Wykład z 5. rozdziału Księgi Izajasza. Jest to proroctwo o Izraelu, zaczynające się wypełniać w czasach jeszcze przed Chrystusem, smutne, lecz ze szczęśliwym zakończeniem, które jest jeszcze przed nami. To proroctwo bardzo celnie opisuje też sytuację osoby wierzącej w Chrystusa – w jej upadkach, niewierności Bogu, ale także w możliwym nawróceniu.
Mówi brat Andrzej Kaliszczyk z Wrocławia. Spotkanie zboru w Bydgoszczy, 28 marca 2021:
Konspekt wykładu:
WINNICA PANA – Izajasz 5.
Ten rozdział opisuje błogosławieństwa, jakimi Bóg obdarzył Izraela oraz oczekiwanie na owoce tych błogosławieństw.
Takie jest główne zastosowanie tej wzniosłej oraz smutnej przypowieści. Dodatkowo są inne zastosowania – do nominalnego chrześcijaństwa, oraz jako przestroga do każdego człowieka, który otrzymał łaskę Boga.
Izaj. 5:1-3
1. Zaśpiewam teraz miłemu memu piosnkę miłego mego o winnicy jego. Winnicę ma miły mój na pagórku urodzajnym;
2. Którą ogrodził (dał prawo – przez Mojżesza i wcześniej / nowe prawo miłości dla Kościoła Wieku Ewangelii), i wybrał z niej kamienie (usunął trudności), a nasadził ją macicami wybornemi (dał wspaniałe obietnice o życiu wiecznym i o byciu królewskim kapłaństwem / niebiańskie obietnice dla Kościoła), i zbudował wieże (dał proroków, sędziów, nauczycieli, stróżów / apostołów) w pośrodku niej, także i prasę postawił w niej (opatrzności, które miały z nich wydobyć to, co szlachetne), a czekał, aby wydała grona; ale ona zrodziła płonne wino.
3. A tak, obywatele Jeruzalemscy i mężowie Judzcy! proszę, rozsądźcie teraz między mną i między winnicą moją.
(BG)
Pan Bóg wzywa na sędziów tych, którzy w istocie rzeczy są tutaj oskarżani. Podobnie czynił Pan Jezus, prosząc faryzeuszy i innych, by odpowiadali na sytuacje zarysowane w przypowieściach – np. o dobrym samarytaninie, czy w innych.
Izaj. 5:4-6
4. Cóż dalej czynić było winnicy mojej, czegobym jej nie uczynił? Gdym czekał, aby wydała grona, czemuż zrodziła płonne wino?
5. A przetoż oznajmię wam, co ja uczynię winnicy mojej: Rozbiorę płot jej (to dotyczy odebrania im ochrony w czasach Jana Chrzciciela), a będzie spustoszona; rozwalę ogrodzenie jej, a będzie podeptana.
6. I uczynię ją pustą; nie będzie obrzezywana, ani okopywana, ale porośnie ostem i cierniem; obłokom też przykażę, aby na nią więcej dżdżu nie spuszczały.
(BG)
Izaj. 5:7
7. Winnica zaiste Pana zastępów jest dom Izraelski, a mąż Judzki szczepieniem jego rozkosznem. Oczekiwał sądu, a oto uciśnienie; oczekiwał sprawiedliwości, a oto krzyk.
(BG)
Izaj. 5:8-9
8. Biada wam, którzy przyłączacie dom do domu, a rolę do roli przyczyniacie, tak, że miejsca innym nie staje, jakobyście tylko sami mieszkać mieli na ziemi!
9. Pan zastępów rzekł w uszy moje: Zaiste wiele domów spustoszeje, a wielkie i piękne domy będą bez obywatela.
(BG)
Teraz zastanowimy się, kiedy miałoby się spełnić owo zniszczenie winnicy? To proroctwo zapewne ma kilka wypełnień, w tym jedno główne.
Prorok Izajasz działał w czasie rządów kilku królów, jak dowodzi tego Iz. 1:1. ok. 150 lat przed babilońską niewolą.
