Średniowieczna ilustracja piekła w manuskrypcie Herrady z Landsbergu pt. „Hortus deliciarum” (około 1180 roku).
Mówią, że pierwszym krokiem do zrozumienia Biblii jest jej otwarcie – to prawda! Odkąd Pismo Święte jest powszechnie dostępne, a na całym świecie odbywają się niezależne studia biblijne przy użyciu lepszych pomocy (konkordancji, słowników, wyjaśnień), coraz więcej wymiata się mgły ciemnych wieków. Jest to prawdą np. w odniesieniu do piekła. Średniowieczne kościoły znajdowały się pod złudzeniem, że piekło to miejsce ogniotrwałych diabłów i wiecznych mąk w literalnym ogniu dla przeważającej części ludzkości – dla wszystkich oprócz stosunkowo niewielu wiernych chrześcijan.
Pismo Święte jasno jednak oświadcza, że pierwszym piekłem (w hebrajskim Starym Testamencie szeol, czasem tłumaczone jako grób i dół) jest stan milczenia, ciemności, zapomnienia i absolutnej nieświadomości lub niepamięci w grobie, do którego idą dobrzy i źli po śmierci (Rodzaju 37:35; 1 Królewska 2:6,9; Hioba 14:13, 21; 17:13; Psalm 6:6; 31:18; 88:11-12; 115:17; 146:4; Kohelet 9:5-10; Izajasza 38:18-19).
Odpowiednikiem hebrajskiego słowa szeol w greckim Nowym Testamencie jest hades i ma ono to samo znaczenie (Psalm 16:10; Dzieje 2:27-29; Ozeasza 13:14; 1 Koryntian 15:55). W stanie tym umarli śpią oczekując wzbudzenia w zmartwychwstaniu (1 Koryntian 15:6,18; 1 Tesaloniczan 4:13-14), jak w przypadku Łazarza (Jana 11:11-14). Pierwsze piekło różni się od drugiego piekła (gehenna w greckim Nowym Testamencie) lub śmierci drugiej, w którą będą wrzuceni grzesznicy, którzy nie zechcą się zreformować, tj. w stan wiecznego zniszczenia lub unicestwienia bez żadnej nadziei zmartwychwstania, symbolizowany przez jezioro ogniste (Objawienie 20:13-14; 21:8).
Cieszymy się, że wielu odrzuca dziś sprzeczne i kłamliwe creda wieków ciemnych i udają się wprost do świadectwa Słowa Bożego, aby nauczyć się prawdy o piekle. Z Biblii dowiadują się, że gdy Jezus umarł za nasze grzechy i przez części trzech dni był w piekle (greckie hades), to nie był On żywy w miejscu tortur, ale został wzbudzony trzeciego dnia od umarłych (Mateusza 16:21; Dzieje 2:31; 1 Koryntian 15:4, 12; Kolosan 1:18).
Jest wiele ugrupowań religijnych, które, mimo trzymania się różnych innych błędów, odrzuciły bluźnierczą, hańbiącą Boga doktrynę o wiecznych mękach. Wielu zaś jednostkom w innych ugrupowaniach i denominacjach, a nawet niektórym wodzom chrześcijaństwa otwierają się oczy i odrzucają oni tę doktrynę wieków ciemnych.
Nawet w denominacji rzymskokatolickiej (która wcześnie przyjęła pogańską teorię wiecznych mąk i pomieszała ją z naukami biblijnymi, która później została przyjęta przez protestantów) obecnie odrzucają tę doktrynę, chociaż w pewnych przypadkach niektórzy nadal myślą, że piekło w Biblii oznacza miejsce wiecznych mąk.
James Breig, wydawca The Evangelist, miesięcznika publikowanego w Albany, Nowy Jork, jest jednym z tych, którzy wystąpili przeciwko koncepcji piekła jako miejsca wiecznych mąk. Odrzucenie przez niego tej doktryny było szeroko podane do wiadomości w U.S. Catholic Magazine z listopada 1977, w którym umieszcza on piekło w „dziale fikcji” i zapytuje: „Jak możecie brać to poważnie?”.
Podaje on za dr Martinem Marty z Uniwersytetu Chicago cytat tej treści, że idea piekła rozwinęła się z obrazu śmietniska miasta Jeruzalem i że to „piekło” może być łatwo widziane do dnia dzisiejszego (tutaj odnosi się on nie do hadesu, lecz do gehenny, doliny Hinnom za murami Jeruzalem, gdzie odpadki miejskie były wrzucane i niszczone przez robaki i ogień, obrazujące unicestwienie niepoprawnych grzeszników – Izajasza 66:24; Marka 9:43-48). On także podaje cytat z ojca Andrzeja Greeley o tym, że tylko jedna trzecia dzisiejszych rzymskokatolików wierzy w nauki rzymskokatolickie na temat piekła.
Jaśniejsze zrozumienie prawdziwej Boskiej kary dla niepoprawnych grzeszników i prawdziwego biblijnego piekła pochodzi z uznania różnicy między hadesem i gehenną, którego to rozróżnienia unikają zazwyczaj ci, którzy są za wiecznymi mękami, którzy wydają się być częściowo ślepymi na wielką Boską Sprawiedliwość, Mądrość, Miłość i Moc.
Zachęcamy też do przeczytania artykułów:
Źródło: Sztandar Biblijny, kwiecień 1987 (przeredagowany).
Czy będzie to katolicki miesięcznik „Znak”, historyk-religioznawca (Andrzej Tokarczyk, „Protestantyzm”) czy izraelska „Encyklopedia judaizmu” – wszyscy zgadzają się, że idea nieśmiertelności duszy przeniknęła do wierzeń wczesnojudaistycznych i wczesnochrześcijańskich pod wpływem kontaktów z filozofią platońską i arystotelesowską. Wierni Żydzi czasów króla Dawida nie wierzyli w życie pozagrobowe, co ksiądz Józef Sadzik podkreśla w przedmowie do Księgi Psalmów (tłum. Miłosza), pisząc, że biblijny „szeol” jest po prostu mogiłą, grobem. Tę samą naukę znaleźć można później w Księdze Koheleta: „Żyjący bowiem wiedzą, że pomrą, podczas gdy umarli niczego już nie wiedzą […] Każdą pracę, jaką napotka twa ręka, wykonaj według sił swoich, bowiem w szeolu, do którego zdążasz, nie ma już działania ani myślenia, ani poznania, ani mądrości”. Do stanu śmierci (szeolu) trafiają tak dobrzy, jak i źli ludzie… Hiob woła do Boga w największych cierpieniach: „O gdybyś w Szeolu mnie schował, ukrył, aż gniew Twój przeminie, czas mi wyznaczył, kiedy mnie wspomnisz!”. Okazuje się, że ta wiara w przebudzenie z nieświadomego snu śmierci obecna była również w czasach Nowego Testamentu. Gdy zmarł Łazarz, Jezus powiedział uczniom, że ich przyjaciel śpi. Na słowa swego Mistrza: „Brat twój zmartwychwstanie”, Maria odpowiada: „Wiem, że powstanie z martwych przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym”. Co właściwie Biblia mówi o śmierci i na czym opiera się biblijna nadzieja naszego zbawienia? Zachęcam do bezstronnej lektury artykułu pt. Gdzie są umarli. Jak powiedział pewien współczesny filozof: „Dobra książka to nie taka, która myśli za ciebie, lecz taka, która skłania cię do myślenia. Pod tym względem żadna nie może się równać z Biblią”.