Wszyscy musimy stać się Barnabaszami (synami pociechy)

Dzieje Apostolskie 4:36 – Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia” (…)

Brat August Gohlke w artykule Córki i synowie pociechy – pocieszenia [pdf, od str. 42] napisał: Niewiele wiemy o Barnabaszu, lecz jeśli to jedno zdanie Pisma Świętego zawierałoby w sobie całą naszą wiedzę o nim, nie moglibyśmy go nie miłować i nie doceniać.

Bracia dzielą się ogólnie na:

• synów i córki pocieszenia
• synów i córki bólu nieustannie sprawiających mniejsze lub większe cierpienie i niepokój sobie oraz innym.

Mamy dążyć do stania się pocieszycielami całego Kościoła

Niektórzy uważają, że powinniśmy raczej straszyć i niepokoić drugich niż pocieszać.

Chociaż uważamy, że nagana i naprawa w duchu sprawiedliwości są właściwe, to nie oznacza, iż zawsze powinniśmy się czuć nieszczęśliwymi i wzbudzać w innych uczucie nieszczęścia przez nieustanne narzekanie, krytykę, zarzuty i zastraszanie.

Postępujący duchem zamiast nagany, upomnienia, kary i wyrzutów za niedociągnięcia, do których się przyznają, nad którymi ubolewają i przeciwko którym podejmują walkę, potrzebują współczucia, pomocy, pocieszenia.

Mamy udzielać jedni drugim pomocy, zachęty i pokrzepienia zgodnie z intencjami naszego Pana, który wyraził się o duchu świętym jako o pocieszycielu ( Jan 14:16 ).

Jezus wielkim pocieszycielem: Izajasza 61:1-3, Jana 8:3-11 (niewiasta przyłapana na cudzołóstwie), sytuacja Piotra

Pocieszanie potrzebujących

Dlaczego pocieszanie jest nam tak potrzebne?

Bo jako lud Boży jesteśmy ze wszystkich stron otoczeni przez niesprzyjające warunki – świat, ciało, przeciwnika – mające na celu przestraszenie i zniechęcenie…

Jak możemy stać się synami i córkami pocieszenia?

Zdobywając coraz większą miarę miłości i współczucia w naszych sercach. Proporcjonalnie do tego jak pojawia się współczucie i miłość, wypierany jest duch współzawodnictwa i walki oraz sądzenia i wynajdywania wad, tak jak wypierany jest duch cielesności – złość, złośliwość, nienawiść, walka, próżność.

Zwykle ducha niesienia pomocy, pocieszenia, pociechy przejawiają ci, którzy sami przeszli przez srogie próby, trudności, karanie i którzy w taki sposób zostali dotknięci uczuciem słabości, wypływającym z przynależności do naszej rasy.

Ci, którzy nie posiadają serdecznego miłosierdzia, którzy mają niewiele współczucia, nikłe pragnienie wyciągnięcia pomocnej ręki do słabych i potykających się lub tych, którzy zboczyli z właściwej drogi, muszą się jeszcze wiele nauczyć, aby zrozumieć właściwe znaczenie słowa miłość w jego wyższym znaczeniu – doskonałej miłości, miłości dla braci, tak, miłości, która obejmuje cały rodzaj ludzki, nawet wrogów, ale głównie domowników wiary.

Sposoby, którymi pociesza duch

• Umożliwiając przyjście do takiej jedności z Prawdą i Panem, iż możemy nie tylko patrzeć na sprawy z Boskiego punktu widzenia, lecz również z tego punktu je oceniać. O wczesnym Kościele czytamy, że chodził w bojaźni Pańskiej i doznawał pociechy Ducha Świętego (Dzieje Apostolskie 9:31).
• Daje pociechę przez Pismo Święte, obietnice Boże, Prawdę (Rzymian 15:4)
• Poprzez Kościół, czyli braci, proporcjonalnie do stanu nasycenia Duchem Świętym i znajomością Prawdy, którą duch pozwala im docenić i zrozumieć. Bracia stają się przedstawicielami ducha świętego w Kościele – stają się pocieszycielami. (Rzymian 15:5)

Pocieszeni i nauczeni pocieszać

Nikt nie posiada kwalifikacji pocieszyciela, kto wcześniej nie otrzymał pocieszenia od Boga.

Lud Pański zaczyna być pocieszany od chwili przyjęcia zapewnienia Słowa Bożego odnośnie Boskiej miłości i miłosierdzia pokazanych w śmierci Jezusa. Pozwoliło to doznać pokoju, radości, błogosławieństw. Następnie, proporcjonalnie do tego obdarowane osoby łaską osoby rozwijały się w służbie Prawdy, wspomagane przez ducha świętego, zdobywały one coraz większe umiejętności konieczne do właściwego rozbierania Słowa Prawdy i doceniania jego różnych zarysów. Proporcjonalnie też wzmacniała się ich wiara i pomnażało pocieszanie oraz radość dzięki wzrostowi i pogłębianiu wiedzy o Bogu i Jego Planie.

Obowiązkiem i przywilejem osoby pocieszonej przez Boga jest rozpoczęcie pocieszania innych tak szybko, a sama otrzymała pierwsze oznaki pocieszenia oraz kontynuowanie udzielania innym pocieszenia, równolegle jak sama je otrzymuje.

Pocieszające napomnienia apostolskie

2 do Koryntian 1:3-7 dziesięciokrotnie użyte słowo pociecha , ważny temat

2 do Koryntian 7:4-13 siedem razy

1 do Tesaloniczan 2:11

Pociecha pism

To, co dotyczy naszego Pana, dotyczy Jego naśladowców.

Księga Izajasza 61:1-2 – „Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, i dzień pomsty naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych”

W czym tkwi sekret radowania się w utrapieniach? Wypływa z Bożego pocieszenia:

Przykład Racheli (Jeremiasza 31:15-17)

To mówi Pan: «Słuchaj! W Rama daje się słyszeć lament i gorzki płacz. Rachel opłakuje swoich synów, nie daje się pocieszyć, bo już ich nie ma». To mówi Pan: «Powstrzymaj głos twój od lamentu, a oczy twoje od łez, bo jest nagroda na twe trudy – wyrocznia Pana – powrócą oni z kraju nieprzyjaciela. Jest nadzieja dla twego potomstwa – <wyrocznia Pana> – wrócą synowie do swych granic.

Objawienie 1:17-18

Kiedym Go ujrzał, do stóp Jego upadłem jak martwy, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: «Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani.

1 do Tesaloniczan 4:13,14

Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim.

Starajmy się zasłużyć na miano Barnabasza – pocieszyciela braci!