Tysiąclecie – Królestwo Chrystusa

Królestwo Mesjasza, często wspominane we wszystkich Księgach Zakonu, w Księgach Prorockich i w Pismach, było centralnym punktem wszystkich żydowskich nadziei. Lecz fakt, że będzie ono trwać tysiąc lat, nie był wspominany, aż dopiero za dni Mesjasza.

Księga Objawienia 20:4

I ożyli, i królowali z Chrystusem tysiąc lat.

Po raz pierwszy Święty Piotr pod wpływem Ducha Świętego oświadczył: „Jeden dzień u Pana, jest jako tysiąc lat” (2 Piotra 3:8). Święty Paweł nie wspominał o tysiącu lat, lecz jedynie głosił Królestwo Mesjasza i uczył, że On będzie zwycięsko panował, dopóki nie pokona wszystkich, sprzeciwiających się Boskiej woli (1 Kor. 15:25).

Początek Tysiąclecia łączy się z powrotem Chrystusa, którego przyjście i obecność przyrównane są w Biblii do wschodzącego słońca. Jego blask będzie można oglądać w Jego działalności, ponieważ On sam powrócił niewidzialny dla ludzkiego oka (Jan. 14:19, 1 Tym. 6:16).

W księdze Objawienia mamy wyraźne stwierdzenia, że Mesjasz będzie panował przez tysiąc lat, że Jego wierna Oblubienica będzie panować razem z Nim, będzie „Królewskim Kapłaństwem” i że podczas tego tysiąca lat, szatan będzie związany, a wtedy cały świat otrzyma sąd i próbę; sprawiedliwe rezultaty tej próby określą, kto kwalifikuje się do wiecznego życia, a kto na wieczną śmierć – a nie męki.

Inny obraz tysiąca lat przedstawia chwalebne Mesjańskie Panowanie Sprawiedliwości, jako Biały Sędziowski Tron, czysty, sprawiedliwy, łaskawy, przed którym zostaną zgromadzeni wszyscy ludzie w tym celu, aby wszyscy, którzy okażą swą miłość do sprawiedliwości i prawdy, zostali podniesieni z grzechu i śmierci oraz doprowadzeni do pełnej zgodności z Bogiem i otrzymali życie wieczne.

Dwie części Królestwa

Żydzi, według swych proroków, oczekiwali na Królestwo Mesjasza, jako na ziemskie królestwo, w którym każdy człowiek będzie „siedział pod krzewem winnym i pod figowym drzewem”, i w którym „pustynia zakwitnie niczym róża”. Z nauki Nowego Testamentu wynikało z kolei, że dla wiernych naśladowców Chrystusa przewidziane jest wywyższenie do innego, duchowego, niebiańskiego Królestwa.

Ta pozorna sprzeczność jest już zrozumiała: Królestwo Mesjasza składa się z dwóch części – duchowej lub niebiańskiej, która będzie niewidzialna dla ludzi, lecz nadrzędna; i ziemskiej, która będzie podlegać niebiańskiej części. Chrystus i Jego wierni naśladowcy, Jego Oblubienica, będą tworzyć duchowe Królestwo; natomiast Starożytni prorocy i bardziej współcześnie im odpowiadający, Młodociani Godni, będą ziemskimi władcami (Joela 2:28,29).

Powołanie duchowych Izraelitów do współdziedzictwa z Chrystusem w Jego niebiańskim Królestwie należało tylko do Wieku Ewangelii. Przemiana Kościoła z natury ludzkiej do Boskiej rozpoczęła się wraz ze spłodzeniem ich z Ducha Świętego, a zakończyła się ich przemianą w zmartwychwstaniu. Święty Paweł wyjaśnia to i oświadcza: „ciało i krew Królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą” (1 Kor. 15:50). On mówi nam także, że przyszli ziemscy władcy nie mogą być udoskonaleni, aż po skompletowaniu i zmartwychwstaniu Kościoła (Żyd. 11:38-40). Pan Jezus oświadczył, że najmniejszy w Królestwie niebiańskim będzie większy niż Jan Chrzciciel, największy z proroków w ziemskiej władzy (Mat. 11:11).

Pan króluje!

Chronologia biblijna wskazuje, że od ponad stu lat żyjemy w wielkim Siódmym Dniu lub Tysiącletnim Sabacie. Ten okres jest nazywany Brzaskiem Tysiąclecia. Prawie wszystkie wynalazki, które czynią nasze czasy tak wyjątkowymi, powstały w tym okresie brzasku (Dowiesz się o tym więcej z serii Wykładów Pisma Świętego: Boski plan wieków, Nadszedł czas).

Pismo Święte mówi, że chociaż naciera ciemna chmura ucisku – „ucisk jakiego nie było” (Dan. 12:1-3) – niemniej jednak, szybko po nim, chwalebne Królestwo Mesjasza, niczym rozbłysk słońca będzie oświecać i błogosławić wszystkie rodziny ziemi (Gal. 3:29; Mat. 13:43; 24:15-21).