To właśnie dlatego ogół potomków Adama Jezus nazywa „umarłymi” – nieposiadającymi prawa do życia, bo będącymi pod Adamowym wyrokiem śmierci!
Łuk. 9:60: „Jezus mu odpowiedział: Niech umarli grzebią swoich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże”.
Łuk. 9:60 = Mat. 8:22: „Jezus mu odpowiedział: Niech umarli [żywi ludzie, lecz pod wyrokiem Adamowym, bez prawa do życia] grzebią swoich umarłych [tych, którzy przestali już oddychać i potrzebują pogrzebu], a ty idź i głoś królestwo Boże”.
Z powodu takiej zastępczej śmierci Jezusa Bóg chce, by wszyscy dowiedzieli się o Nim i o szansie, jaką Jego śmierć daje każdemu potomkowi Adama !
1 Tym. 2:4: „Który chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy”
(Pawłowi nie chodzi o zbawienie DO życia wiecznego, lecz o zbawienie SPOD wyroku Adamowego;
potwierdzeniem kolejność dwóch wspomnianych tu rzeczy – najpierw (1) zbawienie, a dopiero potem (2) poznanie pełni prawdy potrzebnej do zdobycia życia wiecznego, co poza pokutą i przyjęciem Jezusa obejmuje także poświęcenie się Bogu i uświęcenie charakteru).
Teraz łatwiej zrozumieć słowa Pawła o Jezusie jako
„Zbawicielu wszystkich ludzi, zwłaszcza wierzących” (1 Tym. 4:10).
Jezus zbawia spod wyroku Adamowego absolutnie wszystkich, ale do życia wiecznego tylko tych, którzy po zdjęciu z nich wyroku Adamowego dodatkowo oddadzą swoje życie Bogu i uświęcą swoje charaktery do stanu doskonałości, w czym Jezus pomaga swoim naśladowcom, lecz co nie jest gwarantowane Jego śmiercią, ale trzeba o to starać się samemu („z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie” – Fil. 2:12).
Stąd potrzeba oświecenia każdego człowieka co do dzieła Jezusa, tak by każdy zrozumiał, że Jezus umarł także za niego, by wzbudzić w nim pokutę i wiarę (= usprawiedliwienie), a następnie zachęcić do oddania życia Bogu w celu wypracowania zbawienia do wiecznego życia przez uświęcenie charakteru, gdyż odzyskanie przez Jezusa tego, co utracił Adam, nie gwarantuje nikomu wiecznego życia, tak jak Bóg nie zagwarantował go Adamowi!
Biblia zapewnia, że każdy dowie się o tym, czego Jezus dla niego dokonał:
Jana 1:9: „Ten był tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat”.
Porównaj ten werset w tłumaczeniu BW i BT:
Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat.
Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.
Jeśli ktoś nie zostanie oświecony przez Jezusa w tym życiu, zostanie oświecony po zmartwychwstaniu, w czasie swojego dnia sądu – sądu nie w znaczeniu jedynie wydania wyroku, lecz całego procesu zbadania każdego przypadku, począwszy od oferty wyjścia spod wyroku Adamowego i stanięcia na próbie podobnej do Adamowej, lecz ze znacznie lepszym punktem wyjściowym – z doświadczeniem z grzechem i jego skutkami, którego brakowało Adamowi!
Wszyscy, nawet najwierniejsi chrześcijanie, łącznie z apostołami, kiedyś stają na sądzie, który zaczyna się od zdjęcia z nich wyroku Adamowego (po pokucie i przyjęciu wiarą Jezusa), by następnie, tak usprawiedliwieni, mogli stanąć na próbie do życia wiecznego:
„Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie” – Łuk. 9:32; Mar. 8:34.
Nikt nigdy nie otrzyma życia wiecznego, jeśli najpierw nie stanie na sądzie i nie przejdzie pomyślnie jego wszystkich procesów:
– pouczenia o Jezusie, prawdzie i sprawiedliwości;
– sprawdzenia czy postępuje zgodnie z zasadami prawdy i sprawiedliwości;
– wielokrotnie powtarzanych kar w przypadku niepostępowania zgodnie z nimi – grzeszenia;
– ostatecznego wyroku.
Najpierw stają na niej ci, którzy przez Jezusa przychodzą do Boga w tym życiu:
1 Piotra 4:17: „Nadszedł bowiem czas, aby sąd rozpoczął się od domu Bożego
[a więc ci nie z „domu Bożego” teraz nie są na sądzie], a jeśli od nas, to jaki będzie koniec tych [z domu Bożego, którzy w tym życiu stają na sądzie, czyli próbie do wiecznego życia], którzy są nieposłuszni ewangelii Bożej?”
Dz. 15:14-17: „Szymon powiedział, jak najpierw Bóg wejrzał na pogan
[od Korneliusza], aby z nich wybrać lud dla swego imienia. A z tym się zgadzają słowa proroków, jak jest napisane: Potem [po ‘wybraniu ludu dla swego imienia’] powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida [cielesny Izrael]; odbuduję jego ruiny i wzniosę go; aby ludzie, którzy pozostali [którzy nie zostali wybrani do grona ludu dla imienia Boga], szukali Pana, i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest moje imię”.
Bóg najpierw wybiera jednostki z najlepszych chrześcijan, by następnie rozszerzyć ofertę zbawienia na wszystkich pozostałych ludzi, w obecnym życiu pomijanych z powodu braku dostatecznej wiary, by już teraz stanąć na próbie / sądzie, przy czym zbawianie tych pozostałych zaczyna od „odbudowania upadłego przybytku Dawida i jego ruin” (cielesnego Izraela), co przewija się już na kartach Starego Testamentu.
Czytaj dalej:
1 thoughts on “Tysiącletnie panowanie Chrystusa”