Ucisk Jakuba

Zapis wykładu br. Jacka Zilcha pt. „Ucisk Jakuba”. Wykład został wygłoszony na spotkaniu chrześcijańskim w Rzeszowie, w niedzielę 18 marca 2018 r.

Dzień dobry, drodzy Bracia i Siostry! Ufam, że wszyscy mieliśmy dobry odpoczynek w nocy. Jest rzeczą niewątpliwą, że mieliśmy ucztę z rzeczy tłustych z ręki Pana i będziemy pamiętać te zebrania przez długi czas. Na początku chciałbym poprosić was o wybaczenie tego, że mój głos jest dzisiaj słaby. Tak więc brat Marek będzie moim głosem przedstawiającym przesłanie.

Wybrałem temat, który uważam za bardzo ważny, temat na czasie dla nas – badaczy Pisma Świętego. Stwierdzam, że im więcej badamy ten temat, tym bardziej interesujący się on staje. Za swój temat wybrałem Ucisk Jakuba.

—————————
Zapis wideo: br. Jack Zilch, Ucisk Jakuba

Sądzę, że wszyscy to zauważyliśmy, że 14 maja tego roku [2018] Izrael będzie obchodzić 70. rocznicę istnienia jako niepodległy naród wśród narodów. Jak zapewne wiecie z wiadomości pan [Donald] Trump narobił sporo zamieszania, gdy ogłosił, że 14 maja Stany Zjednoczone przemieszczą swoją ambasadę do Jerozolimy. Interesujące jest zauważyć, że 70 lat przed majem 1948 r. była wiosna 1878 roku, kiedy łaska miała zacząć powracać do Izraela. A więc od czasu kiedy łaska miała zacząć wracać do narodu izraelskiego mija 140 lat.

Chciałbym użyć jako nasz werset główny Jeremiasza 30:7 – „Biada, gdyż wielki to ów dzień, żaden do niego niepodobny, jest to czas utrapienia dla Jakuba [inne przekłady: czas ucisku Jakuba], jednak będzie z niego wybawiony.„ Jest to jedyny werset Biblii, który używa sformułowania „ucisk Jakuba”. Odnosi się do czasu szczególnego ucisku dla narodu izraelskiego przy końcu wieku. Księga Jeremiasza, rozdziały 31 i 32, mówią o tym czasie. Wiemy, że kiedykolwiek Pismo Święte mówi o owym dniu to ów dzień oznacza Wiek Tysiąclecia. I rozpoznajemy, że początek owego dnia zbiega się z początkiem Wieku Tysiąclecia jesienią 1874 roku.

wykresy zamieszczono w celach poglądowych, jedynie dla zilustrowania ogólnego zrozumienia mówcy,
w niektórzy szczegółach mogą występować różnice, np. detronizacja Sedekiasza to październik 607 roku p.n.e.,
a nie – jak pokazano na wykresie – 606 rok p.n.e.

Pomimo tego, że Izrael przeszedł przez bardzo wiele cierpień zanim dzień Tysiąclecia się rozpoczął, to uznajemy, że ucisk Jakuba szczególny dla narodu izraelskiego następuje w jakimś okresie czasu po 1878 roku. Interesującym jest zauważyć, że Pismo Święte mówi o ucisku Jakuba, a nie o ucisku Izraela. Uznajemy jednak ten fakt, że Jakub tak w rzeczywistości był założycielem narodu izraelskiego i jego imię zostało zmienione na Izrael, a jego 12 synów zostało głowami 12 plemion Izraela. Oczywiście zauważamy równoległości z naszym Panem Jezusem Chrystusem, założycielem duchowego Izraela. 12 apostołów będzie głowami 12 pokoleń duchowego Izraela w Wieku Tysiąclecia i poza nim.

Ucisk Jakuba składa z dwóch faz. Pierwsza faza to faza ponownego gromadzenia Izraela. A druga faza jest fazą walki. Pamiętam, że kiedyś słyszałem wykład na temat ucisku Jakuba, w którym brat powiedział do słuchaczy: „jeśli nie zapamiętacie niczego innego z mojego wykładu to zapamiętajcie przynajmniej to, że pierwsza faza jest fazą ponownego gromadzenia Izraela, a druga faza jest fazą walki”.

