Jeśli w jakiś sposób odczuwamy naszą samowystarczalność, albo jeśli doznajemy uczucia pewności siebie lub ufamy ramieniu ciała to znaczy, że nadajemy się do popadnięcia w pokuszenia Szatana i „przydarzenie się jakiegoś upadku” (Galatów 6:1). Musimy zawsze czuwać i modlić się, bo w przeciwnym razie wejdziemy w pokuszenie (Mateusza 26:41).
Nawet Pan Jezus w swej prawdziwej pokorze powiedział: „Nie może Syn sam od siebie nic uczynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni”; „Ja sam z siebie nic czynić nie mogę”; „Sam od siebie nic nie czynię, ale jak mnie nauczył Ojciec mój, tak mówię” (Jana 5:19,30; 8:28). Jakim wspaniałym przykładem jest On dla nas do „postępowania śladami jego stóp” (1 Piotra 2:21)!
Naśladowca Chrystusa jest ostrzeżony „aby nie myślał o sobie więcej niż należy, ale żeby myślał o sobie skromnie, stosownie do miary wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił.” (Rzymian 12:3). Nasz Pan mówi do nas jasno: „bo beze mnie nic uczynić nie możecie” (Jana 15:5). Więc „nie żebyśmy sami z siebie byli w stanie pomyśleć coś jakby z samych siebie, lecz nasza możność jest z Boga.” (2 Koryntian 3:5). Bo nie jest to mądre, aby „zaliczać siebie do niektórych ani porównywać się z niektórymi, którzy polecają sami siebie.” (2 Koryntian 10:12) „Tak więc kto myśli, że stoi, niech uważa, aby nie upadł.” (1 Koryntian 10:12).
Jezus po ustanowieniu Pamiątkowej Wieczerzy ku czci swojej śmierci, powiedział do swoich jedenastu apostołów (Mateusza 26:31): „Wy wszyscy zgorszycie się ze mnie tej nocy”. Jak mogli jego wierni apostołowie, którzy opuścili wszystko i poszli za Jezusem (Mateusza 19:27), którzy uczyli się od Niego, cieszyli się społecznością z Nim przez ponad trzy lata oraz uznali i przyjęli Go jako „Chrystusa, Syna Bożego żywego” (Mateusza 16:16) – jak oni mogli zgorszyć się z Niego, ze swego Pana, Zbawiciela, Pasterza i osobistego przyjaciela?
Porywczy Piotr jako przykład ostrzeżenia
Apostoł Piotr dowiódł, że był jednym z najbardziej użytecznych apostołów Jezusa. Tajemnica jego pomocy dla całego ludu Bożego leży w objawieniu przez Biblię jego ludzkiej natury — jej siły i słabości. On był pierwszym z apostołów, który uznał Mistrza za Mesjasza, za Posłanego przez Boga; on był pierwszym z nich, który się Go zaparł; on był jedynym z dwunastu, który w obronie Mistrza wyciągnął miecz; on był też tym jedynym, który później przysięgał, że Go nigdy nie znał.
Dzięki Boskiemu zarządzeniu Piotrowi były dane klucze do otwarcia drzwi Wysokiego Powołania — „klucze królestwa niebieskiego” (Mateusza 16:19). On użył jednego klucza władzy podczas zesłania Ducha Świętego i śmiało ogłosił Żydom otwarcie drogi do chwały, czci i nieśmiertelności. Trochę później, w oznaczonym czasie, otworzył drzwi do tego samego Wysokiego Powołania dla pogan, gdy na skutek jego kazania, Korneliusz, pierwszy poganin przyjemny Bogu usłyszał poselstwo zbawienia (Dzieje Apostolskie 11:14). Wówczas Korneliusz otrzymał Ducha Świętego i został z niego spłodzony, a ten fakt stanowił dowód, że „średnia ściana, która była przegrodą”, a która przedtem oddzielała Żydów i pogan, „została rozwalona” (Efezjan 2:14). Pomimo tej całej wiedzy i specjalnych przywilejów ten wielki mąż Piotr postępował obłudnie (Galatów 2:13), aż do stopnia zignorowania Boskiej łaski dla pogan jako wystarczającej, wprowadzając dyskryminację i nieufność między Żydów i pogan.
Jednak we wszystkich tych doświadczeniach Apostoł Piotr manifestował fakt, że jego serce w swej głębi było lojalne wobec Boga, prawdy i sprawiedliwości i że słabości, błędy i wady jego charakteru pochodziły z ciała a nie stanowiły intencji serca. Za swoje zaparcie się Mistrza gorzko płakał. A za swoje zaniedbanie dotyczące uznania pogan, ten najbardziej pokorny, zadośćuczynił później w zupełności.
_______________
Opracowane na podstawie artykułu z „Teraźniejszej Prawdy”, marzec-kwiecień 1976, „Kamień obrażenia i opoka otrącenia”, s. 18-21