Chrzest w imię Ojca, i Syna, i ducha świętego

Wykład wygłoszony przez brata Adama Urbana na spotkaniu online zboru w Chełmie, rok 2018: 

Temat dotyczy jednego z najbardziej znanych fragmentów Biblii. Te słowa Pana Jezusa znają zarówno głęboko wierzący, jak i ci, którzy rzadko ją czytają lub tylko kiedyś usłyszeli te słowa. Chodzi o tzw. nakaz misyjny zapisany w Ewangelii wg Mateusza 28:19-20: 

„Idźcie tedy i czyńcie uczniów ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia tego wieku.”

Zastanowimy się, co znaczy „chrzcić w imię Ojca, i Syna i ducha świętego”. Dla wielu chrześcijan jest to dowód na istnienie Trójcy, ale czy słusznie?

Błędy w tłumaczeniu i ich konsekwencje

W polskich przekładach występują dwa istotne błędy:

1. „Czyńcie uczniami wszystkie narody” – w oryginale greckim jest „czyńcie uczniów ze wszystkich narodów” (tak jak podaliśmy powyżeJ), co oznacza, że Ewangelia ma dotrzeć do ludzi różnych narodów, a nie nawrócić całe narody siłą.

2. „Chrzcząc je” – powinno być „chrzcząc ich”, czyli tych uczniów, a nie narody.

Te drobne różnice zmieniają sens misji chrześcijańskiej. Chrystus nie nakazuje nawracać wszystkich za wszelką cenę, lecz głosić tym, którzy są gotowi słuchać.

Znaczenie słowa „imię” w Biblii

Słowo „imię” w Biblii ma kilka znaczeń:

1. Nazwa własna (np. Jezus, Bóg).

2. Natura (np. w Liście do Hebrajczyków 1:4 – Jezus otrzymał „znamienitsze imię” niż aniołowie, czyli boską naturę).

3. Cześć (Izajasz 42:8 – Bóg nie odda swej chwały innym, nie odda im przysługującej sobie czci).

4. Reputacja (Przypowieści 22:1 – „Cenniejsze jest dobre imię niż bogactwo”).

5. Autorytet/urząd (np. Mojżesz działał w imieniu Boga).

6. Dzieło/sprawa (Dzieje Apostolskie 21:13 – Paweł gotów umrzeć „dla imienia Pana”, dla Jego sprawy).

7. Charakter/usposobienie (Psalm 34:4 – „wysławiajcie imię Pana”, czyli Jego charakter).

W naszym fragmencie – w tym ostatnim poleceniu Pana Jezusa – „imię” oznacza charakter – chrzest ma prowadzić do upodobnienia się do Boga, Jezusa i ducha świętego.

Prawdziwy chrzest a chrzest symboliczny

Chrzest wodny to tylko symbol. Prawdziwy chrzest to:

• Śmierć dla grzesznej natury (starego Adama).

• Powstanie do nowego życia w Chrystusie.

Przykłady z Pisma Świętego:

• Łukasz 12:50 – Jezus mówi: „Chrzest mam przyjąć, i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie” – chodzi o Jego ofiarę na krzyżu, dokończenie Jego ofiarowania się.

• Rzymian 6:3-8 – Chrzest to zanurzenie w śmierć Chrystusa (umieranie dla samego siebie i swoich spraw), by powstać do nowego życia (dla Boga i Bożej sprawy).

• Kolosan 2:12 – Pogrzebani w chrzcie, by powstać z martwych przez wiarę.

Duch Święty jako przykład do naśladowania

Gdy Jezus mówi o chrzcie w imię ducha świętego, nie chodzi o trzecią osobę Trójcy (bo taka trójca nie istnieje, o czym wielokrotnie na tej stronie mówiliśmy), ale o ducha świętości obecnego w Braciach i Siostrach w wierze.

• Dzieje Apostolskie 20:28 – Starszych ustanowił duch święty, czyli Bracia i Siostry kierujący się Bożymi zasadami (por. Biblijne stanowisko biskupa. Kwalifikacje – wybór – zadania).

• 1 Koryntian 4:16, 11:1 – Paweł zachęca: „Bądźcie naśladowcami moimi, jak ja jestem naśladowcą Chrystusa”.

Wniosek: Chrzest w imię Ducha Świętego oznacza naśladowanie tych, którzy już rozwinęli w sobie boski charakter w różnych jego elementach.

Podsumowanie

Chrzest w imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego to:

1. Upodobnienie się do Boga – Jego sprawiedliwości i miłości.

2. Naśladowanie Chrystusa – Jego poświęcenia i posłuszeństwa.

3. Czerpanie z ducha świętości obecnego w dojrzałych wierzących.

Nie chodzi o magiczną formułę, ale o przemianę serca i życia.

Rozpocznij swoje zmartwychwstanie już teraz – umieraj dla grzechu, a powstawaj do świętości!

PS: Temat omawiamy szerzej w wykładzie pt. „Ostatnie zalecenie Jezusa”. Dodajemy tam kilka ważnych faktów na temat słów „Idźcie tedy i czyńcie uczniów ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”:

„Wszystkie wczesne greckie manuskrypty, które zawierają ten werset, podają „w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego”, między innymi: Didache (I wiek), Justyn Męczennik (pierwsza połowa II wieku), Ireneusz (II wiek), Klemens Aleksandryjski (II wiek), Tertulian (II/III wiek), Hipolit (II/III wiek), Orygenes (III wiek), Cyprian (III wiek) i Ariusz (przełom III/IV wieku). Nie ma żadnego z wersją „w imię moje”.

Jedyny argument za „w imię moje” pochodzi od Euzebiusza, który wspominając ten werset, oddaje jego końcówkę w formie „w imię moje”. Jednak po pierwsze, skracanie wersetów i ich parafraza jest bardzo często obecne w twórczości pierwszych chrześcijan. Po drugie, nieprawdą jest, że Euzebiusz ZAWSZE cytuje ów tekst w „skróconej” formie. Czasami przytacza go też w formie: „w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego”, a więc musiał ją znać. Zamykanie oczu na ten fakt i przytaczanie Euzebiusza na dowód niepoprawności formy pełnej jest świadomym wypaczaniem natchnionych słów Biblii, typowym dla wolących żyć w kłamstwie, które im się podoba, i zamkniętych na prawdę, która z jakiegoś powodu im nie odpowiada. Nie przystoi dzieciom Bożym, które szukają prawdy w Jego Słowie i przyjmują ją taką, jaką ona tam jest podana.”