Kiedy rozpoczęła się pierwsza faza ucisku Jakuba? Rozpoczęła się w 1878 roku. Naród izraelski znajdował się na wygnaniu poza Palestyną rozrzucony pomiędzy narodami. Najpierw musimy przyjrzeć się pewnym faktom chronologicznym. Naród izraelski miał 1845 lat łaski od śmierci Jakuba, aż do śmierci naszego Pana w 33 roku naszej ery. A od czasu kiedy stracili łaskę w 33 roku n.e., rozpoczął się okres ich dwójnasobu czyli czas niełaski, braku łaski. A 1845 lat od 33 roku n.e. doprowadza nas do roku 1878. Słowo dwójnasób przywodzi nam na myśl obraz kartki papieru, która zostaje zgięta w połowie, złożona na pół i mamy jedną stronę – okres łaski i równie długi okres niełaski po drugiej stronie.

Jeśli udamy się do Izajasza 40:1-2 to czytamy tam o czasie, w którym łaska miała powrócić do Izraela. „Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg, mówcie do serca Jeruzalemu i wołajcie na nie, że dopełniła się jego niewola, ze odpuszczona jest jego wina, bo otrzymało z ręki Pana podwójna karę [dwójnasób] za wszystkie swoje grzechy.” Izrael otrzymał także inny okres niełaski, braku łaski o którym będziemy mówili. Od czasu obalenia ostatniego króla Judy, króla Sedekiasza, co miało miejsce w 607 roku p.n.e. aż do 1914 roku n.e. czyli 2520 lat. Ten okres uznajemy za czasy pogan. Dzierżawa władzy, którą Bóg dał czy też dozwolił im na sprawowanie, ten okres czasu, który był karą dla Izraela za odrzucenie przymierza zakonu. Ten okres zakończył się w 1914 roku. Nie było żadnej przeszkody prawnej do tego, by Żydzi powrócili do swojej ziemi po 1914 roku. Nasz Pan prorokował w Łukasza 21:24 – „Jerozolima będzie deptana przez pogan aż dopełnią się czasy pogan.”

Powróćmy teraz do wiosny 1878 roku. Bóg ściśle przestrzega czasu i kiedy nadchodzi pora na jego działanie to Bóg działa natychmiastowo, niezwłocznie. Niektórzy z naszych przyjaciół wśród badaczy Pisma Świętego odrzucają 1878 rok. Nie zauważają jednak tego, że łaska Boża w tym roku miała dopiero zacząć powracać do Izraela. W owym roku człowiek, który nazywał się [Franz] Delitzsch, rozpoczął rozpowszechnianie hebrajskiego Nowego Testamentu. Żydzi po raz pierwszy mieli dostęp do Nowego Testamentu w swoim własnym języku. W tym samym roku Żyd D’israeli, który był premierem Wielkiej Brytanii, wpłynął na berliński Kongres Narodów, by przyznał Anglii ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, a to obejmowało Palestynę.  Z tego powodu rząd turecki wprowadził poprawki do swoich praw, które dotyczyły osób obcych. Poprawiło to możliwości powrotu Izraelitów do Palestyny. Otworzyło to dla nich drzwi do tego, by mogli przemieścić się do Palestyny.

[ Ciekawostka spoza wykładu –

Być może dziwią część Czytelników słowa o „dwójnasobie” i łasce Bożej powracającej do Izraela od roku 1878. Chciałbym przytoczyć w tej tematyce ciekawą wypowiedź…

Dawid Ben Gurion (pierwszy premier nowożytnego Izraela) w dziesiątą rocznicę proklamacji państwa Izraela powiedział: „Państwo nie powstało w tym wielkim dniu 14 maja 1948 roku. W tym wielkim dniu, kiedy ono powstało, na tej ziemi żyło 650 tysięcy Żydów. Pionierska działalność poprzedziła deklarację niepodległości, począwszy od 1878 roku, kiedy to powstało pierwsze osiedle żydowskie? w kraju – Petah Tikva”.

Nazwa Petah Tikva znaczy ‚drzwi nadziei’.]

