Jezus uczynił każdy zbór wolnym

Paul S.L. Johnson, „Księga Liczb” (E8)

„Jezus uczynił każdy zbór wolnym od nadzoru jakiegokolwiek innego zboru, wolnym do kierowania pod Jego zwierzchnictwem swoimi wszystkimi sprawami, zgodnie z rozumieniem przez niego Jego woli. Czyni to każdy zbór panią własnych spraw, tak jak rozumie on wolę Pana. Czyni to Chrystusa monarchą każdego zboru w jego relacji do Niego, a każdy zbór czyni demokracją w odniesieniu do samego siebie i innych osób, zborów czy organizacji kościelnych.

…

każdy zbór ludu Pana pod zwierzchnictwem Chrystusa jest panią swych własnych spraw, całkowicie niezależny od wszystkich innych osób, zborów i organizacji kościelnych, lecz uznaje swe więzi z innymi w Chrystusie dla chrześcijańskiej społeczności i użyteczności. Uważamy tę doktrynę za prawdę biblijną. Uznaje ona, że w pewnym sensie każdy zbór jest monarchią absolutną, a jej absolutnym Władcą jest Chrystus. W innym sensie (we wzajemnych relacjach swych członków jako grupy świętych) uznaje ona, że pod zwierzchnictwem Chrystusa jest on pełną demokracją, kierującą swymi sprawami przez jednomyślność lub większość swych członków. Wszystkim stronom zewnętrznym – jednostkom, zborom lub połączeniu zborów czy przywódców – odmawia ona prawa i praktykowania dyktatury lub rządzenia w jego sprawach, chociaż chętnie widzi innych chrześcijan i zbory w chrześcijańskiej społeczności i jedności z nimi w Chrystusie, gotowa pomagać im w Panu.

…

Doktrynę tę można udowodnić biblijnie. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że zbory tworzone przez Apostołów kierowały swoimi własnymi sprawami, i to na polecenie Jezusa i Apostołów, którzy między innymi mieli obowiązek „zawiązania” dla zborów odpowiedniego rządu w zborze. Wykonując tę władzę związywania, Apostołowie doradzali i aprobowali wybieranie przez nich własnych urzędników: (1) diakonów – siedmiu diakonów (Dz.Ap. 6:1-6) oraz diakonów zborów do zbierania i dostarczania składek dla biednych świętych w Jerozolimie (2 Kor. 8:19,23; cheirotoneo, tłumaczony w tym miejscu jako „wybrany, wyznaczony”, oznacza wybrany przez wyciągnięcie ręki); oraz (2) starszych (Dz.Ap. 14:23; tutaj cheirotoneo jest błędnie przetłumaczone w B.W. jako przez wkładanie rąk – przypis tł.). Za radą św. Pawła zbory decydowały o sprawach interesowych, tj. o pomocy dla biednych świętych oraz o wyznaczeniu osób do zajęcia się zbiórką i dostarczeniem pieniędzy (2 Kor. 8:1-24). Tak więc zbory, przy aprobacie Apostołów, decydowały o swych sprawach interesowych. Zgodnie z poleceniem Chrystusa (Mat. 18:15-17) stosowanie dyscypliny także jest w rękach zboru. Przyjęte napomnienie św. Pawła dla Koryntian, by jednomyślnie wymierzyli karę bratu popełniającemu kazirodztwo (1 Kor. 5:1-13) dowodzi, że zbór stosował kary. Późniejsze przyjęcie przez zbór tego brata przez głosowanie, gdy ten pokutował (2 Kor. 2:5-10), dowodzi, że zbór decydował o tym, czy utrzymywać z kimś społeczność. Zbory wysyłały też misjonarzy (Dz.Ap. 13:1-3).

Tych pięć faktów – (1) wybieranie przez zbory swych starszych i diakonów, (2) prowadzenie spraw interesowych, (3) wymierzanie kar, (4) przyjmowanie do społeczności oraz (5) wysyłanie misjonarzy, wszystko przy aprobacie Pana i Apostołów – dowodzi, że pod zwierzchnictwem Pana każdy zbór jest zarządcą swych własnych spraw. Doktrynę tę potwierdza też nauka o kapłaństwie poświęconych wierzących (1 Piotra 2:5,9), która oznacza równe kapłańskie prawa poszczególnych członków zboru i związane z tym prawo decydowania o wspólnych sprawach przez jednomyślność lub większość, tj. zasadę kongregacjonalną. Ta doktryna jest prawdziwa także dlatego, że lepiej niż jakakolwiek inna metoda rządzenia się zboru prowadzi ona do uznanego przez Boga rozwijania Chrystusowych cech, wymaganych od ludu Pana w jego wzajemnych relacjach (Rzym. 8:29; 12:2-8).”

(Paul S.L. Johnson, „Księga Liczb” [E8], s. 324-327)