Abraham jest typem na Pana Boga. A na kogo jest typem Izaak? Na Jezusa, na Zbawiciela, na Tego, przez którego błogosławieństwa przyjdą na cały rodzaj ludzki. A kogo przedstawia w takim razie żona Abrahama? Nie jest typem na żonę Boga, bo Bóg takiej żony nie ma. Bóg ma jednak poszczególne przymierza i zobowiązania, dzięki którym działa. I to są jego symboliczne żony… Wykład wygłoszony przez brata Piotra Ozimka na spotkaniu zoomowym zboru Pana w Bydgoszczy, 20.02.2022 r.
KIEDY mówimy o Abrahamie, Izaaku i innych jako o typach, to nie powinno wynikać z naszych słów, że byli oni jedynie typami, a odnoszące się do nich opowiadania zostały wymyślone.
Osoba lub rzecz jest wtedy typem, gdy Pismo Święte wskazuje, że obok rzeczywistych przeżyć takiej osoby lub rzeczy przedstawia lub ilustruje w małej skali inną osobę lub rzecz, która pojawi się dopiero w przyszłości.
Na przykład: Adam w pewnych wypadkach jako głowa rasy był typem Mesjasza, drugiego Adama. Pierwszy Adam był głową naszej rasy, ale nie zdołał przekazać upragnionego wiecznego życia. W Boskiej opatrzności Mesjasz ma być drugim Adamem w tym sensie, że odrodzi Swe dzieci, wszystkich posłusznych potomków pierwszego Adama – Izaj.9:6
Proroctwo Izajasza stwierdza, że Mesjasz – będzie w ten sposób Wiecznym Ojcem rodzaju ludzkiego — Ojcem lub lepszym od Adama Dawcą życia, który obdarzy rasę ludzką wiecznym życiem w miejsce dziedzicznych słabości, niedoskonałości i śmierci.
Podobnie Mojżesz, który był nie tylko rzeczywistą postacią, przywódcą narodu Izraela, lecz ponadto typem większego Pośrednika — Mesjasza.
Tak jak Mojżesz pośredniczył w przekazaniu Przymierza Zakonu Izraelowi, tak Mesjasz, Prorok podobny Mojżeszowi, jego antytyp (Dz. Ap. 3 : 23), ma stać się pośrednikiem Nowego Przymierza dla Izraela.
Na mocy tego Przymierza Izrael otrzyma błogosławieństwa Abrahamowe, które przekaże wszystkim rodzajom ziemi (Jer. 31:31).
Podobnie Aaron był typem wyższego kapłaństwa i jego lepszych ofiar związanych z Nowym Przymierzem. Zgodnie z tym kapłani i lewici, dodatkowo do własnych doświadczeń w Boskiej opatrzności posłużyli jako typy wyższych instytucji, dzięki którym już wkrótce na całej ziemi nastąpi inauguracja Nowego Przymierza.
Ofiarowanie Izaaka przez Abrahama
Z tego powodu zachęcam do zwrócenia uwagi na Abrahama, który znany jest w Piśmie Świętym jako przyjaciel Boga, jako Ojciec wierzących.
Abraham – pierwotne jego imię; Abram, urodził się w Ur Chaldejskie, 2120 lat p.n.e. Gdy miał 75 lat, Pan Bóg zawarł z nim przymierze, tzw. Przymierze Abrahamowe – 2045 r. p.n.e.
Gdy miał 99 lat ( w 2021 roku p.n.e. dokonał po raz pierwszy na świecie, obrzezki swego ciała i ciał wszystkich swoich sług ), anioł poinformował go, że Sara urodzi mu syna. Gdy miał 100 lat urodził się Izaak. Gdy miał 125 lat, a Izaak miał 25 lat, ofiarował na górze Moria swojego syna Izaaka.
Zwrócimy też uwagę na jego syna – Izaaka, Syna Obietnicy, zrodzonego cudownie, aczkolwiek w naturalny sposób, gdy jego ojciec i matka byli już starzy oraz na żonę Izaaka — Rebekę — wybraną przez Abrahama na towarzyszkę i współdziedziczkę dziedzictwa należnego jego synowi Izaakowi.
