Każda „gwiazda” – wielość członków

Kontynuujemy serię artykułów o trudniejszych zagadnieniach z Księgi Objawienia. Zainteresowanych odsyłamy w pierwszej kolejności do artykułu pt.

SIEDEM ZBORÓW

Źródło poniższego artykułu: Teraźniejsza Prawda nr 472 (wrzesień-październik 2000), s. 71-73 – artykuł: KAŻDA „GWIAZDA” – WIELOŚĆ CZŁONKÓW [wersja pdf]

***

KAŻDA „GWIAZDA’ – WIELOŚĆ CZŁONKÓW

W przedrukach „Strażnicy” str. 336, par. 6; str. 491. par. 4; 3570, par. 3; i 5992, par. 7, br. Russell przedstawia bardzo jasno, że pierwsza „gwiazda” z Obj. 1:16,20 – „anioł [posłannik] kościoła efeskiego” – był zbiorowy i składał się z dwunastu Apostołów; a w przedruku 3570, par. 3 pokazuje on, iż podobnie pozostałe sześć „gwiazd” składa się z wielu „nosicieli światła”. Podaje to bardzo jasno: „ W Obj. 12:1 kościół jest zobrazowany, jako kobieta mająca na głowie koronę o dwunastu gwiazdach. Te gwiazdy najwyraźniej przedstawiają dwunastu Apostołów, jako dwanaście świateł kościoła. Podobnie w obrazie pod naszą rozwagą [w odniesieniu do Obj. 1: 16, 20] siedem gwiazd, jakie Pan trzyma w swojej prawicy wydaje się przedstawiać szczególnych nosicieli światła w kościele w każdej z siedmiu faz, czy też okresów rozwoju.” A zatem br. Russell bardzo jasno pokazuje, iż uznawał każdą z siedmiu gwiazd – każdego z „aniołów siedmiu kościołów” – za zbiorową, za twór składający się ze „szczególnych nosicieli światła”, z mnogości członków.

Historia dowodzi, iż br. Russell nauczając w ten sposób miał rację, bowiem w każdym z siedmiu okresów Kościoła Pan używał wielu nosicieli światła, którzy skutkiem tego stanowili „gwiazdę”, „anioła” lub pasterza” (Mich. 5:5; Tom E 10 str. 114, par. 1) danego okresu Kościoła.

Jest to bardzo jasne w przypadku Kościoła Efeskiego, bowiem jego gwiazda składała się z dwunastu Apostołów, jako szczególnych nosicieli światła, wszyscy oni posiadali i sprawowali władzę wiązania i rozwiązywania (Mat. 18:18; Dz. Ap. 5:1-11; 15:7-29).

Podobnie jest to zrozumiałe w odniesieniu do gwiazd pozostałych sześciu Kościołów, np. gwiazdy Filadelfijskiej. Jako „księcia” tego okresu (Mich. 5:5) Pan użył Jana Wessela, który wyłożył pięć głównych prawd doktrynalnych, a później Hieronim Savonarola wyłożył dwie główne prawdy etyczne epoki Reformacji. Następnie użył dziesięciu innych braci (Marcina Lutra, Ulryka Zwinglego, Baltazara Hubmaiera, Michała Serveta, Tomasza Cranmera, Jana Wesley’a, Roberta Browna, Georga Foxa, Tomasza Campbella i Williama Millera), każdy z nich podał prawdę szafarską danego ruchu Maluczkiego Stadka, który później zostawał wypaczony w sektę przez wodzów utracjuszy koron i wskutek tego rozwinęło się 10 protestanckich denominacji.

Z kolei przyjrzyjmy się Kościołowi Pergameńskiemu (318-799). Chociaż Ariusz był jego księciem, wzbudzonym, aby protestować przeciw rozwijającemu się błędowi na temat trójcy, Arianizm był martwy na długo przed końcem okresu Pergameńskiego. Jednakże, gdy powstawał każdy znaczący błąd tego okresu, Bóg wzbudzał nosiciela światła, jako członka gwiazdy Pergameńskiej, aby mu się przeciwstawiał. Np. kiedy pojawiła się rzymska idea, że Kościół składa się z hierarchii i wszystkich jej posłusznych, to znaczy, że Kościół jest widzialnym zewnętrznie zorganizowanym ciałem, myśl ciesząca się szczególnym poparciem Augustyna, Pan wzbudził Tychoniusza z Północnej Afryki, jako nosiciela światła, by przeciwstawił się temu poglądowi poglądem, że Kościół jest niewidzialnym gronem składającym się wyłącznie z uświęconych w Chrystusie Jezusie, co oczywiście jest prawdą.

