Fot. desiringgod.org
Poniższy artykuł to fragment dłuższego opracowania pt. Pójście za Jezusem. Po raz pierwszy zostało ono opublikowane w „Teraźniejszej Prawdzie”, maj-czerwiec 1992. Kliknij tutaj, by przejść do pliku PDF.
***
Św. Paweł jednoznacznie potępia zakonny ascetyzm jako fałszywe samozaparcie (Kol. 2:18, 20-22). Nawet ci, którzy praktykują wyżej opisane torturowanie siebie, szczerze przyznają, że rzeczy takie nie odpowiadają naturalnym pragnieniom i skłonnościom człowieka — co nie czyni ich przedmiotem biblijnego samozaparcia. Są one tylko i wyłącznie torturowaniem samego siebie całkowicie pozbawionym aprobaty i przykładu w Biblii, która zaleca posty zupełnie odmienne w duchu i celu od tych opisanych wyżej.
Istota biblijnego samozaparcia
Skoro zatem samotortura (czynienie rzeczy budzących uczucie odrazy w ludzkiej naturze) nie jest Biblijnym samozaparciem, co według Biblii jest samozaparciem? Jest nim odmowa ze strony poświęconych zaspokajania właściwych naturalnych ludzkich uczuć wobec siebie i świata, jeśli uleganie im szkodzi oddaniu się sprawie Bożej.
Właściwe naturalne ludzkie uczucia to nasze właściwe uczucia samolubne i społeczne. Właściwe samolubne uczucia obejmują właściwe zamiłowanie do dobrej opinii o sobie i innych, zamiłowanie do odpoczynku, bezpieczeństwa, ukrywania rzeczy przynoszących ujmę, do samoobrony, agresywności, przezorności, jedzenia, picia, zdrowia i życia. Właściwe uczucia społeczne to miłość do płci przeciwnej, męża lub żony, dzieci, rodziców, braci i sióstr, przyjaciół, domu i ojczyzny.
Są także właściwe uczucia naturalne, które w mniejszym lub większym stopniu łączą w sobie uczucia samolubne i społeczne. Każde z tych uczuć indywidualnie lub w połączeniu z innymi może być zaspokajane w sposób grzeszny. Dla niepoświęconych całkowicie właściwym jest realizowanie tych naturalnych uczuć pod warunkiem, że jest to zgodne ze sprawiedliwością; stają się one niewłaściwymi dopiero wówczas, gdy są zaspokajane w sposób grzeszny, przeciwko sprawiedliwości.
Niegrzeszne realizowanie tych skłonności jest także właściwe dla poświęconych pod warunkiem, że nie gwałcą w ten sposób swego poświęcenia; poświęceni mogą czynić takie rzeczy, np. korzystać z jedzenia, picia, odpoczynku, snu, lekarstw, unikać niebezpieczeństw, wykazywać przezorność, bronić siebie, stosować zasady długowieczności, doceniać płeć przeciwną — męża lub żonę, dzieci, rodziców, braci i siostry, przyjaciół, dom i ojczyznę. Mogą czynić to tak długo, jak długo nie gwałcą swego poświęcenia. Lecz gdyby realizowali te skłonności zaniedbując lub szkodząc swemu poświęceniu, tzn. studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, znoszeniu związanych z tym doświadczeń, analizowaniu samego siebie, czujności i modlitwie — gwałcą biblijne samozaparcie.
Innymi słowy, zapieranie samego siebie nie jest celem samym w sobie (jak utrzymują torturujący samych siebie twierdząc, że ich samotortura jest samozaparciem), jest ono jedynie środkiem do celu, a celem tym jest pełnienie Bożej woli przyjętej przy poświęceniu w używaniu naszego ludzkiego wszystko w studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń i właściwym analizowaniu siebie, czujności i modlitwy.
Celem samym w sobie nie jest też zapieranie się świata; jest ono jedynie środkiem do tego samego celu (co samozaparcie), tzn. pełnienia Bożej woli w studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, przy wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń itd.