Uczciwa petycja

Chciałbym powiedzieć, drodzy Bracia i Siostry, że jest bardzo dobrą rzeczą, że mogę widzieć tyle twarzy, które są mi znajome. Dziękuję zborowi w Bydgoszczy za zaproszenie do usłużenia Wam dzisiaj. Dziękuję bratu Adamowi za gotowość tłumaczenia. Chcę także przekazać pozdrowienia od zboru w Riverside (Kalifornia). Drodzy Bracia, obiecuję, że nie będę trzymał Was dzisiaj aż do północy.

Wykład wygłoszony przez brata Jacka Zilcha na spotkaniu online zboru w Bydgoszczy: 

Zapis wykładu w wersji tekstowej: 

Drodzy Bracia i Siostry, jako dzisiejszy pierwszy wykład przygotowałem temat: Uczciwa petycja, honorowa petycja (prośba).

W Liście do Hebrajczyków 5:14 apostoł Paweł napisał: „Natomiast pokarm stały jest dla dorosłych, którzy przez praktykę mają zmysły wyćwiczone do rozróżniania dobra i zła.”

Czasami mówimy o sprawach tzw. mleka Słowa Bożego – podstawowych zarysach Słowa Bożego. Ten wykład natomiast będzie należał do kategorii tego bardziej mocnego pokarmu. Ma związek z ważnym tematem dla Poświęconych Obozowców Epifanii – ostatniej poświęconej klasy epoki albo wieku wiary.

Jestem pewien, że wszyscy pamiętamy, iż w Słowie Bożym mamy 7 kierunków nauk. Są to:

1. Doktryny
2. Przykazania
3. Obietnice
4. Napomnienia
5. Proroctwa
6. Historie
7. Typy

Typy Starego i Nowego Testamentu zawierają instytucje, osoby, zasady, rzeczy czy też wydarzenia, które są cieniami przyszłych spraw, przyszłych rzeczy. Według 2 Listu do Tymoteusza 3:16 celem nauk biblijnych jest pouczenie, poinformowanie nas, w co mamy wierzyć i w co mamy nie wierzyć, co mamy czynić i czym mamy być oraz czym mamy nie być i czego nie mamy czynić. Obejmuje to wszystko, czego potrzebujemy.

Niektóre typy Biblii mają kilka antytypów. Np. Dawid czasami jest typem naszego Pana, innym razem typem kościoła, jeszcze innym razem naszego Pana i kościoła wziętych razem, a jeszcze gdzie indziej jest typem pastora Russella. Inny przykład to Lewici, którzy czasami są typem usprawiedliwionych z wiary w czasie Wieku Ewangelii. Innym razem są obrazem (typem) trzech grup Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych z okresu Epifanii, a jeszcze innym razem (w innych zastosowaniach) są typem Starożytnych Godnych, Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych w czasie Wieku Tysiąclecia i po Wieku Tysiąclecia.

Epifania w szerokim tego słowa znaczeniu rozpoczęła się 16 września 1954 r., kiedy to prawda na czasie dotycząca quasi-wybranych, szczególnie Poświęconych Obozowców Epifanii zaczęła się ukazywać, wychodzić.

Dzisiaj chciałbym z Wami rozważyć ciekawy typ dotyczący Poświęconych Obozowców Epifanii.

Stary Testament podaje historię narodu Izraela, który jak wiemy składał się z dwunastu pokoleń (plemion). Od czasu wyjścia z Egiptu Izraelici wędrowali po pustyni przez 40 lat. Pan Bóg przez Mojżesza zaplanował, żeby Izrael uzyskał swoje dziedzictwo w obiecanej ziemi Kanaanu, co ostatecznie zostało dokonane przez Jozuego.

2,5 pokolenia – Ruben, Gad i połowa pokolenia Manasesa – otrzymały od Pana obietnicę, że ich dziedzictwo będzie po wschodniej strony Jordanu (5 Mojżeszowa 3:12-20).