Osoby te przeżyły życie całkowicie nieświadome faktu, iż Bóg ich użył i pokierował ich sprawami tak, aby mogły stanowić proroczy obraz Jego własnego wielkiego Planu Wieków.
Owe typowe obrazy mają zawsze być odczytywane w całkowitej harmonii z natchnionymi pismami Biblii i nigdy nie mają być rozumiane jako sprzeczne z nimi.
Jednakże nie wszystko, co czynił Abraham może być uznawane za typowe.
W ogólnym sensie ten wielki człowiek przeszłości pojawia się w naszej pamięci jako „ pomnik wiary, prawości i sprawiedliwości ”.
Błogosławieństwa mające zgodnie z obietnicą przejść przez niego na jego nasienie, co stanowiło go ojcem wielu narodów i jak wskazuje Apostoł Paweł, uczyniło z niego typ Wszechmogącego, od którego pochodzi wszelki dobry i doskonały dar, od którego pochodzi błogosławieństwo, spływające ostatecznie przez Mesjasza, Jego Syna i poprzez Izraela, Jego lud, na wszystkie rodziny ziemi (Gal.3:8, 16, 29; 4:22—31; Rzym.4:17 ).
Przypuszczalnie wszyscy chrześcijanie zdają sobie sprawę, że Święty Paweł traktuje Abrahama i jego rodzinę jako typy. Tak jak Abraham w typie przedstawiał Boga, tak jego żona była typem przymierza, dzięki któremu żywotność uczynionej Abrahamowi przez Boga w 2045 r. p.n.e. obietnicy ostatecznie rozwija Nasienie Obietnicy — Izaaka w typie, a Mesjasza w antytypie.
Święty Paweł wyjaśnia również, że służebnica Sary, Agara, na życzenie Sary, przez jakiś czas reprezentowała ją wobec Abrahama i urodziła Ismaela.
Agara, jak wyjaśnia Święty Paweł, przedstawiała w typie Przymierze Zakonu, ożywione dzięki łaskawym zrządzeniom tego samego Boga i Ojca.
Syn Agary – Ismael, formalnie pierworodny syn Abrahama, przedstawiał w typie naród żydowski, pierwszą fazę jego rozwoju pod przymierzem — Gal. 4:22—31.
Jak Abraham kochał Ismaela i pragnął dla niego błogosławieństwa, tak Bóg miłował Izraela, potomka Przymierza Zakonu i pragnął dla niego błogosławieństwa.
Jednakże, tak jak o Ismaelu, jako o synu niewolnicy powiedziano, że nie będzie głównym dziedzicem obietnicy Abrahamowej, lecz drugorzędnym, tak też dzieci Izraela, potomkowie Przymierza Zakonu, nie były przeznaczone na duchowego Mesjasza, przez którego jak stwierdzała obietnica, miały przyjść pierwsze błogosławieństwa.
Widzimy, że Sara, w typie żona Abrahama, reprezentująca oryginalne Przymierze związane przysięgą, urodziła syna Izaaka w 14 lat po tym jak niewolnica, jej zastępczyni urodziła Ismaela.
Kiedy urodził się Izaak, Sara odrzuciła Ismaela i nie uznawała go już dłużej jako swego syna i żądała natomiast, aby wszystko należało do Izaaka.
Antytyp tego obrazu pokazuje, że od czasu, gdy Bóg rozpoczął rozwijać duchowego Izraela i wskazał na przymierze Sary na mocy którego miał się rozwijać ów duchowy Izrael, od tego czasu stało się jasne, że główna część obietnicy Bożej, mówiącej o błogosławieniu świata miała się wypełnić nie przez nasienie Ismaela, cielesnego Izraela, lecz przez nasienie Izaaka, duchowego Izraela (Rzym. 9 : 6—9; Gal. 3 : 16, 29).
