Jednym z najważniejszych dowodów wypełniania się proroctw w naszych czasach jest ponowne gromadzenie Izraela w jego ojczyźnie. Według Pisma Świętego jest to jeden z dowodów oznaczających, że bliskie jest ustanowienie Królestwa Mesjasza i towarzyszącej mu radości dla całego świata.

 

Odrodzenie Izraela jako znak od Boga

„Oto Ja zbiorę synów izraelskich spośród narodów, do których przybyli, i zgromadzę ich zewsząd, i przyprowadzę ich do ich ziemi” (Księga Ezechiela 37:21)

Prezentujemy nagranie wykładu pod tytułem Odrodzenie Izraela jako znak od Boga. Mówca ŚRM Epifania, Zbigniew Ryl, wygłosił go podczas spotkania dyskusyjnego w sobotę (1 VI 2013).

Treść wykładu

Żyjemy w bardzo trudnych czasach, wydaje się, że czas upływa coraz szybciej i często nie mamy nawet chwili na zastanowienie się, na chwile refleksji lub na poczynienie jakichś planów na przyszłość. Przemiany jakie zachodzą w naszym życiu postępują tak szybko i nieoczekiwanie, że nawet trudno jest coś zaplanować. Coraz częściej powstaje pytanie, DOKĄD ZMIERZAMY?, CO NAS CZEKA? Szukamy jakiegoś znaku.

Coraz częściej ludzie sięgają do różnego rodzaju przepowiedni, które poruszają zagadnienia dotyczące końca świata i symptomów, które towarzyszyć będą nadchodzącemu schyłkowi znanego nam do tej pory porządku.

Najczęściej w kontekście tym przywoływanych jest kilka postaci – Nostradamus, Malachiasz, proroctwa królowej z Saby, przepowiednie Fatimskie czy w ostatnim czasie Baba Wanga  i inne.

Podstawą rozważań – Biblia

My dzisiaj też będziemy chcieli zająć się jednym ze znaków, który jednak został zapisany w Świętej Księdze – Biblii, a dotyczy on Narodu Żydowskiego.

Szanowni Państwo, zdaję sobie sprawę, że temat dotyczący narodu Izraela nie jest popularny i u niektórych może budzić raczej więcej kontrowersji a nawet antagonizmów aniżeli życzliwości czy sympatii. Często wszystko co złe przypisuje się Żydom.

Jednak nasze dzisiejsze spojrzenie oprzemy nie  na opiniach ludzkich, lecz na świadectwach zawartych w Świętej Księdze. Dla chrześcijan Biblia jest głosem samego Boga i świadectwem Jego planów. Dlatego pomijając interesy współczesnego świata i jego politykę zobaczmy co zostało zapisane w wyroczniach samego Boga w odniesieniu do narodu o którym Biblia mówi, że jest to szczególny naród, naród wybrany przez samego Boga.

Księga Amosa 3:2

Tylko o was zatroszczyłem się spośród wszystkich pokoleń ziemi…

List do Rzymian 3:1-2

Czymże tedy zacniejszy Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem, Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże.

Spisywanie objawień Starego Testamentu zostało rozpoczęte przez Mojżesza na górze Synaj w 1615 r. p.n.e. , a zakończone przez Malachiasza około 400 r. p.n.e. Stary Testament został dany Izraelowi pod straż i opiekę. Była to jedna z najbardziej świętych misji Izraela, do czasu gdy Objawienie Boże zostało przekazane Kościołowi Ewangelii.

Patrzcie na Izrael

Dlatego tak ważnym jest, zwłaszcza dla tych, którzy uznają, że wszystkie sprawy ludzkości są pod kontrolą Najwyższego Boga, aby spoglądać w stronę Syjonu, Jeruzalemu, Drzewa Figowego – są to symbole albo znaki, których Biblia używa jako wskazówek czasu abyśmy posiedli mądrość. Dawid jako jeden z synów Izraela mówi:

Naucz nas liczyć dni nasze, Abyśmy posiedli mądre serce!

Boski zegar jest tak samo precyzyjny jak nasze zegarki, które informują nas o aktualnym czasie i dlatego patrzenie na wskazówki Boskiego zegara pozwala nam mieć większą świadomość czasu w jakim żyjemy.