A zatem Bóg począwszy od 1878 roku sprawił, by jego lud zaczął być pocieszany i to zarówno pod względem religijnym, jak i świeckim. Te czyny same w sobie nie były jednak wystarczającym do tego, aby sprowadzić Żydów z powrotem do ich ziemi. Było trzeba więcej, by sprowadzić ich z powrotem do ich ziemi w ramach przygotowań do Królestwa Bożego na ziemi. Dlatego też Pan posłużył się różnymi rybitwami (rybakami) i myśliwymi w tej fazie ponownego zbierania Żydów celem przyprowadzenia ich z powrotem do ich ziemi.

Udajmy się do Jeremiasza 16:14-16 – Oto idą dni mówi Pan, że już nie będzie się mówić, jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi egipskiej, lecz jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi północnej, ze wszystkich ziem, do których ich wygnał i sprowadzę ich z powrotem do ich ziemi, która dałem ich ojcom. A następnie werset 16 mówi o rybitwach czy rybakach i myśliwych. Oto ja poślę po wielu rybaków mówi Pan i ci ich wyłowią, potem poślę po wielu myśliwych i ci ich upolują na każdej górze i na każdym pagórku i w rozpadlinach skalnych.

I tak rybacy używali ponętnej przynęty syjonizmu, by wpłynąć na Żydów by wrócili do swej ziemi. Uznajemy, że ruch syjonistyczny, który w owym działał był ruchem, który miał na celu ponowne sprowadzenie ich do ich ziemi. W 1882 roku Leon Pinsker, który był prekursorem dla dra Theodora Herzla i wielu innych mężów stanu (zarówno Żydów, jak i chrześcijan) usiłowało zachęcić Izraelitów do powrotu do ich ziemi. Wiemy, że Żydzi byli zachęcani do powrotu do ich ziemi przez naszego drogiego brata Russella. Brat Russell był zaangażowany w religijny syjonizm, a nie świecki syjonizm. Jestem pod wielkim wrażeniem spotkania brata Russella w 1910 roku na Hipodromie z tysiącami Żydów, wśród których znajdowało się wielu wybitnych żydowskich uczonych. Na początku, gdy brat Russell zaczynał swoją przemowę byli oni bardzo cicho, bo żywili pewne podejrzenia wobec chrześcijańskiego duchownego przemawiającego do Żydów. Na początku myśleli, że on tam jest po to, by spróbować nawrócić ich na chrześcijaństwo, ale nie taki był jego cel. On był tam tylko po to, by przypomnieć im o ich obietnicach, o obietnicach, jakie Bóg złożył narodowi izraelskiemu. Na zakończenie tego spotkania brat Russell otrzymał owację na stojąco. Jak taktownie zachęcił Żydów z religijnego punktu widzenia, przypominając im o ich obietnicach.

Teraz przechodzimy do myśliwych, którzy nie byli tak delikatni jak rybacy. Bowiem ich celem było ściganie, niszczenie i doprowadzili oni, że wielu Żydów powróciło do swojej ojczyzny. W 1878 roku powstały bardzo srogie prześladowania w Rumunii, Galicji, a zwłaszcza w 1881 r. w Rosji. Ci myśliwi kontynuowali swoje dzieło podczas I wojny światowej, a szczególnie podczas II wojny światowej. W rzeczy samej Hitler był wielkim myśliwym, który przyprawił miliony Żydów o śmierć. Możemy cieszyć się jednak myślą, że obecnie to „polowanie” nie odbywa się w żaden sposób w takiej mierze, jak miało to miejsce w przeszłości. Przypomina mi się, że bratu (zdaje się) Jolly’emu zostało postawione takie pytanie: dlaczego Żydzi cierpieli tak bardzo w okresie, który był już zarówno po 1878 roku, gdy powróciła do nich łaska i po 1914 roku? Brat Jolly stosownie wyjaśnił, że cierpienia Żydów po 1914 roku są cierpieniami istot ludzkich w odróżnieniu od cierpień narodu izraelskiego [w związku z jego przymierzem z Bogiem]. Podobnie do cierpień reszty rodzaju ludzkiego, która cierpi w trakcie ucisku z powodu swego upadłego stanu. Jest tylko jedna różnica pomiędzy cierpieniami Żydów a cierpieniami pogan po 1914 roku. Bowiem oni [Żydzi] przechodzą cierpienia w ramach obydwu faz ucisku Jakuba. Ponieważ Bóg zamierzał i nadal zamierza, by powrócili do swojej ziemi.