Od samego początku zarysowała się rywalizacja o błogosławieństwo Abrahama. I jak Ismael drwił z Izaaka kiedy był dzieckiem, tak Żydzi w swym znacznym rozwoju i sile, drwili z antytypowego Izaaka — Jezusa i Jego stosunkowo prostych i niewykształconych naśladowców — i prześladował go.
Aby nadal zachować typ, w którym Abraham mógłby przedstawiać Boga, nakazano mu, aby wypędził Agarę i jej syna na puszczę.
Owo wypędzenie obrazowało w typie Boskie niezadowolenie, które spadło na Żydów prawie dwadzieścia stuleci temu i sprawiło, że zostali odsunięci od Bożej łaski, tak jak Agara i Ismael zostali odcięci od obecności Abrahama, jego rodziny i opieki.
Chleb i woda, które Agara zabrała ze sobą i które przez pewien czas stanowiły jej i Ismaela pożywienie na puszczy, obrazują w typie obietnice Boże dane przez Zakon i Proroków, należące nadal do Żydów, którymi przez dwadzieścia stuleci żywili się, bez których zginęłaby nadzieja tego narodu.
To dzięki tym obietnicom i nadziejom, Izrael przetrwał jako odrębny naród, będąc przez stulecia rozproszonym pośród wszystkimi narodami ówczesnego świata.
Teraz przechodzimy do strasznego momentu, opisanego w 1Moj. 21:15 – 19. Woda otrzymana od Abrahama została wypita. Nic z niej nie pozostało. Ismael umierał!
Agara, jego matka, oddaliła się od niego. W odpowiednim momencie pojawia się wysłany przez Pana Anioł i wskazuje jej źródło wody, z którego ona sama i Ismael zaczerpnęli nowego życia.
Zobaczmy teraz jaki jest tego antytyp. Naród żydowski coraz bardziej odchodził od Zakonu i Proroków, stając się słabym i, jak można się spodziewać, tracił nadzieję. Już miał umrzeć!
Ale nie, Pan łaskawie w tym momencie wskazuje na źródło wody żywota. Tak jak Ismael został uratowany od śmierci przez ową wodę, tak naród izraelski, przedstawiony w typie przez Ismaela, dzięki Boskiej opatrzności, jest tuż przed zrozumieniem, iż przynależna mu część Przymierza Abrahamowego ma ziemski charakter, a nie niebiański, nie duchowy.
Naród izraelski znajduje się tuż przed orzeźwieniem i rozpocznie nowy etap swej kariery. Tak, ta kariera jednak nie wyciśnie na nim piętna Ismaelitów, ani jego związek z Nowym Przymierzem nie będzie symbolizowany przez Agarę, stare Przymierze Zakonu. Odtąd naród żydowski przedstawiony jest w nowym typie.
IZAAK DZIEDZICEM WSZYSTKIEGO!
Chociaż początkowo nasi żydowscy przyjaciele skłonni byli czuć niezadowolenie, iż są reprezentowani przez Ismaela, a nie przez Izaaka, w Przymierzu Agary, Przymierzu czyniącym ich niewolnikami Zakonu, zamiast wolnymi od tego Zakonu, to jednak jest dla nich pociecha.
Jest nią fakt, że Izaak przedstawiał w typie Mesjasza i że Izrael pokazany jest jako naród, na korzyść którego Mesjasz będzie Pośrednikiem Nowego Przymierza Zakonu. Musi to być duchowy Mesjasz, aby mógł udzielić owych wielkich błogosławieństw, na które wskazuje przymierze zawarte z Abrahamem. Naród izraelski nigdy nie spodziewał się duchowej natury i nie ma w Biblii takiej obietnicy.
Żydzi otrzymają to, czego zawsze oczekiwali — wielkości jako naród ziemski, a cześć jako naród wybrany, przez który będą spływać błogosławieństwa Nowego Przymierza na rodzaj ludzki całego świata — na Pogan.