Popatrzmy na słowa Jezusa (Łukasza 21:29-31):

Spójrzcie na drzewo figowe i na wszystkie drzewa…, …wiedzcie, iż blisko jest Królestwo Boże…

Figowe drzewo przedstawia naród izraelski, a inne drzewa to inne narody w swym dążeniu do niepodległości. Skąd wiemy, że tak należy interpretować słowa Jezusa? Pan Jezus już wcześniej powiedział inne podobieństwo o drzewie figowym (Łukasza 13:6-9):

I powiedział to podobieństwo: Pewien człowiek miał figowe drzewo zasadzone w winnicy swojej i przyszedł, by szukać na nim owocu, lecz nie znalazł. I rzekł do winogrodnika: Oto od trzech lat przychodzę, by szukać na tym figowym drzewie owocu, a nie znajduję. Wytnij je, po cóż jeszcze ziemię próżno zajmuje? A tamten odpowiadając, rzecze: Panie, pozostaw je jeszcze ten rok, aż je okopię i obłożę nawozem, Może wyda owoc w przyszłości; jeśli zaś nie, wytniesz je.

Przypowieść ta odnosi się do okresu z historii Izraela, czasu kiedy Bóg w sposób szczególny zajmował się tym narodem, a trwało to od śmierci Jakuba w 1813r. p.n.e.  aż  do śmierci Jezusa 33 roku  naszej ery. Razem okres ten trwał 1845 lat. I jest określany jako Wiek Żydowski.

Jakubowi Bóg zmienił imię na Izrael, urodziło mu się 12 synów, które Biblia nazywa 12 pokoleń Izraela, tak powstał lud Izraela, naród który choć był wybrany przez Boga, to jednak przechodził wiele trudnych doświadczeń w swojej historii.

• W Egipcie mieszkali przez 430 lat z czego ponad 200 lat po śmierci Józefa było ciężką niewolą aż do czasu wyzwolenia ich pod wodzą Mojżesza.
• Wędrówka do ziemi obiecanej Abrahamowi to 40 lat po pustyni Synajskiej.
• Następnie czas podboju ziemi i podział ziemi około 6 lat.
• Potem upłynęło jeszcze 500 lat zmiennych wydarzeń pod panowaniem Sędziów aż do czasu kiedy król Dawid pokonał Jebuzejczyków, którzy przez cały ten czas zamieszkiwali Jeruzalem. Dawid zdobył twierdzę Syon zamieszkał tam i dlatego nazwano to miejsce Miastem Dawida (1 Księga Kronik 11:4-9).
• Jeszcze później, po śmierci kolejnego króla – Salomona – w wyniku buntu lud Izraela podzielił się na dwa odrębne królestwa; północne Królestwo Izraela (10 pokoleń) pod rządami królów nie będących z linii Dawida. Tam odstępcy, rządzeni przez wybranych przez siebie królów, od Jeroboama do Ozeasza, pomimo ostrzeżeń proroków degenerowali się, aż ostatecznie zgodnie z Boskim wyrokiem, zostali zabrani do niewoli przez asyryjskich najeźdźców i popadli w zapomnienie (2 Księga Królewska 17:20-23).

Na południu kraju ustanowieni przez Boga królowie z linii Dawida (2 Księga Samuelowa 7:12-17; Psalm 89:4-5) pozostawali na judzkim tronie, jednak nie powodziło im się dużo lepiej. Królowie rządzili w pysze, lud zapominał o swym Przymierzu i grzeszył. W rezultacie tego kraj upadał i był uciskany przez cudzoziemców.

Pomimo apeli i przestróg proroka Jeremiasza, nie zachowywali ono przykazań Pana. W końcu, król babiloński wraz z wielką armią zaatakował ich i zniszczył Jeruzalem. Król Sedekiasz razem z ludem, śladem swych północnych braci, poszli do niewoli (2 Kronik 36:17-21, Psalm 137:1):

Nad rzekami Babilonu – tam siedzieliśmy
I płakaliśmy na wspomnienie Syjonu.