Pozostałe 9 pokoleń i połowa pokolenia Manasesa dostały obietnicę, że ich dziedzictwo będzie po zachodniej stronie Jordanu (5 Mojżeszowa 3:18-20).

Pokolenia, które miały otrzymać swoje dziedzictwo po wschodniej stronie miały je otrzymać jako pierwsze, najpierw. Te dwa i pół pokolenia miały jednak obowiązek pomóc 9,5 pokoleniom po stronie zachodniej otrzymać ich ostateczne dziedzictwo, zanim mogli otrzymać swoje dziedzictwo po stronie wschodniej (mamy to zapisane w wersetach 18-20).

Jest wiele ciekawych rzeczy jeśli chodzi o potomków Manasesa, ale jedna z tych rzeczy dotyczy uzyskania przez nich ich dziedzictwa i jest to wspomniane w kilku miejscach.

Pierwsze takie miejsce to 4 Mojżeszowa 27:1-11. Zachęcam Bracia, żebyście razem ze mną śledzili wersety, które będę odczytywał tak, abyście mogli uzyskać pełny obraz tego, co będę czytał:

„Wtedy przyszły córki Selofchada, syna Chefera, syna Gileada, syna Makira, syna Manassesa, z rodu Manassesa, syna Józefa; a to są imiona jego córek: Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa.”

Widzimy zatem, że te córki Selofchada pojawiają się w linii genealogicznej kilka pokoleń po Józefie.

Werset 2 – „I stanęły przed Mojżeszem, przed kapłanem Eleazarem, przed naczelnikami i całym zgromadzeniem u wejścia do Namiotu Zgromadzenia i powiedziały…”

Werset 3 – „Nasz ojciec umarł na pustyni, ale nie należał do zgrai tych, którzy zbuntowali się przeciw PANU w gromadzie Koracha. Umarł za własny grzech, a nie miał synów.”

Werset 4 – „Dlaczego imię naszego ojca miałoby zniknąć z jego rodziny przez to, że nie miał syna? Dajcie nam posiadłość pośród braci naszego ojca.”

Werset 5 – „Mojżesz przedstawił więc ich sprawę PANU.”

Wersety 6-7 – „I PAN powiedział do Mojżesza: Córki Selofchada słusznie mówią: Daj im koniecznie dziedziczną posiadłość pośród braci ich ojca, a przenieś na nie dziedzictwo ich ojca.”

Werset 8 – „I przemów do synów Izraela tak: Jeśli ktoś umrze, a nie miał syna, wtedy przeniesiecie jego dziedzictwo na jego córkę.”

Wersety 9-11 – „A jeśli nie miał córki, to dacie jego dziedzictwo jego braciom. A jeśli nie miał braci, to dacie jego dziedzictwo braciom jego ojca. A jeśli jego ojciec nie miał braci, to dacie jego dziedzictwo najbliższemu krewnemu z jego rodziny, aby je odziedziczył. I będzie to dla synów Izraela ustawą prawną, jak PAN rozkazał Mojżeszowi.”

Ten warunek, ten stan, który wtedy się tam pojawił, doprowadził do uchwalenia prawa, że jeśli mężczyzna, człowiek, umiera bez posiadania syna, wtedy jego dziedzictwo ma przejść na jego córkę. To jest biblijna podstawa dla praw kobiet, np. prawa wyborcze w Stanach Zjednoczonych.

Przejdźmy teraz do 4 Mojżeszowej 36:1-12. Znowu mamy tutaj bardzo ciekawy, interesujący zestaw wersetów.