Jak to już pokazano, Izaak syn Abrahama przedstawia Mesjasza w chwale, Syna Bożego i dziedzica wszystkich obietnic — tego jedynego, przez którego jedynie można otrzymać życie wieczne i przywrócenie do takiej doskonałości, która umożliwi Izraelowi i rodzajowi ludzkiemu zachować w doskonałości Boskie Prawo i przyswoić zasługę daru Bożego, życie wieczne, zgodnie z obejmującym ich Nowym Przymierzem Zakonu dzięki wielkiemu Pośrednikowi — wielkiemu Mesjaszowi, Głowie i Ciału.
We właściwym czasie, Abraham posłał swego zaufanego sługę Eleazara (typ Ducha Świętego), aby wybrał narzeczoną dla swego syna Izaaka.
Eleazar nie mógł iść na jej poszukiwanie w dowolne miejsce na Ziemi.
Skierowano go tylko do rodziny Abrahama, co pozwala nam wnioskować, że nikt nie będzie nazwany Oblubienicą Mesjasza, z wyjątkiem tych, którzy już byli w społeczności z Bogiem, przez wiarę, posłuszeństwo i usprawiedliwienie, w czasie próby jaką przechodzili tutaj na Ziemi poprzez cały Wiek Ewangelii, który rozpoczął się od rozpoczęcia misji nasze Pana i wybór tych jednostek trwał do 16 września 1914 roku, tj. do czasu gdy ostatni członek klasy Oblubienicy został wybrany i zapieczętowany na to stanowisko. Klasa tej Oblubienicy, była na Ziemi do czasu, gdy ostatni jej członek przeszedł poza Wtórą Zasłonę, tj. do października 1950 roku.
Kiedy sługa Abrahama znalazł Rebekę nałożył na nią pewne klejnoty, wyjaśnił jej samej oraz jej rodzinie charakter swej misji i zapytał czy ma ochotę pójść z nim i zostać oblubienicą Izaaka.
Powiedział wtedy: „mój pan Abraham jest bardzo bogaty, a wszystko co posiada, oddał Izaakowi”.
W ten sposób wielkie bogactwa Boga ponownie pokazane są w Abrahamie i fakt, że Mesjasz jest jego Synem i dziedzicem wszystkich obietnic Bożych, tym, Jedynym przez którego Izrael i cały rodzaj ludzki będzie błogosławiony.
Rebeka odpowiedziała gotowością, tym samym została zaręczona nie- widzianemu dotąd oblubieńcowi i pośpieszyła wraz z owym sługą do Izaaka. Kiedy krewni żegnali się z nią życzyli błogosławieństwa w takich słowach
„ozmnóż się w tysiąc tysięcy” ( 1 Mojż. 24 : 60).
Czytamy, że: „Wstawszy Rebeka z dzieweczkami [służącymi] swemi, i wsiadłszy na wielbłądy jechały za onem mężem”, – Eleazarem.
Znajdujemy tu, pozostający w harmonii z innymi tekstami Pisma Świętego, obraz Wieku Ewangelii i dzieła przyprowadzenia w tym okresie do Mesjasza specjalnej klasy Oblubienicy składającej się ze świętych.
Początkowo wśród tych świętych były pewne jednostki wywodzące się z narodu żydowskiego, zgodnie z Boską regułą pokazaną w Piśmie Świętym:
„najpierw do Żydów”.
Następnie w późniejszym okresie klasa Oblubienicy wybierana była spośród każdego narodu, ludu, rodzaju i języka, a przecież wszyscy wybrani i tak mieli stanowić jedynie maluczkie stadko – ,,Nie bój się, o Maluczkie Stadko! albowiem się upodobało Ojcu waszemu, dać wam Królestwo” — nie ziemskie Królestwo, które zostało jednoznacznie obiecane Izraelowi, lecz, duchowe, niewidzialne Królestwo Mesjasza oraz współdziedzictwo z Nim na Jego tronie.
