Dech żywota

Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żyjącą. (Rodzaju 2:7)

BIBLIA NIGDZIE NIE NAUCZA, że w chwili śmierci człowiek staje się istotą duchową. Ta doktryna jest jednym z pierwszych błędów, jakich nauczano; jej autorem jest szatan – a to jest gwarancją błędu.

Według tej doktryny człowiek jest mieszaniną natur: jednej cielesnej, drugiej duchowej, a śmierć, jak się utrzymuje, powoduje ich rozdzielenie. Według Biblii człowiek jest duszą, która zaczyna działać w istocie ludzkiej przez związek jej ciała oraz zasady życia i która przestaje istnieć – umiera – jako rezultat rozdzielenia ciała od zasady życia.

Prawidłowe odpowiedzi na następujące pytania obalą błąd szatana, a udowodnią Prawdę Bożą na ten temat:

• Jeżeli śmierć jest rozdzieleniem ciała od duszy, to w jaki sposób trzymanie kogoś pod wodą przez pół godziny mogłoby wyprzeć skuteczniej istotę duchową z jej ciała, aniżeli wsadzenie tej samej osoby, wyposażonej w odpowiedni ubiór do nurkowania lub znajdującej się w łodzi podwodnej, pod tę samą wodę?
• Jeżeli śmierć jest oddzieleniem ciała od duszy, to dlaczego mocny ucisk gardła jakiejś osoby przez kilka minut doprowadza do tego, że duch uchodzi z jej ciała bardziej, aniżeli by uchodził ściskając koniuszek palca?
• Jeżeli śmierć stanowi rozdzielenie duszy od ciała, to dlaczego wsadzenie kogoś do hermetycznie zamkniętej skrzyni spowoduje, że duch uleci z niego bardziej, niż umieszczenie tej osoby w odpowiednim, dobrze przewietrzonym pokoju?

Odpowiedzi na te pytania są oczywiste. Śmierć jest rozdzieleniem ciała od zasady życia (tchu życia), która jest podtrzymywana przez powietrze, którym oddychamy. W każdym przypadku jest widoczne, że śmierć następuje w wyniku rozdzielenia ciała i zasady życia, co powoduje, że dusza gaśnie.

W Psalmie 146:4 czytamy: „Wyjdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego” – to znaczy, że stanie się nieświadomy w śmierci.

Kiedy został stworzony pierwszy człowiek, Bóg tchnął w jego nozdrza „dech żywota” (Rodzaju 2:7). W wyniku tego nastąpiło połączenie ciała i zasady, tchu, życia za pomocą krwi, której czerwone krwinki, łącząc się z dechem życia, przyswajają go sobie. Bóg, stwarzając krew, najwidoczniej dobrał jej składniki do środowiska, w którym Jego stworzenie miało żyć. To oznacza, że wzajemne oddziaływanie świata zewnętrznego i biologu człowieka pobudziło życie.

DECH ŻYCIA

Wyjaśnimy to krótko: serce, przez prawy przedsionek oraz komorę, za pomocą arterii płucnej, tłoczy krew do płuc, gdzie krew wydziela część dwutlenku węgla, a wchłania podtrzymujący zasadę życia tlen z powietrza, które dostało się do płuc. Następnie krew wraca do serca, przez które, za pomocą aorty, jest wtłaczana do arterii i rozprowadzana po całym ciele, skąd powraca i cały proces się powtarza. Życiodajna krew, z tego powodu, że jest nośnikiem tchu życia, nazwana jest w Biblii życiem (Kapłańska 17:11-14), ponieważ umożliwia różnym organom wykonywanie ich pracy.

W procesie oddychania tlen z powietrza dociera do płuc, i do znajdującej się tam krwi, przez nozdrza, głośnię, tchawicę, oskrzela, kanały oskrzelowe i komórki powietrza. To właśnie dzięki tym komórkom powietrza następuje kontakt powietrza z płucami i krwią. Ten proces przebiegający w człowieku nie stanowi żadnego wyjątku. W rzeczywistości dech życia może być w swobodnym przekładzie przetłumaczony na dech [wielu] żyć. (Porównaj: Rodzaju 2:7 z Rodzaju 7:21-22, Kaznodzieja 3:19). Ten dech życia jest wspólny dla wszystkich stworzeń oddychających powietrzem i to samo wyrażenie jest zastosowane w Piśmie Świętym w powiązaniu ze stworzeniami innymi niż człowiek. Literalne oddanie Rodzaju 2:7 jest następujące: tchnienie żyjącego stworzenia.

