Świadectwo Jezusa

Jest wiele różnych interpretacji całej księgi Objawienia. Większość studentów Biblii zgadza się, że głównym celem tej księgi jest przedstawienie tryumfu Chrystusa. Jest to pieśń zwycięstwa przed bitwą. Różnią się oni jednak co do podejścia i szczegółowych znaczeń. Ogólnie mówiąc, są trzy ogólne grupy, szkoły interpretacji – ze zdolnymi i zaangażowanymi badaczami w każdej z nich – przy czym każda z nich bardzo różni się wewnątrz samej siebie. W komentarzach te interpretacje są powszechnie znane jako preteryczne, futurystyczne i historyczne.

Interpretacja preteryczna (przeszłościowa) uważa, że księga ta odnosi się głównie do wydarzeń z jej własnych czasów, napisana w celu pocieszenia prześladowanego kościoła, kodem zrozumiałym dla kościoła tamtych dni. Interpretacja futurystyczna twierdzi, że większość wydarzeń w tej księdze należy jeszcze do przyszłości i wypełni się w krótkim czasie tuż przed przyjściem Jezusa.

Interpretacja historyczna uważa, że celem tej księgi była zapowiedź ogólnego obrazu całego okresu historii Kościoła, od czasów Jana do końca: rodzaj panoramy, seria obrazów, w których opisane są kolejne etapy i najważniejsze zarysy walki Kościoła aż do ostatecznego zwycięstwa. To jest zdecydowanie najbardziej powszechnie wyznawana interpretacja, być może tak powszechnie jak wszystkie pozostałe razem wzięte.

Można do nich dodać czwartą interpretację, wyznawaną przez niektórych, zwanych „spirytualistami”, która całkowicie oddziela symbolikę tej księgi od jakichkolwiek odniesień do wydarzeń historycznych i uważa ją za obrazowe przedstawienie wielkich zasad Boskiego rządu mających zastosowanie do wszystkich epok.

Wielu studentów Biblii lansuje pogląd, że księga Objawienia nie traktuje o historii kościoła, lecz o pewnych Żydach w czasie wędrówki kościoła. Inni utrzymują, że księga ta dotyczy pewnych Żydów po opuszczeniu świata przez Kościół. Inni twierdzą, że Objawienie odnosi się do ich członków, niektórych w każdym zborze, szczególnie pod koniec Wieku. Inna grupa wierzyła, że Objawienie dotyczy jej własnej literalnej historii i liczb, aż liczba jej członków wzrosła ponad 144 000, kiedy to zostali zmuszeni do zmiany poglądu i przyznania, że Objawienie traktuje o duchowym Izraelu, Kościele. Jeszcze inna grupa uczy, że Objawienie najpierw mówi o chrześcijanach z Żydów, którzy nawrócili się do Jezusa (144 000), a później – o prawdziwie wierzących od czasu kościoła pierwotnego aż do drugiego adwentu (wielkiej rzeszy).

OBJAWIENIE SYMBOLEM BOSKIEGO PLANU I KOŚCIOŁA

Nasz argument w tym krótkim artykule jest następujący: Księga Objawienia wyraźnie stwierdza, że jest symboliczną i przede wszystkim proroczą historią Boskiego planu oraz Jezusa Głowy i Ciała. Fakt ten stanie się oczywisty w dalszej części artykułu.

Wszyscy jesteśmy świadomi, że imię „Chrystus” odnosi się w Biblii do Głowy i Ciała (1 Kor.12:12,13; 15:23; Gal.3:16,29; Kol.1:24; Efez.4:13; 1 Piotra 4:13).

Wiemy też, że termin „Jezus” odnosi się w Biblii do Głowy i Ciała. Wyraźnie wskazują na to słowa z Dz.26:15: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz”. Oczywiste jest bowiem, że Paweł nie mógł prześladować samego Jezusa, który wtedy znajdował się już w królestwie duchowym. Jezus musiał mieć zatem na myśli swoich prawdziwych naśladowców (klasę Jezusa) w ciele, którzy byli prześladowani przez Saula. Takie użycie tego określenia bardzo często występuje w Objawieniu, i to w takich kontekstach, które dowodzą, że Objawienie w głównej mierze dotyczy Kościoła jako Jezusa w ciele w czasie Wieku Ewangelii.