• Następnie po 70 latach wygnania przyszedł wielki król Cyrus, założyciel imperium medo-perskiego i zdobywca Babilonu i pozwolił ludowi Izraela powrócić do ich ziemi aby odbudować zburzoną świątynię.
• Ci, którzy płakali, wyruszyli z radością wraz z Zorobabelem i jego niewielką grupą, mając pozwolenie króla perskiego na powrót do ich ziemi, aby odbudować zburzoną świątynię. Jednak kto zdobył się na tę podróż wiary i nadziei? Zaledwie 50 000 ze wszystkich tych, którzy byli rozproszeni w ogromnym imperium; a większość z nich pochodziła tylko z dwóch pokoleń, Judy i Benjamina.
• We właściwym czasie lud odbudował świątynię, aczkolwiek we wciąż zdewastowanym i zaniedbanym mieście oraz opuszczonej ziemi (Ezdrasz 8:1-36). Pojawił się Ezdrasz, prowadząc moralną reformę.
• Następnie powrócił wierny Nehemiasz, zaopatrzony w królewskie listy. On podniósł lud na duchu. Za jego czasów, pomimo pogańskiej opozycji odbudowano mury miasta, a jego bramy zostały bezpiecznie umocnione. Jeruzalem i Syjon stanął ponownie, aby dodawać otuchy wiernym, ganić i ostrzegać niewiernych i aby ogłaszać światu, że Boskie obietnice są pewne i że On nigdy nie porzuci swego ludu – Izraela.
• Mimo to, Jeruzalem nie było jeszcze wolne. W odpowiednim czasie perski władca ustąpił drogi Grekom, a później Rzymianom. Tak minęło następnych 400 lat, w czasie których, chociaż mieli miasto, świątynię, kapłanów i proroków, Prawo Zakonu znowu przez wielu nie było przestrzegane.

Przypowieść o drzewie figowym

Te trzy lata, o których czytaliśmy w przypowieści Jezusa (Łukasza 13:6-9) odnoszą się właśnie do tego okresu, jako do czasu, kiedy Izrael był pod szczególną opieką Boga działającego wobec Nich w potrójny sposób:

1. pod Mojżeszem, który został posłany do nich od Boga aby wyprowadził ich z niewoli Egipskiej i zaprowadził do ziemi Kananejskiej.
2. pod Prorokami, których posyłał do nich aby dawać im przestrogę, także nadzieję i wskazywać drogę jak mają postępować aby podobać się Bogu.
3. Pod Nauczonymi w Piśmie, szczególnie od czasów Ezdrasza, który był Kapłanem i nauczycielem Prawa w czasie gdy gdy Izrael był w niewoli Babilońskiej, a następnie pod Jego przywództwem powrócili do swej ziemi.

Jednak jako naród byli oni bardzo krnąbrni, stąd przechodzili różne karania, gdy Bóg posyłał do nich Proroków i nauczycieli to źle się z nimi obchodzili, a nawet zabijali ich.

Ostatecznie Bóg uczynił jeszcze jeden wysiłek przez Jezusa i Apostołów („…pozostaw je jeszcze na jeden rok…”) podlali oni symboliczne drzewo figowe dużą ilością Prawdy – wodą Słowa Bożego (List do Efezów 5:26) – oraz dali mu wiele dobrego pokarmu. Pan Jezus czynił wiele cudów, nauczał, lecz naród żydowski „jego nie przyjął”, z wyjątkiem nielicznych, którzy stali się Jego Apostołami i uczniami; Żydzi nienawidzili Jezusa i Jego uczniów (Jana 1:11-12; 15:18-25), a wreszcie zabili Go (por. z Mateusza 21:37-39). Na sądzie przed Piłatem wołali: „…ukrzyżuj Go!”.

Jezus powiedział (Mateusza 23:37-38):

Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście! Oto wam dom wasz pusty zostanie.

Mateusza 21:43

Dlatego powiadam wam, że Królestwo Boże zostanie wam zabrane, a dane narodowi, który będzie wydawał jego owoce.

Wypełnienie słów Jezusa o Jerozolimie

Słowa Jezusa znalazły swoje wypełnienie, kiedy 36 lat później w roku 69 Jerozolima została otoczona przez rzymską armię, dowodzoną przez Tytusa i rok później w 70 roku doprowadziło to do jej zupełnego zniszczenia, miasto zostało zniszczone, a Świątynia spalona.