NIŻSZE ZWIERZĘTA SĄ TAKŻE DUSZAMI

W języku hebrajskim następujące ustępy odnoszą się do niższych zwierząt jako dusz, chociaż przekład KJV (podobnie jak Biblia Tysiąclecia) zazwyczaj nie tłumaczy słowa nephesh jako „dusza” w odniesieniu do niższych zwierząt, co zaciemnia ten temat: Rodzaju 1:20,21,24,30; 2:19; Kapłańska 11:46 (w tych ustępach słowo nefesz, dusza, jest przetłumaczone jako stworzenie, które ma życie, lub żyjące stworzenie); 24:18 (w pierwszym zastosowaniu, literalnym, jako dusza zwierzęcia, a w drugim i trzecim zastosowaniu przetłumaczono „zwierzę za zwierzę”, a powinno być „dusza za duszę”); Kapłańska 31:28 („po jednemu” – po jednej duszy, KJV); Przypowieści 12:10 (literalnie: dusza jego zwierzęcia); Izajasza 19:10 (nefesz, dusza, jest tutaj przetłumaczone jako „ryby”, a powinno być oddane jako „dusze”). Tak więc wiele razy słowo nefesz jest oddane jako zwierzęta, a tylko w jednym z zacytowanych przykładów przekład KJV oddaje je właściwie jako „dusze”, zmuszony do tego przez logiczny związek (Kapłańska 31:28), gdyż to wyrażenie odnosi się zarówno do ludzi jak i zwierząt. To mogło doprowadzić tłumaczy tego słowa, przyjmujących z góry błędną opinię na temat natury duszy, do niejasnego użycia słowa nefesz, kiedy miało zastosowanie do niższych zwierząt w znaczeniu duszy, z wyjątkiem jednego przypadku, kiedy byli zmuszeni przez to ścisłe powiązanie do przetłumaczenia tego słowa właściwie.

Krew, dająca energię życiu, umożliwia funkcjonowanie wszystkich zdolności ciała, umysłu i serca, składających się na osobę – duszę. Adam, człowiek, stał się duszą żyjącą. Zauważ dobrze, że w słowach z Rodzaju 2:7 nie czytamy „i otrzymał człowiek duszę żyjącą”, jak nauczają liczne kreda wyznaniowe.

DEFINICJA DUSZY

Biblijny opis tego, co stanowi duszę różni się zasadniczo od teorii na temat natury duszy, którą szatan na początku zaślepił Matkę Ewę (Rodzaju 3:4-5). Dusza, według tej samej fałszywej teorii, jest niematerialną duchową istotą, mieszkającą w ciele. Ta dusza, jak głosi teoria, jest przekazywana przy narodzeniu bezpośrednio przez Boga lub jest przenoszona przy spłodzeniu. W śmierci, jak się wierzy, dusza opuszcza ciało i dalej żyje jako duchowa istota w świadomej szczęśliwości lub mękach.

Prawdopodobnie żadna inna doktryna nie przysłużyła się bardziej niż ta do ukrycia przed ludźmi Planu Bożego, którą Biblia jasno ukazuje jako jeden z elementów potwornego kłamstwa szatana. Przez to kłamstwo on oszukał matkę Ewę, usidlił Ojca Adama w grzechu i w ten sposób stał się mordercą całej ludzkiej rodziny (Rodzaju 3:4-5; Jana 8:44).

W tym krótkim artykule nie będziemy próbowali obalić wszystkich składników tej fałszywej doktryny szatana, a jedynie pragniemy powtórzyć, że biblijny pogląd na duszę jest taki, że to jest połączenie tchu życia i ciała, które tworzą istotę ludzką lub, jak zauważyliśmy, krowę, psa czy inne zwierzę.

Z podawanych definicji duszy nie znamy lepszej od tej: Dusza jest istotą czującą – istotą mającą zmysły – posiadającą inteligencję, odczucia i wolę. Wierzymy, że ta definicja, gdy jest właściwie przetłumaczona, zgadza się z każdym zastosowaniem słowa dusza, występującym w Biblii. Rzeczywiście, ci którzy wierzą, że dusza jest istotą duchową, akceptują i stosują tę definicję, która jest definicją słownikową tego wyrażenia, ale zapominają o niej, kiedy stosuje się ją do innych niż człowiek ziemskich czujących istot. Jednak definicja, aby mogła być prawdziwa, musi obejmować wszystko to, czego dotyczy, a inne rzeczy wykluczyć.

BÓG JEST DUSZĄ

Zatem dusza jest istotą czującą. W takim znaczeniu dusze mogą być istotami duchowymi, podobnie jak sam Bóg (Kapłańska 26:30), istotami ludzkimi, podobnie jak Adam (Rodzaju 2:7), lub zwierzętami, jak bydło, owce i osły (Kapłańska 31:28). Dlaczego te wszystkie istoty są duszami? Ponieważ są istotami czującymi, mającymi inteligencję, czucie i wolę. Oczywiście, one nie mają inteligencji, czucia i woli w jednakowym stopniu. Jednak ta różnica nie przeszkadza, aby je uważać za dusze, natomiast jeżeli ktoś powie, że niższe zwierzęta nie są duszami, ponieważ mają mniejszą inteligencję od człowieka, to odpowiadamy, że różnica między inteligencją tych zwierząt i ludzi jest zdecydowanie mniejsza, aniżeli między inteligencją Boga i człowieka, a Bóg i człowiek stanowią dusze.

Kiedy greckie i hebrajskie słowa określające duszę, odpowiednio nefesz i psyche, zastosujemy do istot ludzkich, to możemy ich używać zamiennie z zaimkami osobowymi lub nieokreślonymi, gdy słowo jest użyte w sposób nieokreślony, lub ze słowem osoba.

„DUSZA” – PRZYKŁADY ZASTOSOWANIA

Wskutek błędu, jaki nieświadomie popełnili tłumacze, wersja KJV oddaje słowo nefesz 35 różnymi słowami, a słowo psyche 5 różnymi słowami. Słowo nefesz występuje w Biblii 743 razy, a słowo psyche 103 razy. Właściwie mają one trzy znaczenia:

1. Dusza, to jest istota czująca lub osoba; wersja KJV oddaje to znaczenie 486 razy (428 razy jako nefesz i 58 razy psyche);
2. Życie, to słowo w wersji KJV jest oddane 163 razy (nefesz 123 razy i psyche 40 razy); i
3. Usposobienie, lub umysł i serce. Wersja KJV oddaje je 16 razy jako „serce” (nefesz 15 razy i psyche 1 raz) oraz 18 razy jako „umysł” (nefesz 15 razy i psyche 3 razy).

Te trzy definicje obejmują wszystkie zastosowania hebrajskiego słowa nephesh i greckiego słowa psyche. Cytowanie każdego z 743 przypadków zastosowania słowa nephesh i 103 przypadków zastosowania słowa psyche, objętych tymi trzema definicjami, jest zbyteczne, ale podamy wystarczającą liczbę wersetów na poparcie naszych definicji.

1. Dusza

(ST) Rodzaju 17:14; 46:18,22,25,26,27; Kapłańska 4:2; 5:1,2,4,15,17; 7:18,20,21; 17:10-12; Liczb 15:27,30, 31; 19:20,22; 31:19,35,40,46 („osoby”); 35:11,15; 5 Moj. 10:22; 27:25, Jozuego 10:28,30,32,35 („osoba”, „osoby”), 37,39; 11:11; 2 Samuelowa 14:14; Psalm 94:21; Przypowieści 11:17,25,30; 14:25; 19:2,15; 25:25; 27:7; 28: 17; Jeremiasza 52:29,30; Treny 3:25; Ezechiela 17:17; 18:4,27; 22:25,27; 27:13; 33:6.

(NT) Mateusza 10:28; Dzieje 2:41,43; 3:23; 7:14; 27:37; Rzymian 2:9; 13:1; 1 Koryntian 15:45; Jakuba 5:20; Objawienie 6:9; 16:3.

2. Życie

(ST) Rodzaju 9:4,5; 19:17,19; Wyjścia 4:19; Kapłańska 17:11; Liczb 35:31; 2 Samuelowa 1:9; 14:7; 1 Królewska 3:11; 17:21,22; 19:2,3,4; 2 Królewska 7:7; Estery 7:3,7; 9:16; Hioba 2:4,6; Psalm 38:13; Przypowieści 1:18,19; Izajasza 15:4; Jeremiasza 4:30; 11:21; 48:6; Ezechiela 32:10.

(NT) Mateusza 6:25; Marka 3:4; Dzieje 20:10; 27:10,22; Objawienie 8:9; 12:11.

3. Usposobienie

(ST) Rodzaju 23:8; 42:21; 49:6; Wyjścia 15:9; Kapłańska 26:11,15,16,30,43; Liczb 21:4,5; Powtórzonego Prawa 4:9; 14:26; 18:6; 24:15; 28:65; 1 Samuelowa 1:10,15; 2:33,35; 2 Samuelowa 3:21; 17:8; 2 Królewska 9:15; Hioba 3:20; 7:11; 14:22; 19:2; 30:25; Psalm 10:3; 13:3; 35:12; 42:5,6,7; 44:26; 63:9; 69: 2,11; 77:3; 84:3; 94:19; 103:1,2,22; 106:15; 107:5,9, 18,26; 119:167; 123:4; 138:3; 143:6,8.

(NT) Dzieje 4:32; 14;2,22; 15:24; Efezów 6:6; Filipian 1:27; Żydów 12.3; l Piotra 1:22; 2:11; 2 Piotra 2:8,14.

DUSZE ŻYJĄCE BĘDĄ PRZYWRÓCONE DO ŻYCIA

Bóg miał prawo wymagać posłuszeństwa od Adama, któremu dał życie, tak jak słusznie wymagał go od stworzeń anielskich.

Karą za grzech, jaką Bóg wymierzył Adamowi, nie było wieczne życie w ogniu i męczeniu przez ogniotrwałych diabłów ani życie w jakiejkolwiek innej formie, ale śmierć („śmiercią umrzesz”; „zapłatą za grzech jest śmierć” – Rodzaju 2:17; Rzym. 6:23). Kiedy dech życia uszedł z Adama, to przestał być duszą – „dusza, która grzeszy, śmiercią umrze” – Ezechiela 18:4,20; Jakuba 5:20. Adam wrócił do ziemi, z której był wzięty („w proch się obrócisz”, Rodzaju 3:19).

Bóg, w zgodzie ze sprawiedliwością, mógł wykonać wyrok na Adamie i Ewie z chwilą ich nieposłuszeństwa, odbierając im życie, które otrzymali od Niego, ale w swoim miłosierdziu pozwolił im na umieranie stopniowo i wydanie na świat potomstwa, rodu ludzkiego, którego wszyscy członkowie są duszami, chociaż niedoskonałymi i w warunkach prowadzących do śmierci.

Bóg usłyszał wzdychanie więźnia Adama i jego rodu pod przekleństwem śmierci (Psalm 102:20-21), a Jego wielka miłość pobudziła Go do użycia mocy w uwolnieniu ludzkości spod kary śmierci. Boska sprawiedliwość, która w żaden sposób nie może oczyścić winnego (Liczb 14:18), musiała najpierw być zadośćuczyniona na rzecz Adama, zanim on oraz jego rodzaj mogliby stać się wolni, aby Bóg mógł w dalszym ciągu być sprawiedliwy, a ponadto Usprawiedliwicielem tych, którzy uwierzą (Rzymian 3:26). Dlatego Jego bezgraniczna mądrość obmyśliła plan zbawienia ludzkości.

JEZUS DAŁ SWOJĄ DUSZĘ JAKO OKUP

Aby uwolnić rodzaj ludzki z śmierci, bez gwałcenia Boskiej Sprawiedliwości, okup – odpowiednia cena – doskonałe ludzkie życie, musiał być zapłacony Sprawiedliwości za doskonałe ludzkie życie Adama, utracone przez jego nieposłuszeństwo. Z niedoskonałego rodu Adamowego, uprzednio potępionego na śmierć, „brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi i nie może dać Bogu okupu za niego” (Psalm 49:8; Izajasza 64:6; Rzymian 3:10,23).

Bóg w swojej wielkiej miłości sprawił, że Jego jednorodzony Syn „stał się ciałem”, duszą żyjącą, „mniejszym stał się od aniołów … przez ucierpienie śmierci chwałą i czcią ukoronowanego, aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” (Jana 1:14; 3:14-18; Żydów 2:9; Mateusza 20:28). Bóg okazał nam swoją miłość, „że gdyśmy jeszcze byli grzesznymi, Chrystus za nas umarł”, „dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego”, „on jest ubłaganiem … za grzechy wszystkiego świata” (Rzymian 5:6-10; 1 Tymoteusza 2:3-6; l Jana 2:2). Jezus „wylał na śmierć duszę swoją (Izajasza 53:10-12; Mateusza 26:38) jako ofiara okupu za wszystkich, a w ten sposób zagwarantował wszystkim wzbudzenie ze śmierci. Wszyscy ludzie będą mieli sposobność powrotu do ludzkiej doskonałości, jaką miał Adam przed upadkiem i zostaną poddani próbie do życia wiecznego – wszystkie rodziny na ziemi będą błogosławione (Rodzaju 12:3; 22:16-18; Galatów 3:8,16, 29; Psalm 72:1-4; 1 Koryntian 6:2; Mateusza 19:28; Dzieje 3:19-23; 17:31; 2 Tymoteusza 4:1).

Zrozumienie nauki biblijnej dotyczącej natury duszy jest konieczne, aby uchwycić piękno Boskiego Planu Zbawienia, stan śmierci oraz jej nieuchronność, a także wieczną przyszłość dla rodzaju ludzkiego. Chociaż człowiek może być podobny do zwierzęcia w swoim uzależnieniu od tchu życia (Kaznodzieja 3:19,20), to jednak różni się od zwierząt tym, że ma obietnicę tchnienia życia powtórnie, wzbudzenia, nowego życia na nowej ziemi w warunkach Królestwa Chrystusowego, które ma nadejść. Cóż za wspaniała perspektywa!

Źródło: Sztandar Biblijny, wrzesień 2001.