Wszyscy wiemy, że dawanie świadectwa to podawanie osobiście widzianego proroczego lub historycznego opisu wydarzenia, osoby lub rzeczy. Takie świadczenie może być podane słowem mówionym lub na piśmie, ale w każdym przypadku jest to proroctwo lub historia wydarzenia, osoby lub rzeczy na podstawie osobistej obserwacji. Gdy zatem prorocy lub apostołowie dawali świadectwo o śmierci Jezusa itp., przedstawiali ustne lub pisemne proroctwo lub historię na ten temat, tak jak to widzieli. Greckie słowa marturia zupełnie poprawnie używane jest na określenie takiego świadectwa: proroctwa lub historii. Właśnie to słowo jest siedem razy użyte w Objawieniu w związku z imieniem Jezus na określenie historycznych dziejów – historii – Kościoła. Z tych wersetów wyciągamy wniosek, że Objawienie zawiera historię Kościoła podaną w symbolach, głównie jako proroctwo. Pięć z tych siedmiu fragmentów mówi o Słowie Bożym traktowanym proroczo i historycznie. Krótko zbadamy tych siedem fragmentów.

Najpierw proponujemy Obj.19:10 jako dowód naszego twierdzenia, że Objawienie zawiera historię Kościoła: „świadectwo [historyczne dzieje] Jezusa [Głowy i Ciała] jest duchem [nauką, tematem] proroctwa [zawartego w Objawieniu]”. Wszyscy znamy fakt, że słowo „duch” często oznacza „doktrynę, naukę” (Iz.11: 4; 29:14; 2 Tes.2:2,8; 1 Jana 4:1-3,6; 5:6; pełne zbadanie różnych znaczeń słowa „duch” w Życie-Śmierć-Po śmierci, s.208-213 oraz E15 s.479-495). W Objawieniu słowo to najczęściej jest używane właśnie w tym znaczeniu (Obj.1:4; 2:7,11,17,29; 3:1,6,13,22; 4:5; 5:6; 14:13; 16:13,14; 22:17). Rozumiemy zatem, że znaczenie tego wersetu jest takie, że nauką, tematem Objawienia są historyczne dzieje Jezusa, Głowy i Ciała. Werset ten ujawnia więc temat tej księgi.

Obj.1:2 doskonale pasuje do naszego tematu słowami: „Który poświadczył [zapisał historię – w grece czasownik zaświadczyć, dać świadectwo] Słowo Boże i świadectwo [historyczne dzieje] Jezusa Chrystusa [Głowy i Ciała], [w grece nie ma słowa odpowiadającego „i” – zob. Diaglott] – wszystko, co widział”. W tym wersecie wyrażenie “wszystko, co widział [Jan]” użyte jest jako wyjaśnienie wyrażenia “Słowo Boże” oraz „świadectwo Jezusa Chrystusa”, ponieważ jest ono użyte w apozycji do tego drugiego wyrażenia (apozycja to dopowiedzenie, przydawka rzeczownikowa pozostająca w związku zgody z wyrazem określanym i umieszczana po nim, np. miasto Kraków, za króla Stasia – przypis tłum.). Tak więc Jan opisał to, co widział, a było to symbolicznym i głównie proroczym zapisem [historią] Słowa Bożego i świadectwa [historycznych dziejów] Jezusa Chrystusa [Głowy i Ciała]. Gdybyśmy mogli stworzyć słowo „uhistorycznił”, moglibyśmy przetłumaczyć ten fragment następująco: „Który uhistorycznił Słowo Boże i dzieje [których proroczo był świadkiem] Jezusa Chrystusa – wszystko, co widział”, tzn. zapisał w Objawieniu symboliczną i głównie proroczą historię Planu Boga i klasy Chrystusa. Werset ten uczy zatem, że apostoł Jan widział serię wizji dotyczących Słowa Bożego i dziejów Jezusa Chrystusa [Głowy i Ciała], które opisał w Objawieniu. Księga ta odnosi się więc do Słowa Bożego i klasy Chrystusa, w przeważającym stopniu podając ich proroczą historię.