Werset 1 – „Wtedy przystąpili naczelnicy spośród ojców synów Gileada, syna Makira, syna Manassesa, z domów Józefa, i mówili przed Mojżeszem i przed książętami, naczelnikami ojców synów Izraela”

Werset 2 – „PAN nakazał memu panu rozdzielić ziemię w dziedzictwo synom Izraela przez losowanie; mojemu panu rozkazano też przez PANA dać dziedzictwo naszego brata Selofchada jego córkom”

Werset 3 – „Jeśli więc któryś z synów innego pokolenia synów Izraela pojmie je za żony, to ich dziedzictwo zostanie odjęte od dziedzictwa naszych ojców i przyłączone do dziedzictwa pokolenia, do którego będą należeć; w ten sposób nasze dziedzictwo się zmniejszy.”

Werset 4 – „A gdy nadejdzie rok jubileuszowy dla synów Izraela, wtedy ich dziedzictwo zostanie przyłączone do dziedzictwa pokolenia, do którego będą należeć; i tak ich dziedzictwo zostanie odjęte od dziedzictwa pokolenia naszych ojców.”

Werset 5 – „Wtedy Mojżesz rozkazał synom Izraela zgodnie ze słowem PANA: Słusznie mówi pokolenie synów Józefa.”

Werset 6 – „Oto co PAN rozkazał w sprawie córek Selofchada: Niech wychodzą za mąż, za kogo chcą, ale mogą wyjść tylko za kogoś z domu pokolenia swoich ojców;”

Werset 7 – „Aby dziedzictwo synów Izraela nie było przenoszone z jednego pokolenia na drugie pokolenie. Każdy bowiem z synów Izraela ma pozostać przy dziedzictwie pokolenia swoich ojców.”

Werset 8 – „I każda córka, która posiada dziedzictwo w jakimś pokoleniu synów Izraela, wyjdzie za mąż za kogoś z domu pokolenia swego ojca, aby synowie Izraela dziedziczyli, każdy dziedzictwo swoich ojców.”

Werset 9 – „Dziedzictwo bowiem nie będzie przenoszone z jednego pokolenia na drugie pokolenie, lecz każde z pokoleń synów Izraela ma pozostać przy swoim dziedzictwie.”

Werset 10 – „Jak PAN rozkazał Mojżeszowi, tak uczyniły córki Selofchada.”

Werset 11 – „Bo Machla, Tirsa, Chogla, Milka i Noa, córki Selofchada, wyszły za mąż za synów swoich stryjów.”

Werset 12 – „Wyszły za mąż w rodzinach synów Manassesa, syna Józefa; w ten sposób ich dziedzictwo pozostało przy pokoleniu domu ich ojca.”

Widzimy tutaj zapis, warunek dodany do Zakonu, że córka może wychodzić za mąż tylko w ramach pokolenia swego ojca, aby żadna część jego dziedzictwa nie przechodziła na inne pokolenia.

Rozważmy teraz co te typy przedstawiają. Jeśli chodzi o dwa i pół pokolenia, które będą miały dziedzictwo po wschodniej stronie Jordanu, to Ruben jest typem Maluczkiego Stadka, Gad – Wielkiej Kompanii, a połowa pokolenia Manassesa – Młodocianych Godnych.

Te klasy otrzymały swoje dziedzictwo z Wieku Ewangelii, tzn. prawdę i jej ducha (ducha prawdy), a otrzymają swoje ostateczne dziedzictwo po Wieku Tysiąclecia i po „małym okresie” w królestwie duchowym, na poziomie duchowym. Zanim jednak otrzymają swoje ostateczne dziedzictwo muszą pomóc 9,5 pokoleniom, tzn. klasie restytucyjnej zdobyć, uzyskać ich dziedzictwo na ziemi.

Zastanówmy się teraz, albo rozważmy, co jako typ reprezentuje Selofchad i jego pięć córek. Jeśli chodzi o Wiek Ewangelii to Selofchad jest obrazem na kongregacjonalizm występujący w denominacjach innych niż denominacja kongregacjonalna. W tym zastosowaniu pięć córek obejmują kościół luterański, baptystyczny, chrześcijan (inaczej zwanych uczniami), adwentystów i unitarian-uniwersalistów.

