Chrześcijański zbór w Bydgoszczy
Skoro do Chrystusa… [„Wiersze Brzasku”, nr 16] Skoro do Chrystusa należymy, Czym wstyd lub straty, jakie ponosimy? Korona chwały będzie błyszcząca, Gdy doniesiemy nasz krzyż do końca. _________ – Wiersze Brzasku w wersji tekstowej – Więcej nagrań z serii Wiersze Brzasku
Chrystus w nas [„Wiersze Brzasku”, nr 15] Żyjący Chrystus, cudownie zrodzony, Ponurymi chodził ścieżkami ziemi, Promieniejąc światłem, swoją świętością W głąb nocy grzechu, walcząc z ciemnością. Umierający Chrystus, krew Jego cenna To pieczęć pokoju z Bogiem bezcenna. Wypełnia duszę najwspanialszą miłością I przygotowaną w górze wspólną radością. Chrystus wywyższony, wszystko dokonane, Świat odkupiony, zwycięstwo odniesione. Czytaj dalej…
Tylko Jezus [„Wiersze Brzasku”, nr 14] Tylko Jezus! Gdy w cieniu bywamy Chmury ciemnej i zimnej. Kiedy trwamy w miłości, ufamy, Pan z nami, my z Panem . Wszystko zakryte, choć nas tak blisko, I Tylko Jezus! – to nasze wszystko. Tylko Jezus! Kiedy już w chwale, Kiedy już wszystkie znikną cienie, Widząc jak pięknie Czytaj dalej…
Niech wątpliwości nas nie przygniatają [„Wiersze Brzasku”, nr 13] Często wątpimy, Lękając się, że grzech nas pokona, Ponieważ tyle pokus wokół widzimy, Ponieważ odwaga nasza nadwątlona. I tak wzdychamy, Czyż to możliwe, że znamy Pana, Czy z Panem naprawdę społeczność mamy, Czy moc Jego słowa przez nas odczuwana? Czy życie marne To preludium do wieczności Czytaj dalej…
Chrystus – wszystko we wszystkim [„Wiersze Brzasku”, nr 12] W Chrystusie zupełność się mieści wszelaka, Co dla grzesznego potrzebna człowieka. W nim pokój znajdą ciężko zranieni, Smutek skruszonych w radość się zmieni. I miłość znajdą, z której przebaczenie, I łaskę troski leczącą i drżenie, Współczucie, w którym się serce rozpływa, I prawdę, co radość wieczną Czytaj dalej…
Nie czynów naszych… [„Wiersze Brzasku”, nr 9] Nie czynów naszych szuka Pan, Choćby najbardziej sprawiedliwych, Lecz szuka w nich naszej miłości, Ukrytej z świętą troską tam, Gdzie serce czynów jest sprawiedliwości. Miłość jest ową rzeczą bezcenną, Wśród naszych skarbów znaleźć się musi. Pan bowiem oceni daru woń przyjemną I wartość danego Mu złota miarą miłości, Czytaj dalej…
Kościół nominalny [„Wiersze Brzasku”, nr 8] Szły świat i kościół od siebie z dala, A czas upływał, jak rzeki fala. Śpiewał świat swoją piosenkę frywolną, Kościół pieśń nucił cichą, dostojną. Chodź! Podaj rękę! – rzekł świat zuchwały- Wiele tu doznasz wzruszeń wspaniałych. Lecz kościół schował swą rękę śnieżną I odrzekł poważnie: Ja ciebie nie znam. Czytaj dalej…