Udajmy się do 1 Królewskiej 19:11-12. Jest to wizja, którą miał Eliasz: „Rzekł więc do niego: wyjdź i stań na górze przed Panem, a oto Pan przechodził, a wicher potężny i silny, wstrząsający górami, kruszący skały, szedł przed Panem, lecz w tym wichrze nie było Pana, a po wichrze było trzęsienie zimie, lecz w tym trzęsieniu ziemi nie było Pana. A po onym trzęsieniu ziemi był ogień, lecz w tym ogniu nie było Pana, a po ogniu cichy, łagodny powiew.” Uznajemy, że wicher, ogień i trzęsienie ziemi oraz ten łagodny powiew czy też cichy, spokojny głos są symboliczne. Wiatr reprezentuje wojnę światową, trzęsienie ziemi – światową rewolucję, a ogień – światową anarchię. Cichy, łagodny głos to Królestwo Boże. Oczywiście, drodzy Bracia i Siostry, uznajemy, że niełatwo jest dokładnie określić, w którym punkcie czasu ucisku znajdujemy się obecnie. Niektórzy bracia kwestionują nawet to, że jesteśmy po fazie wojny światowej. Inni mówią, że jesteśmy na początku fazy rewolucji. Inni mówią – teraz jesteśmy w trakcie fazy rewolucji. Inni powiedzą, że faza rewolucji jest praktycznie skończona i przed nami tuż, tuż… faza anarchii. Nie chcemy tutaj spekulować, ale jako badacze Pisma Świętego chcemy być dobrymi obserwatorami znaków czasu. Jedną rzeczą, która jest pewna, jest to, że Królestwo Boże nadejdzie. Zauważyliście, że w tym wersecie z 1 Królewskiej „ucisk Jakuba” nie jest wymieniony jako oddzielna faza ucisku. Brat Russell i brat Johnson wyjaśnili, że druga faza ucisku Jakuba będzie przy końcu tej fazy ucisku, jaką jest anarchia. Bardzo krótko przed tym, zanim rozpocznie się Królestwo Boże na ziemi. Rozważmy teraz drugą fazę ucisku Jakuba.

Pierwsza faza ucisku Jakuba była tą fazą, w której Bóg złamał jarzmo narodów europejskich, które w tym jarzmie trzymały naród żydowski jakby w niewoli. Popatrzmy na Jeremiasza 30:8 – „I stanie się w owym dniu, mówi Pan zastępów, złamię jarzmo na jego szyi i rozerwę jego więzy i już go nie ujarzmią cudzoziemcy…” Ale druga faza ucisku Jakuba jeszcze się nie rozpoczęła. Ale tak, jak wspomnieliśmy wcześniej, przyjdzie ona przy końcu anarchii. I ta faza opisana jest szczegółowo w Księdze Ezechiela, rozdziały 38 i 39. Izrael wzrasta pod względem swojej siły i pomyślności i według tego, co mówi Pismo Święte, proces ten będzie kontynuowany. To jednak pobudziło i będzie pobudzać zawiść innych narodów. Gdy udacie się do domu zachęcam Was, byście przeczytali 38 i 39 rozdział proroctwa Ezechiela, w którym to Gog przedstawia wodzów narodów jako wrogów ludu Bożego. Magog przedstawia prowadzone narody jako wrogów ludu Bożego. Ci anarchistyczni „plądrowacze” ostatecznie zaatakują Izrael i bardzo boleśnie dotkną Izrael. Trochę trudno jest to zrozumieć jak to się wydarzy, skoro świat będzie w fazie anarchii to można zastanawiać się jak zorganizuje się do tego, by zaatakować Izrael. Ale w jakikolwiek sposób by się to nie miało wydarzyć, wiemy z Pisma Świętego, że to ma się stać. Chciałbym przeczytać dwa wersety z Ezechiela 38:11-12 – „I powiesz: wyruszę przeciwko ziemi otwartej, napadnę ludzi spokojnych, którzy mieszkają bezpiecznie, mieszkają w miejscowościach, które nie mają ani murów, ani zawór ani bram. Aby brać łupy i grabić, aby zwrócić swoją rękę przeciwko ruinom, które znowu są zamieszkane i przeciw ludowi zebranemu spośród narodów, który zdobywa bydło i mienie, a mieszka w środku świata.” Tak więc najwyraźniej Izrael będzie żył w pomyślności i we względnym spokoju w porównaniu z innymi narodami.

