Czy niektórzy nefilimowie (giganci) z czasów Noego przeżyli potop?

Goliat – jeden z potężnych ludzi opisanych w Starym Testamencie, którzy nie byli jednak potomkami nefilimów z czasów Noego (1 Moj. 7:21-24; 2 Piotra 2:5).

Jeden z naszych czytelników zapytał: czy niektórzy nefilimowie (giganci) z czasów Noego przeżyli potop?

Istnieje kilka wersetów, które mogłyby sugerować coś takiego. Na przykład 4 Ks. Mojżeszowa 13:28-34 mówi, że zwiadowcy izraelscy widzieli w ziemi Kanaan olbrzymów – potomków Anaka.

Podobny fragment to 5 Ks. Mojżeszowa 3:11. Jest tam napisane, że niejaki „Og, król Baszanu, był ostatnim z rodu olbrzymów”.

Wyjaśnienie tych wersetów znajduje się w 1 Ks. Mojżeszowej 7:21-24 – „… wyginęło wszelkie ciało poruszające się na ziemi … Wszystko, co miało w nozdrzach tchnienie życia… Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce.” Dlatego żadni giganci (nefilimowie – potomkowie upadłych aniołów i córek ludzkich) nie przeżyli potopu Noego.

Kiedy więc Mojżesz pisał w 5 Moj. 3:11, że tylko Og pozostał z olbrzymów (hebr. rephaim) to nie odwoływał się do olbrzymów (hebr. nephilim) z czasów Noego, ale do potężnych, wielkich fizycznie ludzi żyjących po potopie za czasów Abrahama, prawdopodobnie rody: Refaitów, Zuzytów i Emitów z 1 Ks. Moj. 14:5. Zostali oni pokonani przez króla elamskiego Kedorlaomera, wspieranego przez innych królów (14:1), a ten z kolei został pokonany przez Abrahama, gdy uwalniał on Lota i jego domowników z niewoli.

Znamy też historię Goliata, Filistyńczyka, zabitego przez Dawida (1 Samuela 17:4). Widzimy z tych przykładów, że po potopie w wielu pokoleniach żyli wielcy ludzie (w tym sensie olbrzymi), ale żaden z nefilimów z czasów potopu.

Jeśli chodzi o opis tchórzliwych zwiadowców z 4 Moj. 13:28-34 to warto zauważyć, że była tu spora hiperbola [wyolbrzymienie opisu]. Zwiadowcy twierdzili, że „wydali się sobie przy nich [przy mieszkańcach Kanaanu] jak szarańcza”, co nie może być rozumiane dosłownie. Najlepszy dowód, że nie byli to starodawni, przedpotopowi giganci (potomkowie synów Bożych), to ten, że dwaj odważni zwiadowcy, Jozue i Kaleb, nie przestraszyli się ich.

4 Ks. Mojżeszowa 14:6-9 – 

„A Jozue, syn Nuna, i Kaleb, syn Jefunnego, spośród tych, którzy zbadali tę ziemię, rozdarli swoje szaty i rzekli do całego zboru izraelskiego: Ziemia, przez którą przeszliśmy, aby ją zbadać, jest ziemią bardzo, bardzo dobrą. Jeżeli Pan ma w nas upodobanie, to wprowadzi nas do tej ziemi i da nam tę ziemię, która opływa w mleko i miód, Tylko nie buntujcie się przeciw PANU! Nie bójcie się mieszkańców tej ziemi. Tak! Padną naszym łupem! Nie mają osłony! Z nami zaś jest PAN! Nie bójcie się ich!”

Ostatnie potwierdzenie pochodzi z Nowego Testamentu. W 2 Liście Piotra 2:5 czytamy, że „Bóg starożytnego świata nie oszczędził, lecz ocalił jedynie ośmioro wraz z Noem, zwiastunem sprawiedliwości, zesławszy potop na świat bezbożnych”.

*****

Polecamy również nasz artykuł pt. Koniec świata (synteleia tou aionos) oraz wiele materiałów zgromadzonych w naszym specjalnym wpisie na czas epidemii.