Przypowieść o Dobrym Pasterzu jest dobrze znana wśród chrześcijan. Niektóre jej fragmenty budzą jednak wątpliwości. Na przykład – kogo Jezus miał na myśli, gdy mówił: „Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni; również i te muszę przyprowadzić, i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz”? (Jana 10:16)

Wśród wielu chrześcijan panuje przekonanie, że „drugie owce” lub „inne owce” z tej przypowieści to wierni naśladowcy Jezusa spośród pogan. Miałoby to być nawiązanie do otwarcia powołania dla pogan od pobożnego Korneliusza, w trzy i pół roku po ukrzyżowaniu Chrystusa (Gdyż wcześniej ewangelia głoszona była wyłącznie „owcom” spośród cielesnego Izraela). Taka interpretacja jest być może ciekawa, lecz nie obejmowałaby ona wszystkich owiec, które nasz Pan, Dobry Pasterz, chce ostatecznie przyprowadzić do siebie. Pominięte byłyby owce, które mają stać się Jego własnością w czasie Jego powrotu (Paruzji), gdy powróci ze świętymi, aby sądzić cały świat w sprawiedliwości, gdy „przyjdą czasy odnowienia wszystkich rzeczy” (1 Koryntian 6:2, Dzieje 17:31, Dzieje 3:20-23).

Dlatego właśnie, naszym zdaniem, prawdziwe jest szersze wytłumaczenie tego wersetu:

/ artykuł opublikowany pierwotnie przez brata Charlesa T. Russella 15 marca 1911 roku /

Inne owce, nie z tej owczarni

„Mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i te muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą,
a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz” – Jana 10:16

W wieku Ewangelii Pan ma tylko jeden Kościół, jedną owczarnię owiec naśladujących Go. „Owce Moje głosu Mego słuchają, a Ja je znam i idą za mną” (Jana 10:27). Od samego początku aż dotąd nie było zmiany w Pańskiej trzodzie ani w warunkach uczniowstwa, ani w obiecanej nagrodzie, jak to czytamy: „Jesteście powołani w jednej nadziei powołania waszego” (Efezjan 4:4).

Drugimi owcami będą widocznie inni, którzy staną się naśladowcami Pana na innych warunkami i pod innym powołaniem aniżeli w wieku ewangelicznym. Ci, co stanowią obecną trzodę, są powoływani do ofiarowania ziemskiej natury i stania się uczestnikami natury Boskiej, wraz z ich Panem i Pasterzem:

„Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być rozumna służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe.” (Rzymian 12:1-2)

 

„Prawdziwa to mowa: Jeśli bowiem z nim umarliśmy, z nim też żyć będziemy” (2 Tymoteusza 2:11)

 

„Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość.”(2 Piotra 1:3-4)

Stanowiący przyszłą trzodę Pańską, nie będą zaproszeni do ofiary i do przemiany natury; przeciwnie, będą uprzywilejowani do zatrzymania natury ludzkiej, na warunkach posłuszeństwa będą stopniowo doświadczać restytucji i dochodzić do doskonałości cielesnej, umysłowej i moralnej utraconej przez grzech w raju, a odkupionej wielką ofiarą na Kalwarii. Ci nie są „trzodą” w obecnym czasie, ponieważ nie są wezwani do Boskiej natury i do niebieskiego domu; lecz wezwani będą do ziemskiej natury i do Raju przywróconego podczas panowania Mesjasza.

„Gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale”

Owe drugie owce są szczegółowo opisane przez naszego Pana w Ewangelii wg Mateusza 25:31-46. Zamieszczona tam przypowieść o „owcach i kozłach” nie stosuje się do obecnego wieku Ewangelii, ale do wieku przyszłego, w którym panować będzie Mesjasz. Pokazują to wstępne słowa tej przypowieści (werset 31), gdzie czytamy:

„A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów.” (Mateusza 25:31)

Zbawiciel nie okazał się jeszcze w Swej chwale i obietnicą jest, że „gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy [Kościół, owce obecnego wieku] okażecie razem z nim w chwale” (Kolosan 3:4). Mówiąc inaczej: zwycięskie owce wieku ewangelicznego będą złączone z Onym Wielkim Pasterzem w Jego pracy dla świata, w czasie Jego panowania. Cała ludzkość będzie wtedy na sądzie, czyli próbie, aby dowieść, którzy wyrobią w sobie usposobienie owiec, a którzy usposobienie kozłów.