Jest jednak także antytyp epifaniczny, który rozpoczął się od roku 1954, w którym to czasie oświeceni Poświęceni Obozowcy Epifanii zapytują, kierują prośby (petycje) do naszego Pana odnośnie swego ostatecznego dziedzictwa. A Pan odpowiada im poprzez teraźniejszą prawdę, że Poświęceni Obozowcy Epifanii, jeśli okażą się wierni, otrzymają wieczne dziedzictwo na nowej ziemi i będą mieli najwyższe stanowisko wśród wiernych restytucjonistów.

Przejdźmy teraz do Księgi Jozuego 17:1-6 –

Werset 1 – „Los przypadł też pokoleniu Manassesa, bo był on pierworodnym Józefa. Przypadł Makirowi, pierworodnemu Manassesa, ojcu Gileada, a ponieważ był wojownikiem, otrzymał Gilead i Baszan.”

Werset 2 – „Dział otrzymali też inni synowie Manassesa według ich rodzin: synowie Abiezera, synowie Cheleka, synowie Asriela, synowie Sychema, synowie Chefera i synowie Szemidy. Ci byli synami Manassesa, syna Józefa – mężczyźni według ich rodzin.”

Werset 3 – „Lecz Selofchad, syn Chefera, syna Gileada, syna Makira, syna Manassesa, nie miał synów, tylko córki. Oto imiona jego córek: Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa.”

Werset 4 – „Przyszły one przed kapłana Eleazara, przed Jozuego, syna Nuna, oraz przed naczelników i powiedziały: PAN rozkazał Mojżeszowi, aby dał nam dziedzictwo pośród naszych braci; i Jozue dał im zgodnie z rozkazem PANA dziedzictwo pośród braci ich ojca.”

Werset 5 – „I przypadło Manassesowi dziesięć działów oprócz ziemi Gilead i Baszan, które były za Jordanem.”

Werset 6 – „Córki Manassesa otrzymały bowiem dziedzictwo pośród jego synów, a ziemia Gilead przypadła pozostałym synom Manassesa.”

Rozważmy teraz antytyp.

Połowa pokolenia Manassesa, która miała dziedzictwo po zachodniej stronie Jordanu składała się z rodzin 6 synów Gileada, które otrzymały 10 działów. Gilead jest tutaj typem Poświęconych Obozowców Epifanii. Natomiast sześciu synów Gileada oraz ich rodziny są typem sześciu ogólnych grup Poświęconych Obozowców Epifanii wg sześciu kontynentów, które zamieszkują, czyli: Azja, Afryka, Ameryka Południowa, Australia, Europa i Ameryka Północna.

Pięć córek Selofchada są częścią jednej ogólnej grupy, a to wydaje się wskazywać, że Poświęceni Obozowcy Epifanii podzieleni będą na pięć gradacji, pięć poziomów, uzależnionych od stopnia podobieństwa do Chrystusa, jaki rozwiną.

Machla – a imię to znaczy „słaba”, albo „tańcząca”, to obraz Poświęconych Obozowców Epifanii, którzy rozwijają najniższy stopień podobieństwa Chrystusa

Noa – nieco wyższa, imię to oznacza „wędrująca”

Chogla – co oznacza „kuropatwa”

Milka – podnosimy się w kolejności do tych lepiej rozwiniętych, oznacza to „królowa”

Najwyższy poziom obrazuje Tirsa, bo imię to znaczy „rozkosz” albo „wielka przyjemność”.

O, Bracia, obyśmy wszyscy starali się rozwijać ten poziom podobieństwa do Chrystusa, który stanie się rozkoszą, wielką przyjemnością dla Pana. Pamiętajmy, że Bóg osądza każdą jednostkę według stanu jej serca. Tego, jak bardzo starała się ona pokonać, przezwyciężyć świat, ciało i diabła oraz przeciwko jakiej ilości światła zgrzeszyła. Te właśnie trzy czynniki ostatecznie określą ostateczne stanowisko każdej jednostki.