Przeczytajmy Zachariasza 14:2 – „I zbiorę wszystkie narody do walki z Jeruzalemem, miasto będzie zajęte, domy splądrowane, kobiety zhańbione, połowa miasta pójdzie w niewolę, lecz resztka ludności nie będzie usunięta z miasta”. Najwyraźniej będzie to ostatnia próba szatana, by zniszczyć cielesny lud Boga. I będzie to końcową karą dla Izraela za ich niewiarę. Jednak Pan zapewni im cudowne wybawienie. Pokona wszystkich wrogów wychodzących przeciwko ziemi Izraela. To w końcu otworzy ich oczy. Będzie tak jak mówi druga część naszego wersetu czyli Jeremiasza 30:7: „będzie to czas ucisku dla Jakuba, lecz będzie z niego wybawiony”. A Zachariasza 14:3 opisuje wybawienie Izraela przez Boga – „Potem wyruszy Pan i będzie walczył z tymi narodami, jak zwykł walczyć w dniu bitwy.” Wiemy jak wiele cudownych wybawień Bóg sprawił Izraelowi  w czasach Starego Testamentu. A jednak to wybawienie będzie największym ze wszystkich wybawień.

Co się stanie następnie? Chciałbym przeczytać Zachariasza 12:10 z przekładu Towarzystwa Żydowskiego w Ameryce. „Wtedy spojrzą na Mnie [tzn. na Jehowę], ponieważ przebili go [tzn. Jezusa] i będą go opłakiwać tak, jak opłakuje się jedynaka. I będą w goryczy z jego powodu, tak jak ten, który jest w goryczy z powodu swojego jedynaka.” Opisuje ten werset nawrócenie się Izraela do Jezusa-Mesjasza. Cóż to za chwalebny dzień, kiedy rozpoznają Jezusa jako swojego Mesjasza i będą bardzo opłakiwać, bardzo mocno płakać, ale ich płacz zamieni się w radość.

Udajmy się do 11. rozdziału Listu do Rzymian. Jest to wspaniały rozdział napisany przez apostoła Pawła. Kompletnie ten rozdział obala myśl żywioną przez niektórych, że odrzucenie Izraela przez Boga miało być odrzuceniem na zawsze, na wieki. Wyraźnie rozdział ten stwierdza, że odrzucenie Izraela na pewien czas było dla pewnego celu. Tak, by Bóg mógł rozwinąć duchowy Izrael. Kiedy jednak ten cel wyboru duchowego Izraela zostanie zrealizowany, Bóg przywróci łaskę do swojego ludu, cielesnego Izraela. Przeczytajmy z Rzymian 11:26-27 – I w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. A to będzie przymierze moje z nimi, gdy zgładzę grzechy ich. To wybawienie, o którym mowa w tych wersetach, nie jest ich wiecznym wybawieniem, wybawieniem do wieczności. Bowiem oni tak samo jak poganie będą musieli jeszcze stanąć na próbie do życia. Ale wybawienie, o którym tutaj mowa, to wybawienie od ich zaślepienia na Mesjasza z czasu Wieku Ewangelii. Jest wybawieniem z ich grzechów przeciwku przymierzu zakonu i przeciwko Mesjaszowi, Chrystusowi. Będą wybawieni od potępienia za grzechy adamowe i żydowskie. I tak oto sprawiedliwe panowanie Jezusa na ziemi zostanie jako pierwsze ustanowione w Izraelu – z Jerozolimą jako stolicą nie tylko dla Izraela, lecz dla całego świata. Kiedy ich patriarchowie Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy inni powrócą, to naród Izrael z radosnymi sercami przyjmie swoich zmartwychwstałych patriarchów i pozostałych godnych. I odniesie wielkie błogosławieństwa z ich rządów.

