Piotr Otczyk, Wiersze na każdy dzień

Wiersze, które weszły w skład tego tomu poezji, powstały w roku 1975. Ich autor, Piotr Otczyk, postawił sobie wówczas niezwykle ambitne zadanie napisania jednego utworu w każdym dniu roku.

Natchnieniem były dla niego biblijne teksty oraz komentarze zawarte w Codziennej Niebiańskiej Mannie.

Jak mówi Andrzej Otczyk, syn poety i wydawca książki, „przeżywał on je głęboko i dał temu wyraz w swej poezji, pełnej uwielbienia dla Boga i Chrystusa, usianej refleksjami na temat trudnej, a zarazem jakże pięknej drogi chrześcijanina”.

Oto kilka wierszy Piotra Otczyka:

4 stycznia

„Oczekuj Pana, bądź mężny, a on wzmocni serce twoje; przeto oczekuj Pana” – Psalm 27:14

Długo czekałem na mojego Pana,
Pragnąłem być bliżej Boga.
Wiele upadków, i niejedna rana,
I zawsze niepewna droga.

Alem się modlił: Przyjdź Królestwo Twoje,
Wierzyłem, że przecież przyjdzie!
I przyszło światło, świętej Księgi zwoje,
I już jest w progu, na przyzbie.

24 lutego

„Bo co niemożliwe było dla zakonu, w czym on był słaby z powodu ciała, Bóg posławszy Syna swego w podobieństwie grzesznego ciała i dla grzechu, potępił grzech w ciele, aby sprawiedliwość zakonu była wypełniona w nas, którzy nie według ciała chodzimy, ale według Ducha” – List do Rzymian 8:3-4

Potępił grzech w ciele, wybawił człowieka,
Otworzył nadzieję zbawienia.
Kto chce, niechaj idzie, Zbawiciel nań czeka,
Wyleczy go z grzechu skażenia.

I wielka pociecha z tej prawdy wypływa,
Zaiste, On Słowem Żywota!
Przed Sprawiedliwością grzechy nasze zmywa,
Prowadzi, gdzie światłość jest złota.

4 marca

„Myślcie tylko o tym, co … czyste, co miłe, co chwalebne …” – List do Filipian 4:8

W moim śnie biała lilia i sarońska róża
Płoną ogniem łagodnym, cichym i spokojnym,
Gdzieś daleko nad światem przewala się burza,
Skądś z daleka dochodzą głosy krwawej wojny.

To Pan dał mi oazę ciszy i spokoju
Wśród zgiełku tego świata, trosk dnia codziennego,
Wlał pokój w moje serce, On Książę Pokoju,
Uwolnił z pęt szatańskich, ze stanu smutnego

Jemu więc ślę w podzięce myśl wdzięczną i czystą,
Sercem czystym chcę wielbić Pana losu mego,
Jemu składam w ofierze, jak łąkę kwiecistą,
Wszystko, co w moim życiu mam najpiękniejszego.

12 marca

„Końcem przykazania jest miłość z czystego serca i z sumienia dobrego i z wiary nieobłudnej” – 1 List do Tymoteusza 1:5

Gdzież jest początek Boskiego działania?
Kto z ludzi dojść tego może?
Czy łatwiej pojąć koniec przykazania?
Początkiem, Końcem ? Tyś, Boże.

Tak Słowo Boże nam to oznajmiło,
Że z Niego wszystko pochodzi;
Ze Słowa wiemy, że na końcu ? Miłość?
Czy w moim sercu się zrodzi?

I czy popłynie wprost z serca czystego,
Wiary, która się nie chwieje?
Będzie świadectwem sumienia dobrego,
Gwiazdą, co cudnie jaśnieje?

O, Prawdo z niebios, co świecisz wysoko!
Dajże mądrości, tej „z góry”!
Niechże doścignie mojej wiary oko
Cudowność Boskiej natury.

20 kwietnia

„Kto wierny jest w małym, i w wielkim wiernym jest” – Ewangelia wg Łukasza 16:10

Małe czyny serdeczne,
W cichości wykonane,
Przybliżają dni wieczne,
Choć nikomu nieznane.

Bo ?Ten, który nie drzemie?,
Pisze wszystko w twej duszy ?
Małą, drobną przysługą
I wielkie łzy osuszysz.

Sam Zbawiciel zapewnia,
Że kto wierny jest w małym,
Dojdzie i wielkich rzeczy,
Stanie się doskonałym.

21 kwietnia

„Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w czasie potrzeby” – List do Hebrajczyków 4:15-16

Święty nasz Zbawicielu!
Żyłeś na tym padole
I poznałeś upadłą
Człowieczą tutaj dolę.

Głód, smutek i zmęczenie
Były Twoim udziałem,
Grzech tylko nie miał miejsca
W Jestestwie doskonałym.

Ludzkie wszystkie słabości
Obce Tobie nie były,
Wszak doświadczyłeś mdłości,
Doświadczyłeś mogiły.

Z ufnością więc idziemy
W naszej ziemskiej niedoli
Prosić o miłosierdzie;
Ty wiesz, jak serce boli.

25 lipca

„Jeden jest prawodawca, który może zbawić i zatracić. Ty zaś kim jesteś, że osądzasz bliźniego?” – List Jakuba 4:12

Czyja to ręka prawo napisała
Na sercu wolnej istoty?
Czyja to mądrość dawno przewidziała,
Że przyjdzie ludziom Wiek Złoty?

Gdy miną wieki grzechu, doświadczenia,
Błędu, upadku, ciemności,
Gdy już na zawsze ustaną cierpienia,
Przyjdzie Królestwo Miłości.

Ale warunek: prawo zapisane
Na pożytek wolnych ludzi,
Będzie przez wszystkich zgodnie przestrzegane,
Gdy Nowe Czasy Pan wzbudzi.

Wolna istota uzna Prawodawcę,
Który Zbawienie jej przyniósł,
Zdrowiem obdarzył, dał miłości łaskę,
Do chwały wiecznej ją wyniósł.

12 grudnia

„Jak człowiek myśli w sercu swoim, takim jest” – Księga Przypowieści 23:7

Czyste uczucia, czyste rozmyślania
Daj mi, mój Panie.
By były takie jak gwiazda zarania,
W dnia powitanie.

By tak płonęły czystością i blaskiem,
Jak dawne świece,
Niosły kadzidło przed święte ołtarze,
Przed Twe oblicze.

Więc czyste serce stwórz we mnie, o Panie,
Bym Ci był wierny.
A gdy mi siły w czas próby nie stanie,
Bądź miłosierny?