Tym razem nadeszły lata wielkiego zmierzchu, kiedy Żydzi uciekli ze Świętej Ziemi i dołączyli do swych braci z żydowskiej diaspory.Odtąd Syjon stał się jedynie słowem na modlących się wargach i pragnieniem serc wiernych z wygnanego ludu; tym razem nie na 70, lecz na przeszło 1800 lat.

Kto może opisać nieszczęścia Izraela od tamtego czasu? Nie było już świątyni z ołtarzem w świętym miejscu. Przeminęło kapłaństwo. Nie było ofiar składanych w Dniu Pojednania. Upadło starodawne miasto, jego lud został rozproszony a ziemia opustoszała. Pozostała tylko modlitwa (Izajasza 64:9-11):

Twoje święte miasta są opustoszałe, Syjon jest pustkowiem, Jerozolima – odludziem. Świątynia nasza, święta i wspaniała, w której Cię chwalili nasi przodkowie, stała się pastwą pożaru, i wszystko, cośmy kochali, zmieniło się w zgliszcza. Czyż na to wszystko możesz być nieczuły, Panie? Czy możesz milczeć, by nas przygnębić nad miarę?

W odpowiedzi posłuchajmy Księgi Ezechiela 37:21-28

Potem powiedz im: Tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja zbiorę synów izraelskich spośród narodów, do których przybyli, i zgromadzę ich zewsząd, i przyprowadzę ich do ich ziemi. I uczynię z nich jeden naród w tej ziemi na górach izraelskich, i jeden król będzie panował nad nimi wszystkimi, i już nie będą dwoma narodami, i już się nie rozdzielą na dwa królestwa. I już się nie skalają swoimi bałwanami i swoimi obrzydliwościami, i żadnymi swoimi występkami. Wybawię ich z wszystkich ich odstępstw, przez które zgrzeszyli, i oczyszczę ich; i będą moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. A sługa mój, Dawid, będzie ich królem; wszyscy oni będą mieć jednego pasterza; będą postępować według moich praw, będą przestrzegać moich przykazań i wykonywać je. I będą mieszkać w ziemi, którą dałem mojemu słudze Jakubowi, w której mieszkali ich ojcowie; będą w niej mieszkać zarówno oni, jak i ich synowie i wnuki po wszystkie czasy, a sługa mój, Dawid, będzie ich księciem na wieki. I zawrę z nimi przymierze pokoju, będzie to przymierze wieczne z nimi. Okażę im łaskę, rozmnożę ich i postawię swoją świątynię wśród nich na wieki. I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I poznają narody, że Ja jestem Pan, który uświęcam Izraela, gdy moja świątynia będzie wśród nich na wieki.

Proroctwo Ezechiela wypełnia się na naszych oczach

Kiedy rozpoczęło się wypełnianie tego wspaniałego proroctwa? Czy mamy w Biblii jakiś znak czasu? Spójrzmy na Księgę Izajasza 40:1-2

Cieszcie, cieszcie lud mój! mówi Bóg wasz! Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że już się dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje.

Użyte tutaj wyrażenie „w dwójnasób” nie oznacza podwójnie, lecz raczej jako odpowiednik tego co już było. Hebrajskie słowo kefel przetłumaczone w wersecie 2 „dwójnasób” oznacza stronę zgiętą na pół, dokładnie w samym środku. Inaczej mówiąc: odpowiednik. W Księdze Jeremiasza 16:18 znajdujemy podobne określenie. Tutaj jednak hebrajskie słowo „dwójnasób” to miszna, co oznacza dokładne powtórzenie w czasie i ogólnym charakterze.

Wróćmy teraz do tego co już wcześniej powiedzieliśmy,  że okres narodowej łaski Izraela liczył 1845 lat. Trwał on od śmierci Jakuba do czasu gdy Jezus wjechał do Jerozolimy tuż przed paschą (w kwietniu) 33 r.n.e.

1812 3/4 + 32 1/4 = 1845 (lat) To była pierwsza strona ich „dwójnasobu”

Długość pierwszej części dwójnasobu daje nam długość jego drugiej części. Licząc okres 1845 lat od 33 r. n. e. dochodzimy do roku 1878:

32 1/4 + 1845 = 1877 1/4   lub kwiecień 1878 roku.