Czytaliśmy już 4 Mojżeszową 36:1-12. Nie będę ponownie wracał do tych wersetów. Radzę jednak je sobie przeczytać, ponieważ podam teraz ich antytypy.

Wersety 1 i 2 odnoszą się do tych bardziej wybitnych Poświęconych Obozowców Epifanii, przywódców wśród Poświęconych Obozowców Epifanii, szczególnie tych oświeconych Epifanią, którzy zwracają uwagę przed Jezusem oraz innymi wodzami ludu Bożego, żeby poprosili Boga o udzielenie im szczególnego dziedzictwa.

Wersety 3 i 4 odnoszą się do dobrych wodzów wśród dobrych Poświęconych Obozowców Epifanii jako pasterzy, którzy okazują troskę o owce Pana, o ich dobro, o ich dziedzictwo, tak, żeby w wyniku symbolicznego małżeństwa nie straciły one swojego dziedzictwa tak, jak było to w przypadku Ezawa.

W wersecie 5 Pan chwali tych przywódców, tych wodzów, za ich troskę.

W wersecie 6 Bóg napomina, żeby pozostawać w jedności z tymi, którzy należą do tego samego rodzaju, tej samej grupy, tak jak mówimy nam List do Efezów 4:4-6.

Wersety 7-9 obiecują, że ci, którzy będą pozostawać w jedności z innymi, którzy są do nich podobni, otrzymają wieczne dziedzictwo.

Natomiast wersety 10-12 podają zapewnienie, że wierni będą posłuszni tym napomnieniom, zaleceniom.

Myślę, że dobrą rzeczą w tym momencie było zajrzeć do Listu do Efezów 4:4-6 i to odczytać.

Efezów 4:4 – „Jedno jest ciało i jeden Duch, jak też zostaliście powołani w jednej nadziei waszego powołania.”

Werset 5 – „Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest;”

Werset 6 – „Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i w was wszystkich.”

Jaką wspaniałą jedność mamy w tej siedmioczęściowej jedności wzajemnie ze sobą.

Jakie są pewne lekcje z Biblii, których my jako przyszli, prospektywni Poświęceni Obozowcy Epifanii możemy się nauczyć, które mogą nam pomóc w uczynieniu naszego powołania i wyboru pewnym, i ostatecznie w uzyskaniu naszego wiecznego dziedzictwa na nowej ziemi?

Chcę Wam podać moje osobiste świadectwo o mnie samym. Kiedy po raz pierwszy poznałem prawdę paruzyjną, myślałem, że być może moją nagrodą będzie wysokie powołanie. Kiedy jednak poznałem prawdę epifaniczną zrozumiałem, że nie ubiegam się już o wysokie powołanie. Wobec tego pomyślałem sobie, że być może należę do powołania Młodocianych Godnych. Ostatecznie zrozumiałem, że jako osoba poświęcona ubiegam się o powołanie do Poświęconych Obozowców Epifanii. Byłem wtedy bardzo zadowolony, że ubiegam się o coś i wiem co to jest, że ubiegam się o miejsce w Poświęconych Obozowcach Epifanii i że takie dziedzictwo mogę ostatecznie uzyskać, na ziemi.

Chociaż nie jest to „to” Wysokie Powołanie, to jednak jest to jakieś wysokie powołanie.

Niech wolno będzie mi zasugerować trzy lekcje z tego rozważania:

Lekcja 1 – Księga Przysłów 3:5-6 – „Ufaj PANU z całego swego serca i nie polegaj na swoim rozumie. Zważaj na niego we wszystkich swoich drogach, a on będzie prostować twoje ścieżki.”

Drodzy Bracia i Siostry, czas jest krótki, jesteśmy blisko Królestwa, podejmujmy zatem zdecydowanie i stałe wysiłki, żeby rozwijać, a następnie utrzymywać (zachowywać) coraz większą dozę podobieństwa do Chrystusa i w ten sposób zachować łaskę i radość Boga.

