Na podstawie przemówienia pt. „Święta góra Boża”, wygłoszonego w Polsce przez Johna F. Scale’a w 2015 roku.

—–

POPRZEDNIA część tego artykułu dotyczyła Księgi Wyjścia 19:1-15. Izrael nie był jeszcze teokracją, ale miał się nią stać na mocy przymierza zawartego z NAJWYŻSZYM. PAN powiedział im (werset 5): „jeśli posłuchacie mego głosu i będziecie przestrzegać mojego przymierza, będziecie moją szczególną własnością ponad wszystkie narody”. Mieli stać się królestwem kapłanów, narodem świętym (werset 6). Niebiański skarbiec jest wypełniony wieloma drogocennymi kamieniami – symbolicznymi diamentami, rubinami i szafirami.

W odniesieniu do Kościoła chrześcijańskiego, którego typem jest cielesny Izrael, Bóg bardzo pragnął społeczności ze swoim ludem. Tutaj, na pustyni, Bóg zebrał ich do siebie. Ludzie mieli „wyprać swoje szaty”, aby przygotować się na „trzeci dzień”. Porównajmy to z Listem do Hebrajczyków 10:22 – „Zbliżmy się [chrześcijanie] ze szczerym sercem, w pełni wiary, mając serca oczyszczone od złego sumienia i ciało obmyte czystą wodą.” Po późniejszej budowie Przybytku, umywalnia, umieszczona na dziedzińcu, była używana do ceremonialnego obmywania się przez arcykapłana i podkapłanów. Świątynia, zbudowana przez Salomona stulecia później i na ogromną skalę, także zawierała umywalnię o podobnej roli.

Księga Wyjścia 19:16-25

16. Trzeciego dnia o poranku pojawiły się grzmoty i błyskawice, i gęsty obłok nad górą, i bardzo potężny głos trąby, tak że cały lud, który był w obozie, zadrżał.

Dotarliśmy do trzeciego dnia. „Chodźcie, zawróćmy do Pana! On nas rozszarpał, On nas też uleczy, zranił i opatrzy nasze rany! Po dwóch dniach wskrzesi nas do życia, trzeciego dnia podniesie nas i będziemy żyli przed jego obliczem.” (Księga Ozeasza 6:1-2, BW; podkreślenia dodane przez nas)

Dowiadujemy się stąd, że trzy dni z Księgi Wyjścia 19:10-11 i te z Księgi Ozeasza 6:1-2 są ze sobą powiązane.

Kiedy Mojżesz zszedł z góry (werset 7), zwołał starszych ludu i przekazał im, co powiedział mu Bóg, a wszyscy ludzie odpowiedzieli razem: „Uczynimy wszystko, co PAN powiedział” (werset 8). Dlaczego? Bo chcieli być szczególnym skarbem, narodem świętym – chcieli, można powiedzieć, by wszystkie inne narody przychodziły do nich (Księga Amosa 3:2). Dumni, być może, powiedzieli Bogu „tak” z niewłaściwych powodów.

17. I Mojżesz wyprowadził lud z obozu na spotkanie z Bogiem, i stanęli [zgromadzeni] u stóp góry.

18. A góra Synaj cała dymiła, gdyż PAN zstąpił na nią w ogniu.

Dym unosił się z niej jak dym z pieca i cała góra bardzo się trzęsła.

Podane wcześniej ostrzeżenie, aby nie dotykać góry, nadal obowiązywało i zostało tutaj powtórzone (wersety 12 i 13). Biorąc pod uwagę wielki tłum, rozciągający się u podnóża góry, różne polecenia i straszne ostrzeżenia musiały być przekazywane przez posłańców w całym rozległym obozie. Można porównać to ze znacznie późniejszymi wydarzeniami Pięćdziesiątnicy opisanymi w Dziejach Apostolskimi 2:1-11, gdy tłum cudzoziemców, który przybył do Jerozolimy na święto, usłyszał uczniów przemawiających do nich w ich ojczystych językach.