Brat Jolly pisał o żydowskich Poświęconych Obozownikach Epifanii. Najwyraźniej wśród nawróconego cielesnego Izraela wielu poświęci i stanie się żydowskimi P.O.E. Wielu z nich będzie ważnymi narzędziami przy witaniu zmartwychwstałych godnych. Trochę później narody pogańskie dowiedzą się o błogosławieństwach otrzymywanych przez naród izraelskich i także zapragną tego, by takie błogosławieństwa otrzymywać.

Udajmy się do Izajasza 2:2-3. „I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody. I pójdzie wiele ludów mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba i będzie nas uczył dróg swoich, byśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie Zakon, a Słowo Pana z Jeruzalemu.” O tak, wszystkie narody pogańskie pokruszone w owym czasie będą w pełni gotowe do przyjęcia błogosławieństw, jakie Izrael będzie już otrzymywał.

Kolejnymi pięknymi wersetami są te, które zawarte są w Księdze Zachariasza 8:20-23 –  „Tak mówi Pan Zastępów: jeszcze będzie tak, że przyjdą ludy i mieszkańcy wielu miast. Mieszkańcy jednego miasta pójdą do drugiego mówiąc: Nuże, pójdźmy przebłagać oblicze Pana i szukać Pana Zastępów i powiedzą: ja także pójdę! I przyjdzie wiele ludów i potężnych narodów, aby szukać Pana Zastępów w Jeruzalemie i przebłagać oblicze Pana.”

A co się stanie z tymi ludami i narodami, które odmówią przyjścia do Mesjasza? Udajmy się do Zachariasza 14:17-19. „Dla tych zaś, którzy spośród rodów ziemi nie będą pielgrzymowali do Jeruzalemu, aby oddać hołd królowi, Panu Zastępów, nie będzie deszczu. A jeżeli ród egipski nie będzie pielgrzymował i nie zjawi się, spadnie nań plaga, jaką Pan dotknie narody, które nie pielgrzymują, aby obchodzić święta szałasów.” Taka kara spadnie na Egipt i taka kara spadnie na wszystkie narody, które nie pielgrzymują, aby obchodzić święto szałasów. A zatem ci, którzy nie zareagują pozytywnie na królestwo i jego prawa, nie otrzymają błogosławieństw. Ale dla tych, którzy zareagują pozytywnie na królestwo i jego prawa, błogosławieństwa tego królestwa będą ustanawiane w narodzie po narodzie, aż królestwo Pana stanie się królestwem uniwersalnym. O tak! Piątym, ostatnim, wiecznym imperium.

Udajmy się do Księgi Daniela 7:27 – „Królestwo władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi świętych Najwyższego, jego królestwo jest królestwem wiecznym a wszystkie moce jemu służyć będą i jemu będą poddane.” Cielesny Izrael będzie drugorzędnym nasieniem Abrahama. Pod Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi będą oni głównym ziemskim nasieniem Abrahama. A to pierwszorzędne i drugorzędne ziemskie nasienie Abrahama będzie współpracowało z duchową fazą Królestwa, w którym Maluczkie Stadko jest pierwszorzędnym duchowym nasieniem Abrahama, a Wielka Kompania – drugorzędnym duchowym nasieniem Abrahama. I w taki sposób cielesne, ziemskie nasienie Abrahama, będzie uczestniczyło w błogosławieniu wszystkich narodów ziemi. A zatem Żydzi będą wielkimi misjonarzami podróżującymi po całej ziemi i nawracającymi narody. Nie zostanie to dokonane na mocy ich starego Przymierza Zakonu. Będzie to dokonane na mocy ich nowego Przymierza Zakonu. Jest to opisane w 31. rozdziale Jeremiasza. Celem tego przymierza będzie błogosławienie wszystkich narodów ziemi. Udajmy się do Jeremiasza 31:31-34. „Oto idą dni, mówi Pan, że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, by ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż ja byłem ich Panem – mówi Pan – lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach [mówi Pan]: złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu, ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Nie będą się już nawzajem pouczać mówiąc: poznajcie Pana, gdyż wszyscy oni znać mnie będą od najmłodszego do najstarszego z nich, mówi Pan, odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę.” W rzeczywistości wszystkie błogosławieństwa, jakie otrzyma rodzaj ludzki, przyjdą przez naród izraelski.