Izaj. 1:1
1. Widzenie Izajasza, syna Amosowego, które widział nad Judą i nad Jeruzalemem, za dni Ozeasza, Joatama, Achaza, i Ezechijasza, królów Judzkich.
(BG)
Izaj. 5:13
13. Przetoż w niewolę pójdzie lud mój, iż nie ma umiejętności; a zacni jego będą głodnymi, i pospólstwo jego wyschnie od pragnienia.
(BG)
Z pewnością 70 lat w niewoli babilońskiej to była kara za opisane w tym rozdziale przewinienia – głównie za nie obchodzenie jubileuszy. Niewola babilońska była jednym z wypełnień opisanych tutaj nieszczęść. Jednakże lud Pana powrócił z tej niewoli, odbudował Świątynię oraz Jerozolimę i mieszkali w swojej ziemi do czasów Pana Jezusa. I wtedy niejako sytuacja się powtórzyła.
I właśnie nasz Pan użył omawianej pieśni z Izajasza, na kanwie której stworzył Swoją przypowieść winnicy. Ta przypowieść o winnicy jest rozszerzeniem tamtej pieśni. Lud Pana jest w obu przypadkach ukryty pod figurą winnicy. W przypowieści Pana dodatkowo są wyeksponowani niewierni najemcy. Pieśń z Iz kończy się zniszczeniem winnicy, a przypowieść Pana oddaniem jej w inne ręce i ukaraniem niewiernych najemników.
Fakty były takie, że wkrótce po śmierci Jezusa, naród żydowski dostał się pod srogie doświadczenia, które zakończyły się unicestwieniem ich państwa oraz zniszczeniem żydowskiego kleru.
Łuk 20:9 – NP.
(17): Lecz on spojrzawszy na nie, rzekł: Cóż tedy jest ono, co napisano: Kamień, który odrzucili budujący, ten się stał głową węgielną?
(18): Wszelki, który upadnie na ten kamień, roztrąci się, a na kogo by upadł, zetrze go.
(19): I starali się przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie, jakoby nań ręce wrzucili onejże godziny, ale się ludu bali; albowiem poznali, iż przeciwko nim wyrzekł to podobieństwo. [Biblia Gdańska, Łk 20]
To było przepowiedziane w Piśmie w wielu miejscach, np. w proroctwie o 70 tygodniach.
70 TYGODNI
Dan. 9:24-27
24. Siedemdziesiąt tygodni zamierzono (odcięto od 2300 Dan 8:14) ludowi twemu i miastu twemu świętemu
(1) na zniesienie przestępstwa – [Adam’s sin, which was meritoriously finished by our Lord’s death at Calvary]
(2) i na zagładzenie grzechów – [our sins resulting from Adam’s sin, also done meritoriously at Calvary]
(3) i na oczyszczenie nieprawości (ang. pojednanie za nieprawość) – [done actually in heaven—the antitypical Holy of Holies—after our Lord’s ascension and before Pentecost (Heb. 1: 3; 9: 24)]
(4) i na przywiedzienie sprawiedliwości wiecznej – [begun meritoriously at Jordan and ended meritoriously at Calvary and realized effectively at Pentecost through our Lord’s sacrificial merit being imputed for us effectively between His ascension—and Pentecost (Heb. 1: 3; 10: 12-14), since which time His merit—righteousness—is everlastingly the possession of the Faithful],
(5) i na zapieczętowanie widzenia – [of the 2300 days, whose first 490 are these 70 weeks; their fulfillment certifies—seals—the fulfillment of the events of their remaining 1810 years]
(6) i proroctwa – [literally, prophet; Daniel was demonstrated to be a true prophet by this fulfillment],
(7) a na pomazanie Świętego świętych – [to give the Holy Spirit as the anointing to Jesus and the best of the Israelites—Acts 10: 38; Matt. 3: 16; 2 Cor. 1: 21, 22; Acts 2: 2-4, 18; 1 John 2: 20, 27].
