fot. Ścieżki we mgle (fb.com/scezkiwemgle)
„Pokutujcie i wierzcie ewangelii” – Marka 1:15.
Według zapisu Marka Jezus do przykazania pokuty dołącza jeszcze wskazówkę, by Jego wyznawcy wierzyli ewangelii. Z poprzedzających zdań wynika, że ma na myśli dobrą wieść o królestwie Bożym i o jego bliskości.
Wiara w to, że na ziemi zostanie niedługo ustanowione królestwo Boga, inaczej nazywane niebieskim, czyli pochodzącym z nieba, jest kluczowa dla nauki Jezusa. Większość wierzących w Boga ludzi uważa, że świat, jaki znamy, nie nadaje się, by go zachować, zostanie więc zniszczony, a uratują się jedynie wybrani, którzy zostaną przeniesieni gdzieś indziej. Przekonanie o konieczności zniszczenia obecnego świata znajduje też potwierdzenie w nauczaniu Jezusa i apostołów, jednak zapowiadany kataklizm (np. Mateusza 24:29; 2 Piotra 3:10) nie miał zniszczyć ziemi i stworzonego na niej przez Boga życia, lecz przeprowadzić do nowego świata, tak jak potop unicestwił cywilizację, ale nie zniszczył całkowicie życia na ziemi.
Wiara w ów „przyszły świat” (hebr. 'olam ha-ba’), który zostanie ustanowiony na ziemi przez Mesjasza, była obecna (Łuk. 3:15) wśród współczesnych Jana Chrzciciela i Jezusa, jednak nie wszyscy wierzyli w realność i bliskość tej obietnicy „raju” na ziemi. Wśród chrześcijan wiara w istnienie jakiegoś niezależnego bytu w człowieku, który po śmierci wędruje w błogosławione lub przeklęte zaświaty, czyni wiarę w przyszły świat królestwa Bożego bezprzedmiotową. Jezus nie głosił, że to królestwo istnieje gdzieś równolegle w niebie, lecz że przyjdzie. A wiarę w tę ewangelię uznał za kluczowy element swego nauczania, stawiając ją zaraz obok pokuty, czyli nawrócenia.
____________
„Przykazania na każdy dzień roku”, 9 lipca, Wydawnictwo Straż