W Obj.1:9-11 apostoł Jan wyraźnie stwierdza, że Pan tak zaplanował, by znalazł się on na Patmos w celu zobaczenia wizji dotyczących Słowa Bożego i świadectwa [historycznych dziejów] Jezusa [Głowy i Ciała], które miał zapisać w księdze. Wersety te uczą też zatem, że tematem Objawienia jest historia planu Boga i klasy Chrystusa.

WIERNI CIEPIĄ ZA ŚWIADECTWO JEZUSA

W Obj.6:9 i 20:4 czytamy o wiernych jako o poświęconych i cierpiących z powodu Słowa Bożego i świadectwa Jezusa – z powodu udziału, jaki mają w Słowie Bożym i w dziejach klasy Jezusa. Wersety te pokazują, że rzeczywiście mają oni udział w dziejach widzianych w różnych wizjach tej księgi, i że w związku z tym Objawienie dotyczy ich jako swego tematu.

W Obj.12:17 o części Maluczkiego Stadka po 1260 latach pustynnych doświadczeń Kościoła, nazwanej nasieniem / potomstwem części Kościoła, która miała to doświadczenie, ponieważ powstała w jego wyniku, mówi się jako o tych, którzy zachowują [strzegą] przykazania [nauki (Jana 14:21-24), Słowa Bożego] Boże i którzy mają świadectwo [historyczne dzieje] Jezusa [Głowy i Ciała]. Także i tutaj są oni przedstawieni językiem, który utożsamia ich z tematem tej księgi, a zatem księga Objawienia traktuje o Kościele.

W Obj.19:10 występuje sformułowanie „twoi bracia, którzy mają świadectwo Jezusa”, a anioł udzielający objawienia mówi o sobie jako o współsłudze braci, którzy mają świadectwo Jezusa, natomiast w Obj.22:9 mówi o sobie nie tylko jako o współsłudze Jana, lecz jako o współsłudze braci Jana, „drugorzędnych proroków” Wieku Ewangelii, oraz tych, którzy strzegą nauk tej księgi – pozostają w harmonii ze Słowem Bożym i życiem realizują świadectwo, historyczne dzieje Jezusa, Głowy i Ciała. Po użyciu sformułowania „którzy mają świadectwo Jezusa” w Obj.19:10 anioł dokonujący objawienia wyraźnie stwierdza w tym samym wersecie, że nauką [tematem] proroctwa jest świadectwo [historyczne dzieje] Jezusa.

To, że wyrażenie świadectwo Jezusa nie może oznaczać zapisu dziejów Jezusa, Głowy, dokonanych w ciele jest oczywiste na podstawie faktów, że (1) takie dzieje zawierają się w Słowie Bożym, a tym samym są jego częścią; oraz (2) że wyrażenie świadectwo Jezusa w pięciu z siedmiu wyżej zacytowanych fragmentów okazuje się być czymś innym od Słowa Bożego. Niewątpliwie wyrażenie świadectwo Jezusa w tych siedmiu wersetach użyte jest w znaczeniu historycznych dziejów Jezusa, Głowy i Ciała, w czasie Wieku Ewangelii, a to na podstawie faktu, że dzieje te był poświadczone przez proroctwa Pana jako mające nadejść oraz na podstawie faktu, że greckie słowo marturia – świadectwo – między innymi oznacza rzeczy – dzieje – o których świadczono, w tym przypadku proroczo.

Tych siedem użyć wyrażenia świadectwo [historyczne dzieje] Jezusa [Głowy i Ciała], z których pięć wiąże się z wyrażeniem Słowo Boże, stanowią pełny dowód, że klasa Chrystusa, Głowa i Ciało, jest głównym tematem Objawienia i że jej drugorzędnym tematem jest Słowo, Plan Boga – pięknie streszczony w roz. 4 i 5. Ta nauka w tej księdze co do jej głównego tematu niszczy wszelkie zapożyczone, nieprzekonujące, wydumane, naciągane i nużące argumenty.

Obyśmy dalej głosili przesłanie z Obj.19:5: „Chwalcie naszego Boga wszyscy jego słudzy i ci, którzy się go boicie, i mali, i wielcy”, a także to na temat historycznych dziejów klasy Jezusa, Głowy i Ciała, oraz ich przygotowania (Obj.19:7)!

(Zobacz artykuł w wersji PDF – kliknij tutaj)

_______
Present Truth, 1986, p. 77, „The Testimony of Jesus”, tłum. AU