25. Przetoż wiedz a zrozumiej, że od wyjścia słowa o przywróceniu i zbudowaniu Jeruzalem (w 20 roku panowania Artakserksesa I – rok 455pne, Neh. 2:1) aż do Mesyjasza wodza będzie tygodni siedm, potem tygodni sześćdziesiąt i dwa, gdy znowu zbudowana będzie ulica i przekopanie, a te czasy będą bardzo trudne.
26. A po onych sześćdzesięciu i dwóch tygodniach zabity będzie Mesyjasz, wszakże mu to nic nie zaszkodzi; owszem, to miasto i tę świątnicę skazi lud wodza przyszłego, tak, że koniec jego będzie z powodzią, i aż do skończenia wojny będzie ustawiczne pustoszenie.
27. Wszakże zmocni przymierze wielom ich w tygodniu ostatnim; a w połowie onego tygodnia uczyni koniec ofierze palonej i ofierze śniednej, a przez wojsko obrzydliwe pustoszyciel przyjdzie, i aż do skończenia naznaczonego wyleje się spustoszenie na te go, który ma być spustoszony.
(BG)
69 tydz kończy się w X 29ne
70 tydz kończy się w X 36ne
W połowie 70-tego tyg (33 ne) Pan odrzucił nominalny kościół żydowski, mówiąc:
Mat. 23:37-38
37. Jeruzalem! Jeruzalem! które zabijasz proroki, i które kamionujesz te, którzy do ciebie byli posyłani: ilekroć chciałem zgromadzić dzieci twoje, tak jako zgromadza kokosz kurczęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście?
38. Oto wam dom wasz pusty zostanie (zostaje).
(BG)
Tak więc, winnica Pana została całkowicie zniszczona i zapomniana. Tak jak prorokował Izajasz.
Bóg zniszczył Swoją winnicę tak, jak zapowiedział. Uczynił to w taki sposób, że zdjął Swoją szczególną ochronę z ludu Izraela – „rozbiorę ten płot – Iz 5:5”
Bardzo realistycznie zapowiadał to Mojżesz 3Mojż 26 oraz w 5Mojż 28-29.
Czy ją odbuduje?
Izajasz nie kontynuuje tego wątku i nie pisze, że ją odbuduje, ale z innych proroctw wiadomo nam, że Pan odbuduje cielesnego Izraela.
ST mówi o takim przywróceniu, po którym już NIGDY nie będą rozproszeni. Np. Jer 32:37 – o bezpiecznym mieszkaniu.
Gdy Pan Jezus odrzucił Kościół Żydowski, jako rzecznika Pana do ludu Izraela w 33 roku ne, to od razu dał ludowi nadzieję na polepszenie ich losu:
Mat. 23:39
39. Albowiem powiadam wam, że mię nie ujrzycie od tego czasu, aż rzeczecie: Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskiem.
(BG)
Kiedy miałoby się to stać wg Pisma św?
Po odpowiednio długim czasie niełaski – 1845 lat, Pan zwrócił oczy na Izraela i realizuje następny etap Swego planu:
Izaj. 40:2
2. Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje.
(BG)
Rzym. 11:25-26
25. Bo nie chcę, abyście nie mieli wiedzieć, bracia! tej tajemnicy, (żebyście nie byli sami u siebie mądrymi), iż zatwardzenie z części przyszło na Izraela, póki by nie weszła zupełność pogan.
26. A tak wszystek Izrael będzie zbawiony, jako napisano: Przyjdzie z Syonu wybawiciel i odwróci niepobożności od Jakóba.
(BG)
Innym podobnym świadectwem odrodzenia cielesnego Izreaela są słowa zapisane w:
Dz 15:
(12): I milczało wszystko ono mnóstwo, a słuchali Barnabasza i Pawła, którzy opowiadali, jako wielkie znamiona i cuda czynił Bóg przez nie między pogany. (13): A gdy oni umilknęli, odpowiedział Jakób, mówiąc: Mężowie bracia! słuchajcie mię. (14): Szymon powiedział, jako Bóg najpierwej wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud imieniowi swemu.