Lekcja 2 – żebyśmy w pokorze, pilnie studiowali Słowo Boże zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo, używając różnych pism Prawdy jako pomocy i starali się utrzymywać te nauki jako potwierdzone Biblijnie, faktyczne, zgodne z rozumem.

Czytamy o tym 1 Liście do Tesaloniczan 5:21 – „Wszystko badajcie, a trzymajcie się tego, co dobre”. To nas zachowa od upadku w wyniku zwodzenia, złudzenia Szatana, które apeluje (przemawia) do naszych różnych cielesnych pożądliwości, pychy i samowynoszenia się (samowywyższenia). Czytamy o tym w 1 Jana 2:16 – „Wszystko bowiem, co jest na świecie – pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha życia – nie pochodzi od Ojca, ale od świata”.

Żyjemy w czasach, w których zwodzenie Szatana jest prawdopodobnie większe niż kiedykolwiek wcześniej. Pamiętamy, jak nasz poprzedni Pastor, wielokrotnie zachęcał nas, napominał nas, byśmy wszystko badali, sprawdzali w oparciu o Słowo Boże. Uważajmy także, żeby nie budować swoich własnych ulubionych teorii związanych z prawdą. Trzymajmy się raczej Słowa Bożego i tego, czego zostaliśmy nauczeni i co potwierdziliśmy (sprawdziliśmy).

Lekcja 3 – Psalm 97:11 – „Światło [czyli prawda] jest zasiane dla sprawiedliwego i radość [z prawdy] dla tych, którzy są prawego serca.”

Prawda nie została nam podana, żeby ją zachomikować, ale żeby dzielić się nią z innymi. Nie opowiadajmy jednak prawdy przez zazdrość, walkę, spory, ale opowiadajmy prawdę w miłości.

Apostoł Paweł zachęca do tego w Liście do Efezów 4:15 – [„Lecz będąc szczerymi w miłości, wzrastajmy we wszystkim w tego, który jest głową – w Chrystusa”].

Wyszukujmy szczególnie tych, którzy mają ucho do słuchania i którzy są głodni, pragną sprawiedliwości tak, jak mówił nam Ewangelia wg Mateusza 5:6.

Ostatecznie, na koniec, obyśmy wszyscy walczyli o prawdziwą wiarę – List Judy 1:3. I oby wszystko było ku chwale Boga, jak czytamy w 1 Liście do Koryntian 10:31 – „Tak więc czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego robicie, wszystko róbcie ku chwale Boga”.

Mała historia, którą pamiętam, którą opowiadał nam brat Jolly. Był pewien brat, który ciągle do niego pisał i zadawał mu coraz więcej pytań. Brat Jolly zapytał go: czy jesteś zainteresowany prawdą, czy jesteś zainteresowany napisaniem jakiejś książki? Brat Jolly powiedział mu wtedy: jeśli jesteś zainteresowany prawdą to poświęcę cały czas, jakim dysponuję, żeby oświecić cię tą prawdą; ale nie mam czasu dla tych, którzy nie przejawiają zainteresowania prawdą.

Dla tych z Was Bracia i Siostry, którzy chcieliby ten temat bardziej zgłębić, polecam „Present Truth”, year 1977, pages 87-93, „The Tribe of Manasseh’s Inheritance – Type and Antitype” [w języku polskim: „Teraźniejsza Prawda” nr 299, 1978 r., s. 50-61, „Dziedzictwo pokolenia Manasesa – typ i antytyp”]

Trzy główne lekcje, jakie chciałbym tutaj podać to żebyśmy:

1. Badali Prawdę
2. Praktykowali Prawdę
3. Rozwijali charakter zgodny z tymi prawdami

Niech Pan błogosławi wszystkich, każdego i każdą z nas, gdy będziemy badać, praktykować i głosić to Słowo. Niech Pan doda swych błogosławieństw, amen!