Kiedy powstała fałszywa idea, kim są prawdziwie poświęceni, to jest, że oni składają się z tych, którzy żyją w celibacie, są mnichami, zakonnicami i innymi praktykującymi wszelkiego rodzaju surowe zwyczaje, papieskie „dobre uczynki”, kult maryjny i kult świętych (oddawanie czci świętym oraz ich relikwiom), Pan wzbudził Jowiniana z Rzymu, jako nosiciela światła gwiazdy Pergameńskiej, nie tylko by sprzeciwił się tym błędom, lecz także przedstawił prawdę, że poświęcone życie polega na martwocie wobec siebie i świata, a ożywienieniu wobec Boga w badaniu, głoszeniu i praktykowaniu Prawdy z czuwaniem i modlitwą oraz cierpieniu za wierność Prawdzie według przykładu Jezusa i Apostołów.

Kiedy powstał błąd o bezwzględnym przeznaczeniu jednostek, Pan wzbudził Jana Kasjana z Marsylii, we Francji, jako nosiciela światła gwiazdy Pergameńskiej, by go obalił i nauczał prawdy, że predestynacja była w planie, a nie określała jednostek, które w Wieku Ewangelii, jako takie są wybierane przez uświęcenie (spłodzenie, itd.) z Ducha i wiarę w Prawdę (2 Tes. 2:13).

A kiedy błędy o usznej spowiedzi, wiecznych mękach dla wszystkich, którzy w tym życiu nie przyjmą Chrystusa, gdy zaczął przeważać błąd, że tradycja i ojcowie kościoła są źródłem i regułą wiary, Bóg wzbudził Adelberta, frankońskiego misjonarskiego biskupa w Niemczech, który przeciwstawiał się tym błędom, utrzymując, iż wyznawanie swoich grzechów komukolwiek oprócz Boga jest zbyteczne, z tym wyjątkiem, że jeśli zostały popełnione wobec człowieka, któremu powinno sieje wyznać, za nie przeprosić i będzie to próbą w przyszłości dla tych, którzy nie przyjęli Chrystusa w tym życiu, jak również przekonująco bronił Biblię, jako wyłączne źródło wiary i główną regułę praktyki.

Moglibyśmy wykazać, iż tak samo było w pozostałych Kościołach, ich gwiazdę stanowiła pewna liczba nosicieli światła, którzy przeciwstawiali się ważnym błędom i popierali stosowną prawdę. Jednakże wyżej podane fakty w wystarczającym stopniu tego dowodzą. Powyższe cytaty dowodzą, że br. Russell uważał, iż każda gwiazda składała się z pewnej liczby osób.

Z Proroctwa Micheasza 5:5,6 dowiadujemy się, iż miało być „siedmiu pasterzy i ośmiu książąt.” „Assyryjczyk” z tego fragmentu odnosi się do tych, którzy grabią lud Boży przez niszczenie (wtargnięcie) Prawdy i jej Ducha (w ziemie nasze) i depcze nasze główne doktryny (pałace). Assyryjczyk czynił to w każdym z siedmiu okresów Kościoła Wieku Ewangelii. A w tych siedmiu okresach lud Boży (my) wystawiał przeciwko takim grabieżcom siedmiu aniołów (siedmiu zbiorowych posłanników, nazwanych tutaj siedmioma pasterzami) i ośmiu książąt, z których jeden przewodził w każdym z pierwszych sześciu Kościołów, a dwóch przewodziło w siódmym Kościele. Książętami byli: Paweł dla okresu efeskiego, Jan dla okresu smyrneńskiego, Ariusz dla okresu pergameńskiego, Klaudiusz z Turynu dla okresu tiatyrskiego, Marsyliusz dla okresu sardyjskiego, Jan Wessel dla okresu filadelfijskiego, oraz dwóch książąt dla okresu laodycejskiego Kościoła: siódmym księciem był Charles T. Russell, Posłannik Paruzji, a ósmym księciem był Paul S.L. Johnson, Posłannik Epifanii, spod pióra każdego z nich wyszły cenne i liczne pisma; przez nich, w okresach, w których służyli, Pan objawił wiele Prawdy na czasie.

Książęta przyjmowali na siebie główne uderzenie ataku Assyryjczyka na Prawdę i jej Ducha i oni bardziej niż którykolwiek z pozostałych członków gwiezdnych ogołocili (wypaśli, w. 6) nauki i ducha (ziemię) owych grabieżców (Assyryjską), a zwłaszcza te najważniejsze i najbardziej publiczne (w ich granicach). To przez tych siedmiu pasterzy i ośmiu książąt (w ten sposób) Pan wybawił Swój lud od antytypicznego Assyryjczyka.