Przypowieść o owcach i kozłach

Zachęcamy do wysłuchania wykładu na temat jednej z ciekawych przypowieści Pana Jezusa Chrystusa. Przedstawił go na spotkaniu biblijnym w Bziance (15.07.2023) brat Arthur Ryppa z Wuppertalu: 

—–
PREZENTACJA:

„U Mateusza 25:31-46 znajduje się krótki opis rezultatów procesu sądu. Werset 31 pokazuje drugi adwent naszego Pana z Jego wiernymi aniołami, posłańcami; następny werset mówi, w jaki sposób gromadzi On przed Swym tysiącletnim tronem wszystkie narody, czyniąc je, jako Król, Swymi poddanymi. Potem mamy krótki opis dzieła dzielenia ich na dwie klasy. Ci, którzy w okresie tysiąca lat zreformują swoje serca i życie, usuną z nich zło i napełnią miłością do Boga i człowieka, w miarę upływu lat w coraz większym stopniu będą zdobywać Jego łaskę, tzn. będą stawiani po Jego prawicy, na miejscu łaski. Natomiast ci, którzy nie będą reformować swego serca i życia, pozostawiając w nich zło, w miarę upływu lat będą popadać w Jego niełaskę, tzn. będą stawiani po Jego lewicy (w.33). Ci, którzy będą reformować się w szczerości serca, są odpowiednio zobrazowani w podatnych na naukę owcach; natomiast ci, którzy nie będą reformować się szczerze, są zobrazowani w upartych kozłach. Ci, którzy będą trwać w postawie cichości jak owce wobec swego Pasterza i Króla, otrzymają ziemię jako swoje dziedzictwo królestwa (w.34). Natomiast ci, którzy będą trwać w postawie uporu jak kozły wobec Pasterza Króla, zostaną zniszczeni we wtórej śmierci, która obrazowo jest przedstawiona w tej przypowieści jako ogień (w.41,46). Ponieważ ogień niszczy, Bóg używa go do zobrazowania zniszczenia przez wtórą śmierć (Obj. 20:14; 21:8). Figuralne owce usłyszą, że swą nagrodę otrzymują za czynienie dobra, a Pasterz Król uzna, że to, co uczyniły Jego najmniejszym braciom (wybrańcy są Jego największymi braćmi, aniołowie są jego mniejszymi braćmi, a nie wybrani są Jego najmniejszymi braćmi), uczyniły Jemu. Gdy Jego najmniejsi bracia będą odczuwać głód i pragnienie chleba i wód życia, a oni będą je zaspokajać, będą to czynić dla Jezusa; gdy Jego najmniejsi bracią będą obcy dla ludu Bożego, nadzy – bez przykrycia sprawiedliwości, chorzy od grzechu i w więzieniu grobu, a oni będą pokazywać im, w jaki sposób stać się częścią ludu Bożego, będą pomagać w okrywaniu ich nagości i niesprawiedliwości szatami zbawienia. Gdy będą ich odwiedzać w chorobie grzechu, przywracając do fizycznego, umysłowego, moralnego i religijnego zdrowia, i gdy będą odwiedzać ich w grobach modląc się do Pana o ich powrót ze stanu śmierci – będą czynić te rzeczy dla Pana w Jego najmniejszych braciach.

Innymi słowy, ci, którzy pod koniec Tysiąclecia znajdą się po prawicy Pana, w Jego pełnej łasce, będą tymi, którzy wykorzystali sposobności Tysiąclecia do napełnienia swego serca Boską miłością, a swego życia uczynkami wyrażającymi Boską miłość, pomagając swym bliźnim w powracaniu ze skutków klątwy. Pan oceni te czyny tak, jak gdyby uczynione zostały Jemu. Stąd ich wielka nagroda.

Natomiast tych, którzy nie napełnią swego serca Boską miłością a życia służbą Boskiej miłości na rzecz innych, jako symboliczne kozły spotka zupełnie inny los. Nie będą oni udzielać chleba ani wody życia spragnionym; nie będą poświęcać swego czasu, by pomagać stać się ludem Bożym tym, którzy są obcymi wobec Boga; nie będą okrywać pozbawionych sprawiedliwości szatami zbawienia; nie będą odwiedzać schorowanych grzechem i nie będą próbować leczyć ich lekarstwem Słowa Bożego; nie będą zanosić modlitw wiary za powrót zmarłych z grobu. Innymi słowy, choć zmuszeni do unikania jawnego grzechu, spędzą te tysiąc lat w samolubstwie. Gdy nadal będą trwać w tym samolubnym postępowaniu, coraz bardziej będą popadać w niełaskę Chrystusa, co w przypowieści pokazane jest przez umieszczanie ich po Jego lewicy. Spotka ich wtóra śmierć, symboliczny ogień, który zniszczy symboliczne kozły. To, że ogień ten reprezentuje zniszczenie, widoczne jest z faktu, że także diabeł będzie do niego wrzucony (w.41); jego ostatecznym przeznaczeniem ma być unicestwienie (Żyd. 2:14). Innymi słowy, tak teraz, jak i wówczas dobrzy uzyskają wieczne życie, a źli wieczną śmieć (w.46; Rzym. 5:21; 6:23).” (E17, s. 197-198)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *