Świadectwo Ireny Montewskiej

Wspomnienia siostry Ireny Montewskiej o początkach swojej drogi za Panem i dalszych kolejach oddanego Bogu życia:

(Nagrane na uroczystości 60. rocznicy zboru w Janowie, 10.09.2005 rok)

W odwiedzinach u brata Józefa i siostry Ireny Montewskich. W środku brat Piotr ze zboru we Wrocławiu (13.04.2012 r., Bydgoszcz).

Rozumiem, że to oświadczenie to oświadczenie 60-lecia, a nie ściśle do tego czy innego tekstu. Nawiązując do swojego poświęcenia i swego poznania Prawdy, bardzo daleko wnikam. Nie dlatego, by pochwalić się, że jestem ponad 60 lat zapoznana z Prawdą. Były to czasy wojny, gdzie przy zasłoniętych oknach mieliśmy zebrania, a Niemcy chodzili za oknami. Mówili, że jeśli Was SS-mani spotkają to koniec – to jeszcze było u Rzepkowskich w Zaroślu – wtedy już mieliśmy zebranie i łączność z drogocenną prawdą i drogocennymi wskazówkami, które przyjeżdżali i przywozili ukradkiem bracia. Brat Fischer przez dziurę w obozie przechodził i przyjeżdżał i głosił nam Słowo Boże, i uczył nas. Brat Pakulski, którego nie wszyscy znają, bo zginął zaraz po wojnie. Życie moje wyglądało tak od młodziutkich, dziecinnych lat. Gdy rodzice zaczynali poznawać Prawdę, ja też zaczęłam bezustannie i ściśle łączność mieć z braćmi. Chodziłam na zebrania stale, ale miałam wiele różnych kolegów i koleżanek, którzy namawiali mnie, bym nie chodziła na zebrania. „Irena, co ty chcesz tam między takimi starymi dziadami, to wszystko stare tam jest, a Ty, taka dziewczyna, idziesz tam z nimi? Chodź z nami, tu czy tam”. Nie będę wymieniać, gdzie mnie wołali. A jednak Słowo Pańskie było mocniejsze i Duch Prawdy był mocniejszy. Nie słyszałam żadnych głosów, ale w moim sumieniu była mowa, że tu jest Twoje miejsce, że tu będziesz z Panem i z braćmi. I tak też czyniłam i czynię dotąd, drodzy Bracia i Siostry. Cieszę się z tego, że Pan mnie zachował w tej drogocennej Prawdzie i że uczy mnie swojej drogi pod każdym względem. Byłam w różnych miejscach i różne okoliczności nieraz występowały, ale dziękuję Panu za wszystko, za całą Jego naukę tego, co jest mi potrzebne. Obecnie także przychodzą na nas ciężkie i trudne chwile, ale Pan widzi widocznie, że jeszcze i to nam potrzeba, aby nas wyszlifować i oczyścić ze wszystkich wad i nauczyć nas całkowitej ufności w jego drogocenne Słowo i w Jego pomoc, bo on nas nie zostawił. Jak nas nie zostawił przez tyle lat, uczył nas i prowadził, tak będzie nas prowadził dalej. O co pokornie codziennie wołam i proszę, abym nadal była Jego uczennicą i po wieki wieczne stała się nią i posłuszną pragnę być nie tylko teraz, ale na wieki wieków, abym mogła chwalić dobrego Stworzyciela nieba i ziemi z całej mojej siły i duszy, i Zbawiciela, czego pragnę i będę to czynić, ile tylko moich sił, ale nie jestem w stanie sama tego uczynić i dlatego proszę Was: wspomnijcie w modlitwach swoich, abym te lata, które Pan jeszcze pozwoli spędziła na służbie Panu i miłowała Braci i Siostry miłością szczerą i prawdziwą, nie tylko słowami, ale też czynami. Chcę, żeby Pan wyćwiczył mnie tak, bym była godna wejścia do Jego Królestwa jako zwycięzca.

_____
Zobacz inne świadectwa.