(15): A z tem się zgadzają mowy prorockie, jako jest napisano: (16): Potem się wrócę, a pobuduję zasię przybytek Dawidowy upadły, a obaliny jego zasię pobuduję i znowu go wystawię, (17): Aby ci, co pozostali z ludzi, szukali Pana i wszyscy narodowie, nad którymi wzywano imienia mojego, mówi Pan, który to wszystko czyni. [Biblia Gdańska, Dz 15]
29 – 1845 – 1874 – przyszedł jako Mesjasz/ II adwent
33 – 1845 – 1878 – odrzucił nominalny kościół żydowski / chrześcijański
36 – 1845 – 1881 – koniec wyłącznej łaski dokonywania wyboru do MS z nominalnego cielesnego/duchowego Izraela.
Rozważmy na koniec taki problem:
Bóg obiecał przywrócić Izraela do jego ziemi i błogosławić mu.
Bóg również obiecał nagrodzić swój wierny lud wieku Ewangelii i ukarać ich prześladowców. – np. 2Tes 1:6-
(6): gdyż sprawiedliwa to rzecz u Boga odpłacić uciskiem tym, którzy was uciskają, (7): a wam, uciskanym, dać odpocznienie wespół z nami, gdy się objawi Pan Jezus z nieba ze zwiastunami mocy swojej, [Biblia Warszawska, 2tes 1]
Rozstrzygnijmy, czy z tych samych powodów Bóg uczynił te dwie obietnice?
Czy w równym stopniu sprawiedliwym był lud cielesnego Izraela i lud Boży wieku Ewangelii? Czy oba te ludy miały takie same relacje z Bogiem?
Błogosławieństwa otrzymane w przyszłości przez lud Boży Wieku Ewangelii odnoszą się do poszczególnych jednostek, traktowanych jak zwycięzcy w swojej walce.
Błogosławieństwa otrzymane w przyszłości przez Izrael nie odnoszą się do poszczególnych Żydów, lecz do narodu jako całości wtedy żyjącego.
Lud Boży wieku Ewangelii był poświęcony, tj. gotowy na złożenie ofiary życia w sprawie Jezusa.
Czy cielesny Izrael wieku Ewangelii był gotowy na to samo?
Postępowanie ludu Bożego Wieku Ewangelii było miłe Bogu. Czy postępowanie ludu cielesnego Izraela podczas wieku Ewangelii było miłe Bogu?
Są druzgocące świadectwa na ten temat, ogłoszone przez samego Pana. One są tak nieprzychylne cielesnemu Izraelowi, że w niezorientowanych umysłach rodzą podejrzenie o antysemityzm tego, który je przytacza.
Zacytuję jedynie pointę: Z jakiego powodu Bóg będzie w przyszłości błogosławił Izraelowi:
(22): Dlatego tak powiedz domowi izraelskiemu: Tak mówi Wszechmocny Pan: Ja działam nie ze względu na was, domu izraelski, lecz ze względu na moje święte imię, które znieważyliście wśród ludów, do których przybyliście. [Biblia Warszawska, Ez 36]
(32): Nie ze względu na was Ja działam – mówi Wszechmocny Pan – niech to wam będzie wiadome. Wstydźcie się i rumieńcie się z powodu swojego postępowania, domu izraelski! [Biblia Warszawska, Ez 36]
Ezech. 36:16-38 NP.
Aby dokończyć Swój plan, Bóg zgromadził już Izraela w jego ziemi. Na razie ten Izrael jest nienawrócony i w większości ateistyczny, ale nadchodzi godzina, gdy to się zmieni.
Być może będziemy naocznymi świadkami tych zmian.
Niech Bóg błogosławi swój lud, zarówno nas, wierzących w Jego Syna, jak i lud Izraela na którym pokaże swoją skuteczną łaskę.