Czy coś znaczącego, dotyczącego Żydów, wydarzyło się w tym czasie?

Berliński Kongres Narodów

Ten kongres mocarstw europejskich odbył się w Berlinie w czerwcu 1878 roku. Jego głównym celem było określenie granic państw bałkańskich po wojnie rosyjsko-tureckiej i zapobieżenie ewentualnej wojnie miedzy Anglią i Rosją.

Ato co nas bardziej interesuje  z punktu widzenia naszego tematu to fakt, że w wyniku starań Benjamina Disraeliego, ówczesnego premiera Anglii (był to pierwszy Żyd, który kiedykolwiek piastował to stanowisko w Anglii), uchwalono złagodzenie restrykcji nałożonych na Żydów w Palestynie. Żyd Disraeli, rzecz jasna, sprzyjał swemu narodowi i wydaje się, że jego wysiłki w tym kierunku zostały pobłogosławione przez Boga.

W tym czasie narodził się też Ruch Syjonistyczny, którego celem było dążenie do udzielenia narodowi Izraela własnej ziemi. Założycielem tego Ruchu był Węgierski dziennikarz Teodor Herzl. Zrozumiał On że Żyd jest obcy, gdziekolwiek by nie mieszkał.

Broszura Herzla Państwo żydowskie w 1896 r. pomogła zwrócić uwagę świata na kwestię ojczyzny żydowskiej.  Rozgłaszanie tych spraw doprowadziło do pierwszego kongresu syjonistycznego w 1897 roku.

Pomoc z niespodziewanej strony

Wczesna śmierć Herzla w 1904 roku spowodowała, że ruch syjonistyczny osłabł, lecz zostało mu udzielone świeże tchnienie przez posłannictwo z zupełnie niespodziewanej strony. W 1910 roku, chrześcijanin, pastor Charles Taze Russell, pogański przyjaciel narodu żydowskiego i zaangażowany badacz hebrajskich proroctw, napisał 12 artykułów zatytułowanych Wybrany lud Boga, które wzbudziły wielką ciekawość i zainteresowanie wśród Żydów. Dziewiętnaście lat wcześniej czyli sześć lat przed pierwszym Kongresem Syjonistów, kiedy nawet działalność Herzla była jeszcze mało znana, pastor Russell w swej książce Przyjdź Królestwo Twoje, zawarł rozdział zatytułowany Odnowa Izraela.

Jego artykuły, które pojawiły się w powszechnie czytanym czasopiśmie Overland Monthly (wydawanym w San Francisco)  spowodowały, że pastor Russell został zaproszony, aby przemówić publicznie do zgromadzonych Żydów w Hipodromie w Nowym Jorku, tego samego roku. W zgromadzeniu uczestniczyło ponad 4000 reprezentantów odradzającego się Izraela, którzy zostali podniesieni na duchu i zainspirowani kiedy chrześcijański kaznodzieja przemawiał do nich z ich własnych hebrajskich proroctw, zapewniając ich o powracającej Boskiej łasce i wspaniałej przyszłości dla przyszłego Izraela.

Jak łaska odchodziła tak zaczęła wracać

Zwróćmy jeszcze raz na chwilę uwagę na pewną równoległość. Gdy Jezus w 33 roku zapowiedział spustoszenie domu Izraela to stało się to 36 lat później w 69 roku. Od Kongresu Berlińskiego w 1878 roku okres o długości 36 lat doprowadza nas do 1914 roku, wybucha w Europie wielka wojna i działania wojenne rozszerzyły się aż na Bliski Wschód. W 1917 wojna dotknęła Turków, bezlitosnych ciemiężycieli Żydów, którzy uciekli z Palestyny przed posuwającym się od strony Egiptu, Brytyjskim Korpusem Ekspedycyjnym (BEF) dowodzonym przez generała Allenby. Na pozór w cudowny sposób, bez żadnych wojskowych potyczek, Jerozolima pozostała w nienaruszonym stanie.

Czy to nie jest zastanawiające?