Inne teksty Pisma Świętego pokazują, że ci święci tworzą dwie klasy. Garstka szczególnie poświęconych tworzy klasę Oblubienicy. A większa liczba tych, którzy nie wykazali się taką odwagą w stosunku do prawdy i sprawiedliwości, tworzy towarzyszkę Oblubienicy, jej służebnice, jak to pokazuje podróż Rebeki w otoczeniu służebnic. Te dwie klasy są w szczególny sposób pokazane w Piśmie Świętym (Ps. 45 : 10—16), gdzie czytamy o Oblubienicy Mesjasza i Królowej. Przedstawiona tu jest ona w chwale zmartwychwstania jako Królowa odziana w szatę pięknie haftowaną złotem z Ofir — chwała reprezentuje Boską naturę, która będzie udzielona Oblubienicy, a haft na jej szacie reprezentuje chwalebną sprawiedliwość, ozdobioną owocami Ducha Świętego.
Psalmista opowiada jak Oblubienica będzie przyprowadzona przed oblicze wielkiego Króla Jehowy, a szczególnie dodaje, że panny lub jej towarzyszki, które postępują za nią, także przyjdą przed oblicze Króla, co wskazuje na zachowanie na płaszczyźnie duchowej stałej różnicy w randze. Te dwie klasy są ponownie pokazane w Zakonie jako kapłani i lewici, przy czym klasa Oblubienicy przedstawiona jest w kapłanach, w związku z jej gotowością złożenia w ofierze ziemskiego działu na korzyść niebiańskiego.
Nie mamy utożsamiać klasy Oblubienicy z istniejącymi obecnie kościołami nominalnego chrześcijaństwa, tak jak nie utożsamialibyśmy Apostołów z kościołem żydowskim istniejącymi za ich czasów. Apostołowie stanowili garstkę wybrańców, podobnie wszyscy członkowie Kościoła tworzonego przez cały Wiek stanowią garstkę wybranych spośród wielu kościołów nominalnego chrześcijaństwa. „Zna Pan tych, którzy są Jego”. Prawdziwy Kościół został wybrany nie tylko spośród wszystkich dwunastu pokoleń Izraela, ale spośród wszystkich pozostałych narodów, ludzi i języków i składa się z tylu, ilu powołał Pan Bóg.
Opuszczenie przez Rebekę ojcowskiego domu w typie przedstawiało początek podjęcia osobistego poświęcenia się każdego z tych, którzy prowadzeni przez Ducha, przyjęli Boskie zaproszenie do współdziedzictwa z Chrystusem. Pierwszy klejnot otrzymany przez Rebekę, kiedy po raz pierwszy spotkała owego sługę, służyła mu i zaprosiła do swego domu, przedstawia pierwsze błogosławieństwo, które otrzymali wierzący — błogosławieństwo usprawiedliwienia.
Kosztowności jakie otrzymała, gdy zdecydowała się iść do Izaaka i zostać jego żoną reprezentują błogosławieństwa Ducha Świętego, jakie były zsyłane na całkowicie poświęconych, tych którzy podjęli decyzję postępowania śladami Jezusa, wąską ścieżką prowadzącą do Królestwa pod przewodnictwem Ducha Świętego. Przybywszy do celu podróży, Rebeka znalazła się przed obliczem Izaaka i natychmiast zsiadła ze swego wielbłąda i okryła się ,,rańtuchem”.
W ten sposób obrazowo przedstawiony jest fakt wskazujący, że kiedy Kościół doświadczył przemian Pierwszego Zmartwychwstania i znalazł się przed obliczem niebiańskiego Oblubieńca, już więcej nie potrzebował przewodnictwa Ducha Świętego, przejawiającego się przez Pismo Święte.
Izaak natychmiast przyjął Rebekę i zaprowadził ją do namiotu swojej matki. Później Sara umarła, mając 127 lat, a Rebeka stała się jej następczynią.
W ten sposób pięknie pokazany został fakt, że gdy Oblubienica Mesjasza zostanie skompletowana w sferze chwały, przymierze Sary skończy się, a jej miejsce jako przewodu błogosławieństw zajmie uwielbiony Kościół jako narzędzie przekazywania owych błogosławieństw.
Wtedy wypełni się prorocze błogosławieństwo krewnych Rebeki, „rozmnóż się w tysiąc tysięcy”.