19. A gdy głos trąby się przeciągał i coraz bardziej się rozlegał, Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu głosem. [podkreślenia dodane]

Kilka następnych wersetów podkreśla pełne czci podejście, jakiego wymagano nie tylko od Mojżesza, ale także od kapłanów. Zwróćmy uwagę na rozmowę Mojżesza z PANEM (wersety 23 i 24). „A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem.” (Księga Wyjścia 33:11, BT, podkreślenia dodane).

20. I PAN zstąpił na górę Synaj, na szczyt góry. Wtedy PAN wezwał Mojżesza na szczyt góry i Mojżesz tam wstąpił.

21. Potem PAN powiedział do Mojżesza: Zejdź, przestrzeż lud, by nie przekroczył granicy, aby zobaczyć PANA, i aby wielu z nich nie zginęło.

22. Nawet kapłani, którzy zbliżają się do PANA, niech się uświęcą, by ich PAN nie wytracił.

23. I Mojżesz powiedział do PANA: Lud nie może wejść na górę Synaj, ponieważ ty nas przestrzegłeś, mówiąc: Wyznacz granice wokół góry i uświęć ją.

24. PAN powiedział do niego: Idź, zejdź, a potem wstąpisz ty i Aaron z tobą. Lecz kapłani i lud niech nie przekraczają granicy, by wstąpić do PANA, aby ich nie wytracił.

W swoim komentarzu do wersetu 24 Clarke napisał: „Bóg wiedział o tym, że byli oni lekkomyślni, występnie ciekawi i głupio uparci; dlatego Jego miłosierdzie uznało za słuszne dawać im przykazanie za przykazaniem, aby nie przekroczyli go na swoją własną zgubę” [podkreślenia dodane; porównaj z wersetem 23].

25. Mojżesz zszedł więc do ludu i powiedział im to.

Kolejny rozdział, Księga Wyjścia 20, skupia się na Dziesięciu Przykazaniach i unikaniu bałwochwalstwa, co wykracza poza zakres tego artykułu.

***

DODATEK 1.

– Znaczenie Trzeciego Dnia –

„Bóg jednak oznajmia, że jest zdolny wskrzesić wszystkich zmarłych, co udowodnione jest przez fakt, że wskrzesił Jezusa z martwych trzeciego dnia. Tak samo, w Trzecim Dniu na większą skalę – w trzecim tysiącletnim dniu od czasu wskrzeszenia Jezusa – Bóg wskrzesi wszystkich, którzy umarli z powodu grzechu Adama. Ten Trzeci Wielki Dzień, Tysiąclecie, będzie wielkim Siódmym Dniem lub Sabatem. Tak więc, można powiedzieć, że nasz Pan dał samego siebie jako cenę okupu w Piątym Dniu, od którego Siódmy byłby Trzecim Dniem, dniem zmartwychwstania świata – „ostatnim Dniem” – końcem obecnego Tygodnia 1000-letnich dni, w których panowały grzech i śmierć, zapowiadając chwalebną Epokę, w której wola Boża będzie spełniana na ziemi tak, jak jest spełniana w Niebie” („Herald of the Epiphany”, 1924, p. 41, col. 2, Paul S.L. Johnson)

Każdy dzień w szerszym znaczeniu trwa 1000 lat, ze szczególnym uwzględnieniem Wieku Ewangelii i śmierci Chrystusa na krzyżu. Trzeci dzień jest zatem synonimem Tysiąclecia – większego Sabatu. Nasz Pan Jezus dał Siebie jako cenę okupu piątego dnia, licząc od którego siódmy byłby trzecim dniem. Parafrazując brata Johnsona: „trzeci dzień” to siódmy dzień [który został] zabezpieczony [okupem] piątego dnia. Na pierwszy rzut oka wszystko to może wydawać się nieco skomplikowane, ale w rzeczywistości takie nie jest. Zobacz poniższy wykres. „Trzeci dzień” jest zatem początkiem zmartwychwstania świata. Jest to dzień następujący po trwającym 6 tysięcy lat okresie, w którym panowały grzech i śmierć, i jest tożsamy z Tysiącleciem, które wprowadzi wspaniałą epokę restytucji na ziemi.

Tak jak wejściu Mojżesza na górę Synaj – typ Królestwa – towarzyszyły ciemne chmury, ogień i błyskawice, tak w antytypie porządek społeczny znajduje się teraz w Czasie Ucisku, a symboliczne grzmoty i błyskawice sprawiają, że cała ziemia drży, tak jak Izrael doświadczył tego przy górze Synaj (Psalm 50:1 – „od wschodu do zachodu”).

Jezus jest antytypem Mojżesza. Przymierze Zakonu, którego pośrednikiem był Mojżesz, zostało ostatecznie zerwane przez naród żydowski (Mateusza 23:38). Jezus był jedynym, który potrafił je doskonale wypełnić.

Być może nadszedł już czas, aby ci, którzy przyjmują Chrystusa jako Zbawiciela i Króla – przedtysiącletni usprawiedliwieni wierzący – powstali i zostali policzeni. Jeśli nie oczyściliśmy łask naszego charakteru i nie mamy czystego serca (Psalm 24:4), to mówiąc obrazowo, jak możemy zbliżyć się do tej Bożej góry, jeśli nie dzięki Jego łasce? (Hebrajczyków 12:12-29)

***

DODATEK 2.

– 2034 –

Jezus zwraca naszą uwagę w Ewangelii wg Mateusza 23:34, gdy mówi: „Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie”. Słowa „Zaprawdę powiadam” mówią, że Jezus przekazuje nam ważne informacje. Zgodnie z Księgą Rodzaju 6:3 biblijne „pokolenie” to 120 lat.

W 2 Liście Piotra 2:5, apostoł mówi, że Bóg nie oszczędził starożytnego świata, kiedy sprowadził potop na bezbożnych, ale ochronił Noego, kaznodzieję sprawiedliwości i siedem innych osób (jego żonę i synów z żonami).

Kiedy Noe głosił sprawiedliwość? Jak długo? Czy kiedykolwiek o tym myślałeś? Jeśli możemy określić na podstawie Pisma Świętego, ile czasu zajęło mu i jego rodzinie zbudowanie arki, być może będziemy mogli określić też, jak długo był zaangażowany w to zadanie. Noe „głosił” swoją pracą przez te 120 lat.

Rozważmy teraz rok 1914, początek I wojny światowej, przyjmowany przez wielu badaczy Pisma Świętego jako koniec Czasów Pogan i początek Czasu Ucisku (Mateusza 24:21-22). Nasz Pan mówi nam, że ta powódź ucisku typicznie zobrazowana jest przez potop (Mateusza 24:37-39):

„A jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem [obecnością] Syna Człowieczego. Jak bowiem za tych dni przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do tego dnia, w którym Noe wszedł do arki; I nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i zabrał wszystkich – tak będzie i z przyjściem [obecnością] Syna Człowieczego.”

Biorąc pod uwagę rok 1914 jako punkt startowy Czasu Ucisku i dodając do niego 120 lat, dochodzimy do roku 2034.

Pokarm do przemyśleń?

_____________
Źródło: UK Bible Students, „The Third Day. Part Two”.

Od redakcji strony BadaczeBiblii.pl: umieściliśmy polskie tłumaczenie tego artykułu dla informacji i pożytku ludu Bożego w Polsce. Zastrzegamy jednocześnie, że szczególnie treść dodatku nr 2 publikujemy jako ciekawostkę, pewne przypuszczenie na podstawie badań Biblii prowadzonych przez brata Johna F. Scale’a, a nie jako pogląd przyjmowany przez większość naszej społeczności. Dzielimy się tymi materiałami, by pobudzić studentów Pisma Świętego do dalszych rozważań. Myślimy, że jest to szczególnie ważne w obecnym czasie blisko ustanowienia widzialnej części Królestwa Chrystusa na ziemi.