Koniec Czasów Pogan

Znowu może tu odwołać się do słów Jezusa (Łukasza 21:24):

Będzie deptane Jeruzalem od pogan aż się wypełnią czasy pogan…

Cały czas panowania tych pogańskich rządów miał trwać aż do obiecanego królestwa Mesjasza. Okres ten kilkakrotnie jest nazwany siedmioma czasami (Kapłańska 26:14-46). Przy jego końcu dzierżawa pogan miała wygasnąć i zacząć się usuwanie tych rządów przez wielki czas ucisku (Dan. 12:1). Wtedy miał „powstać”  – przejąć władzę – Mesjasz, a wszystkie narody miały Jemu służyć. Wtedy miał się wysunąć na czoło Izrael jako widzialna, narodowa reprezentacja Boskiego królestwa (Iz. 2:15).

Z pewnych sposobów liczenia lat podanych przez proroka Daniela wynika, że te zapowiedziane siedem czasów karania to okres 2520 lat. (Szczegóły na ten temat omówiono w wykładzie Czasy pogan. Odnosi się tu mówca do metody liczenia danej przez Boga Ezechielowi – por. Księga Ezechiela 4:1-8)

7 lat x 360 dni = 2520 dni = 2520 lat

W czasie zdetronizowania Sedekiasza ostatniego króla Izraela, Bóg przekazał dzierżawę ziemskiej władzy Nabuchodonozorowi i jego następcom, jak to podaje Księga Daniela, rozdział 2. Stało się to w 606 roku p.n.e. Jeżeli do tego roku dodamy 2520 lat to otrzymujemy rok 1914, który możemy określić jako koniec władzy pogan.

W roku 1917 rząd brytyjski, przewidując koniec wojny i możliwość sprawowania mandatu nad Palestyną, wystosował pismo do Przewodniczącego Brytyjskiej Federacji Syjonizmu, zapewniając, że

Rząd Jego Królewskiej Mości przychylnie zapatruje się na ustanowienie w Palestynie domu dla narodu żydowskiego.

Dokument ten stał się znany jako Deklaracja Balfoura i był wielką zachętą dla syjonistycznych Żydów na całym świecie. Po latach negocjacji, w 1922 roku, nowo powstała Liga Narodów zatwierdziła Mandat, na mocy którego Wielka Brytania miała nadzorować ustanowienie w Palestynie narodowego domu dla Żydów.

W okresie międzywojennym, gwałtowna opozycja ze strony Arabów, brytyjskie niezdecydowanie, nieprzejednanie Europejczyków i obojętność wielu bogatych zasymilowanych Żydów, osłabiła cel mandatu.

II Wojna Światowa. Holocaust

Potem przyszedł Hitler, wojna, Holocaust. Przed wojną, nawet w obliczu wzrastającego antysemityzmu niemieckiego, apele syjonizmu nie były popularne wśród Żydów. Bogaci byli tak ściśle wkomponowani w strukturę europejskiego społeczeństwa, że czuli się bezpieczni i rozprzestrzenianie się syjonistycznych idei uważali za fanatyzm, ekstremizm oraz zagrożenie dla ich wygodnego położenia. Działacze byli utrudzeni, działalność osłabła, a potem było już za późno. Hitler uderzył.

Kiedy świat ocknął się z horroru 6 000 000 zabitych, Żydzi, którzy przeżyli obozy śmierci na kontynencie europejskim, otrzymali żywotną siłę kierującą ich ku dawnej ojczyźnie. Gdzie apele Syjonizmu zawiodły, terror nazistowskich Niemiec odniósł sukces w tłumnym kierowaniu się Żydów na południe, do Palestyny, wszelkimi dostępnymi środkami. Przemierzali oni wschodnie wody Morza Śródziemnego w niezdatnych do żeglugi, niebezpiecznie przeładowanych statkach, i pomimo brytyjskich wysiłków powstrzymania tej fali – często za pomocą surowych i nieprzyjaznych metod – wielu uciekinierów dotarło. Dotarli oni na brzeg, przedzierając się obok znękanych brytyjskich żołnierzy, aby ucałować ziemię, o którą wkrótce mieli walczyć. Opinia światowa zwróciła się przeciw Brytyjczykom, którzy zakończyli swój mandat i wycofali swoją administrację w 1948 roku.

