy (to znaczy dosłownie „oddani”), którzy pomagali Lewitom. Tacy netynejczycy lub słudzy świątyni nosili np. wodę i rąbali drewno. To wszystko ma swoje głębsze znaczenie, które może kiedyś omówimy, ale chciałbym podkreślić to, że w Boskim planie zbawienia jest miejsce dla każdego z nas.