W rzeczywistości cały rodzaj ludzki stanie się Izraelitami. Nie Izraelitami według ciała, ale Izraelitami w znaczeniu wiary wiernego Abrahama. Mamy piękny werset Pisma Świętego w Ezechiela 36:26 – „I dam wam serce nowe i ducha nowego dam do waszego wnętrza i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste.” Nie tylko Izrael, lecz wszyscy z rodzaju ludzkiego, którzy będą chętni i posłuszni otrzymają nowe serce i nowego ducha, a pod panowaniem ówczesnego pośrednika zatracą swoje kamienne serce. Otrzymają serce mięsiste, serce miłujące. Które jest sercem, jakie Bóg zamierzył od samego początku.

Drodzy Bracia i Siostry, czas ucisku przygotowuje świat ludzkości na nowy dzień i jego wielkie dzieło Restytucji (odnowienia – por Dzieje 3:21). Ucisk Jakuba w jego dwóch fazach przygotowuje naród izraelskich do ich roli jako głównego narodu w pośredniczącym panowaniu Chrystusa. Czas ucisku przygotowuje miejsce na nowe niebo i nową ziemię, w których mieszka sprawiedliwość. Jak napisał apostoł Piotr w 2 Piotra 3:13 – „Ale my oczekujemy, według obietnicy, nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.”

Czyż nie łakniemy tego królestwa, królestwa pokoju i sprawiedliwości? Łukasza 21:31 – [nasz Pan powiedział:] „Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, że blisko jest Królestwo Boże.” Widzieliśmy tyle znaków czasu wskazujących na królestwo Boże. Wiemy, że jest blisko. Ale Bóg nie postrzega czasu tak, jak my postrzegamy czas. My bardzo byśmy chcieli, żeby królestwo Boże przyszło jutro, ale przyjdzie ono w słusznym czasie.

Kiedy pomyślimy sobie o tym, że naród izraelski jest ponownie narodem w swojej ziemi już od 70 lat to uświadamiamy sobie, że jesteśmy o 70 lat bliżej Królestwa Bożego niż byliśmy, gdy to państwo powstało. A zatem, co my powinniśmy robić w okresie czasu od teraz do ustanowienia królestwa Bożego? Wiemy, że największą pracą, jaką możemy wykonać, jest praca w nas samych. Praca rozwinięcia naszego własnego charakteru. Drugą wielką pracą jest pomoc w edukowaniu, pomoc w rozwijaniu się innym braciom. A trzecią pracą jest dawanie świadectwa światu.

Te dwa ostatnie cele brat Jolly określał jako budowanie obozu [okresu] Epifanii zarówno pomiędzy poganami, jak i Żydami. Zachęcamy innych, by podejmowali kolejne kroki zbawienia: pokutę, wiarę w Jezusa Chrystusa i poświęcenie się Bogu. I krok znajomości Słowa Bożego. Bóg dał nam specjalne poselstwo do przekazania tym Żydom, z którymi możemy wejść w kontakt. Znajduje się ono w Księdze Izajasza 40:1-2 – „Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg, mówcie do serca Jeruzalemu i wołajcie na nie, że dopełniła się jego niewola, że odpuszczona jest jego wina, bo otrzymało z ręki Pana podwójną karę za wszystkie jego grzechy.” A zatem wskazując Izraelowi na Boskie obietnice, choć może to nie przynieść efektów obecnie (takie wskazywanie Izraelowi na obietnice Boże), może przynieść wielkie efekty w przyszłości, w przygotowaniu ich do przyjęcia ich Mesjasza, naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Drodzy Braterstwo, chciałbym zakończyć stwierdzeniem, że bycie tutaj z wami wszystkimi było dla mnie wielkim błogosławieństwem i chcę bardzo was zapewnić o mojej miłości do was i moich modlitwach za wami. I z przyjemnością czekam na kolejne spotkanie z wami – czy to w tym życiu, czy w królestwie Bożym. Tak więc, niech Bóg błogosławi nam wszystkim, tak byśmy mogli kontynuować kroczenie naszą ścieżką poświęcenia. Niech Pan doda swego błogosławieństwa.