Proklamacja niepodległości Izraela

29 listopada 1947 roku, Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło rezolucję wzywającą do ustanowienia państwa żydowskiego w ich ziemi, a 14 maja 1948 roku w Tel Awiwie, na przekór wszelkim historycznym przewidywaniom i możliwościom, przywódcy syjonistyczni z Dawidem Ben Gurionem na czele (pierwszy premier Izraela) proklamowali państwo Izrael. Następnego dnia zaatakowało ich pięć arabskich krajów, które szybko nauczyły się pierwszej z serii gorzkich lekcji – że Izrael musi tam pozostać na zawsze.

Ponieważ przedwojenni Syjoniści nie zdołali przekonać swych żydowskich braci do powrotu, „łowiąc” ich za pomocą przynęty syjonistycznego ożywienia, to brutalni „łowcy” z całą pewnością dokonali swego dzieła (Jeremiasza 16:14-16):

Dlatego oto idą dni, mówi Pan, że już nie będzie się mówić: Jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi egipskiej! Lecz: Jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi północnej, ze wszystkich ziem, do których ich wygnał, i sprowadzę ich z powrotem do ich ziemi, którą dałem ich ojcom! Oto Ja poślę po wielu rybaków – mówi Pan – i ci ich wyłowią; potem poślę po wielu myśliwych, i ci ich upolują na każdej górze i na każdym pagórku, i w rozpadlinach skalnych.

Świat patrzył ze zdumieniem, Arabowie obawiali się, a Rosja wybuchła potokiem gróźb, lecz wszystko na próżno, ponieważ przyszedł czas Boskiej łaski dla Izraela.

Proroctwo nie jest wypełnione w całości

Ze wszystkich dokuczliwych punktów zapalnych współczesnego świata, nie ma prawdopodobnie nic bardziej niebezpiecznego niż wrzący kocioł, którym jest izraelsko-palestyński konflikt.

Izrael, kiedyś będący obiektem sympatii świata, w ciągu ostatnich 20 lat stracił wiele z życzliwości, którą przedtem zyskał jako słabsza strona, zdecydowanie walcząca z przytłaczającymi siłami wrogów. Politycznie większość państw sprzymierzyła się przeciw Izraelowi.

Czy Izrael może przetrwać

Jak na razie Izrael spotyka się jedynie z niewielkim zbrojnym oporem, ponieważ jego napastnikom, takim jak Hamas, brakuje broni niezbędnej do prowadzenia regularnej wojny z państwem. Często surowa taktyka Izraela w stosunku do Palestyńczyków – obecnie postrzeganych za uciskanych, dla których Izrael jest okupantem – przyniosła potępienie ze strony wielu środowisk na całym świecie.

Jak dotąd, tradycyjna przewaga Izraela i jego pozycja mocarstwa nuklearnego oraz poparcie ze strony Stanów Zjednoczonych powstrzymuje wojskowy atak na Izraela na szeroką skalę. Lecz Pismo Święte mówi nam, że to się zmieni. W pewnym momencie naród izraelski zostanie „otoczony” – nie mamy powiedziane jak – i zagrożony narodową zagładą. Lecz z tego zagrożenia Bóg ich wybawi, nie przez ich własną sprawiedliwość  – lecz „przez wzgląd na ich ojców” (Jeremiasza 30:7):

Biada! Gdyż wielki to ów dzień, żaden do niego niepodobny. Jest to czas utrapienia dla Jakuba, jednak będzie z niego wybawiony.

List do Rzymian 11:26-29

I w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel I odwróci bezbożność od Jakuba. A to będzie przymierze moje z nimi, Gdy zgładzę grzechy ich. Co do ewangelii, są oni nieprzyjaciółmi Bożymi dla waszego dobra, lecz co do wybrania, są umiłowanymi ze względu na praojców. Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże.

Kiedy wglądamy w tę część proroctw, która jeszcze nie jest wypełniona, dostrzegamy, że przyszłość Izraela jest zapewniona i chociaż obecnie ich historia obfituje w niebezpieczeństwa, to ich perspektywy są naprawdę wspaniałe. Bóg zawrze z nimi Nowe Przymierze (Jeremiasza 31:31). Przez lud Izraela błogosławieństwa spłyną na całą ludzkość. Wówczas spełni się to, co Bóg obiecał Abrahamowi (Księga Rodzaju 22:18):

I w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego.