Wykład wygłoszony przez brata Marka Bejgera na spotkaniu zboru Pana w Bydgoszczy, 16.02.2025 r. Przybliża historię wyjścia Izraela z Egiptu w kontekście antytypicznym, odsłaniając głębsze znaczenie wydarzeń biblijnych. Dowiedz się, jak Mojżesz i Aaron zapowiadają Chrystusa i Kościół, a dziesięć plag symbolizuje walkę prawdy i błędu:

Kontekst historyczny wejścia Izraela do Egiptu

Wejście Izraela do Egiptu nie było początkiem niewoli, lecz czasem błogosławieństw pod rządami Józefa, który stał się „głównym premierem” faraona (1 Mojżeszowa 41:40-44). Jakub i jego synowie przybyli do Egiptu na zaproszenie władcy, co zapoczątkowało 215-letni okres wzrostu. Łącznie od powołania Abrahama do wyjścia Izraela pod przywództwem Mojżesza upłynęło 430 lat, co potwierdza 2 Mojżeszowa 12:40-41: „A pobyt synów Izraela (…) w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat. I stało się po upływie czterystu trzydziestu lat, tego samego dnia wyszły wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej”.

Od Abrahama do Exodusu

Boski plan zbawienia rozwija się etapami. Okres 430 lat dzieli się na dwa równe okresy po 215 lat:

1. Od powołania Abrahama do przybycia Jakuba do Egiptu
2. Od osiedlenia się Jakuba do Exodusu – czas wzrostu Izraela, a później niewoli. Józef, umierając, zapowiedział wyjście Izraela, prosząc: „Zabierzcie stąd moje kości” (1 Mojżeszowa 50:25 UBG). Jego prośba symbolizowała nadzieję na spełnienie obietnic Bożych.

Typy Mojżesza i Aarona: zapowiedź Jezusa i Kościoła

Mojżesz to typ Chrystusa jako Wybawiciela (5 Mojżeszowa 18:18-19; Dzieje Apostolskie 3:21-23). Bóg uczynił go „bogiem dla faraona” (2 Mojżeszowa 7:1 UBG), co wskazuje na autorytet Jezusa jako Sędziego i Króla.

Aaron, jako rzecznik Mojżesza, reprezentuje Kościół – Ciało Chrystusa. Współpraca Mojżesza i Aarona obrazuje jedność Chrystusa z Jego naśladowcami w głoszeniu prawdy.

Dziesięć plag i ich znaczenie antytypiczne

Plagi egipskie nie tylko zmusiły faraona do ustępstw, ale także objawiły moc Jahwe. W ujęciu antytypicznym:

1. Laska zamieniona w węża (2 Mojżeszowa 7:8-13) – demaskuje źródło grzechu, czyli kłamstwo Szatana w Edenie (1 Mojżeszowa 3:1-5). Charles T. Russell w dziele Boski plan wieków wyjaśniał, że Bóg „dozwolił” na zło, by ostatecznie ukazać swoją sprawiedliwość i miłość.

Posłuchaj wykładu 7 z książki „Boski plan wieków” – „Dozwolenie na zło”

Przeczytaj broszurę na ten temat:
„Dozwolenie na zło i jego związek z Boskim planem”

2. Woda zamieniona w krew (2 Mojżeszowa 7:17-25) – dla ludzi prawda Bożego Słowa stała się nie do przyjęcia. Spotykana reakcja na słowa: „Jezus za ciebie umarł”, „A co ja niby takiego zrobiłem? Umarł to umarł…”.

Każda plaga stopniowo odsłaniała bezsilność egipskich bożków, co odpowiada etapom „wiązania Szatana” (Objawienie 20:1-3). „Łańcuch” z Objawienia nie był fizyczny, który Szatan mógłby zerwać lub przeniknąć go. Jest to łańcuch prawdy, która stopniowo była i jest odsłaniana i w ten sposób ogranicza wpływ Złego.

Wiązanie Szatana a łańcuch prawdy

Objawienie 20:1-3 (UBG) mówi: „I ujrzałem anioła (…) trzymającego łańcuch w ręce. I pochwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat”. Badacze Pisma Świętego interpretują to nie jako fizyczne więzy, lecz triumf prawdy podczas „żniwa” – okresu sądu, który rozpoczął się w drugiej obecności Chrystusa.

Faraon (antytyp Szatana) początkowo odrzuca żądania Mojżesza: „Któż to jest Pan, żebym miał słuchać Jego głosu?” (2 Mojżeszowa 5:2 UBG). Podobnie współcześni „egipscy uczeni” odrzucają biblijną historię, lecz Bóg działa według „czasów i chwil” (Dzieje Apostolskie 1:7), a Jego plan jest nieodwracalny.

Pewność wypełnienia się Bożego planu

Historia Exodusu to metafora duchowej walki. Obłok, który dla Izraela był światłem, a dla Egipcjan ciemnością (2 Mojżeszowa 14:20 UBG), ilustruje podział między tymi, którzy przyjmują prawdę, a tymi, którzy ją odrzucają. Bóg nie śpieszy się, ale też nigdy się nie spóźnia. Ostateczne zwycięstwo Chrystusa jest pewne.

—–