Owe „tysiąc tysięcy” , przedstawiają rodzaj ludzki na całym świecie, który zostanie odrodzony lub otrzyma życie wieczne dzięki wielkiemu Mesjaszowi podczas tysiącletnich rządów sprawowanych przez Niego jako Pośrednika Nowego Przymierza, które zostanie wprowadzone już wkrótce.
Z utęsknieniem czekamy na ustanowienie widzialnej fazy Królestwa Bożego na warunkach Nowego Przymierza, gdy cały świat będzie doznawał warunków restytucji. Och, co za wspaniałe czasy nastąpią. Oby one przyszły jak najwcześniej. Wierzymy, że przyjdą we właściwym, zaplanowanym przez Pana Boga czasie. Pan Bóg z ustanowieniem widzialnej fazy Królestwa, na warunkach Nowego Przymierza , na pewno się nie spóźni. Modlimy się więc o ustanowienie tego Królestwa.
Ono przyjdzie na pewno i się nie spóźni! Pan Jezus w swojej wtórej obecności realizuje poszczególne cele swej działalności, a jednym z nich jest „ustanowienie Królestwa Bożego na Ziemi”. Wielu zadaje pytanie: Kiedy to nastąpi? Dlaczego Pan odwłacza? Itp.
Tutaj na marginesie podam, że „Pan nie odwłacza!” To nasze ludzkie pragnienia i przewidywania są takie, że my chcemy, aby to nastąpiło jak najszybciej. Z podobnymi pytaniami zetknął się już brat Russell i brat Johnson. W odpowiedzi na takie zarzuty wskazywali właśnie na taki aspekt sprawy, że to nasze ludzkie pragnienia i przewidywania posuwają nas do takich niestosownych stwierdzeń, jakoby „Pan odwłaczał”.
Przypomnę po krótce proroctwo Abakuka 3:17-19. I bardzo istotny werset 18, mówiący, że w wyniku pozornych nieszczęść przedstawionych w wersecie 17, werset 18 mówi: „ wszakże ja w Panu weselić się będę, rozraduję się w Bogu Zbawienia mego”.
Pokładajmy wiec całkowitą nadzieję w Panu, a to Królestwo na pewno przyjdzie!!! Słowa pieśni: „ W Panu ufność pokładajmy ”.
A wówczas, gdy to Królestwo będzie ustanowione, Nasz Pan Jezus jako Mesjasz stanie się owym Odnowicielem, a Jego Oblubienica pod warunkami Nowego Przymierza, stanie się żywicielem, nauczycielem i pomocnikiem całego rodzaju ludzkiego, ponieważ właśnie ten antytypowy Izaak i jego Oblubienica będą pośredniczyć na rzecz Izraela, a poprzez niego na rzecz całego świata, w urzeczywistnieniu błogosławieństw restytucyjnych Nowego Przymierza (Dz.Ap. 3:19 – 21). ,,W tobie i w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi” — w pierwszym rzędzie odnosi się to, jak wykazuje Święty Paweł, do Mesjasza i Jego Kościoła w chwale, gdy ofiary należą już do przeszłości, a duchowa natura została osiągnięta jako nagroda za poświęcenie się w W. Ew. (Gal. 3:16, 29).
Każdy, kto jako pierwszy przyjmie Mesjasza i przyjdzie do harmonii ze sprawiedliwymi prawami Jego niewidzialnego Królestwa, otrzyma też jako pierwszy błogosławieństwo.
W tej sprawie nie będzie żadnej stronniczości, bowiem Bóg nie liczy się z osobami.
Jednak, ze względu na minione doświadczenia i ziemskie nadzieje oraz ufność pokładaną w Zakonie i Prorokach, Żydzi będą pierwszymi między narodami, którzy przyjmą nowy porządek rzeczy i jemu się poddadzą.
Dlatego też jako pierwsi otrzymają błogosławieństwa, a przez nich, jako przez narzędzia Królestwa, owe błogosławieństwa obejmą cały rodzaj ludzki na całym świecie.