ODDZIELENIE OWIEC BĘDZIE MIAŁO MIEJSCE PODCZAS PANOWANIA CHRYSTUSOWEGO

Podczas Tysiąclecia ci, co wyrobią w sobie ducha posłuszeństwa, będą przyjęci przez Pasterza jako Jego owce i znajdą się po prawej stronie, w stanie łaski, jako godni wiecznego żywota, a przy końcu tego okresu, usłyszą Jego słowa:

„Wtedy powie król tym po swojej prawicy: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata.” (Mateusza 25:34)

Natomiast ci, co będą przeciwnego ducha, którzy pomimo korzystnych warunków owego chwalebnego okresu nie rozwiną w sobie zalet Pańskich owiec – łagodności, cichości, pokory, miłości, itp. – uznani zostaną za niegodnych żywota wiecznego, niegodni uznania za owce Pańskie. W owym czasie zajmą oni miejsce po lewicy, w stanie niełaski i zostaną odrzuceni. Klasa owiec pozostanie w Pańskiej łasce i dostąpi hojnego wejścia do życia wiecznego, gdy zaś klasa kozłów będzie odrzucona, jako niegodna życia i dozna najsroższej niełaski Pasterza, czyli wiecznego karania.

Karą tą nie będą jednakże wieczne męki, lecz śmierć wieczna – śmierć trwająca po wieki wieczne; albowiem Pan nie stanie się już więcej ofiarą ani udzieli dalszej sposobności tym, którzy odrzucą tak łaskawe zarządzenia Boże podczas chwalebnego panowania Chrystusa. Jak w przypowieści tej kozły użyte są za symbol tych, którzy będą przeciwni Panu, tak ogień użyty jest za symbol zniszczenia klasy kozłów. Ogień jest najbardziej niszczącym czynnikiem, jaki znamy, trafnie więc użyty jest jako symbol zupełnego i wiecznego zniszczenia. Myśl zawarta w wierszu 46 mogłaby być najlepiej wyrażona tymi słowy:

„I pójdą ci na odcięcie [z greckiego: kolasin] wieczne [od życia], ale sprawiedliwi do żywota wiecznego” (Mateusza 25:46)

R-4784

* * *

Mamy nadzieję, że powyższe krótkie studium okazało się przydatne dla wszystkich Czytelników.

Krótkie podsumowanie:

1. Pierwszą zagrodą – owczarnią – jest Królestwo Niebios, w którym pasterzem jest nasz Pan.
2. Jezus jest także drzwiami dla owiec i wszystkie, czy to z Żydów czy z pogan, wchodziły do owczarni tymi samymi drzwiami.
3. Przywilej pierwszego wejścia tam miały rozproszone owce z Izraela.
4. Po trzech i pół roku Bóg dopuścił do Ciała Chrystusowego jednostki z pozostałych terenów i narodów.
5. Są to owce Wieku Ewangelii ( pierwsze owce z przypowieści ), te, które słuchają głosu Dobrego Pasterza i idą za nim. Przez długie stulecia Pasterz zgromadzał je, prowadził, karmił, otaczał czułą opieką, strzegł i zbawiał. Wierni z czasów wyboru Kościoła razem z nim mają okazać się w chwale, jako królowie, kapłani i sędziowie świata /owiec i kozłów z Mat. 25:31-46/ (por. Objawienie 20:6, 1 Koryntian 6:2, Daniela 7:22).
6. W wieku przyszłym Jezus jako Dobry Pasterz zajmie się innymi, drugimi owcami.
7. Te owce nie będą już tak wywyższone jak te z poprzedniego wieku, ponieważ ich droga będzie o wiele łatwiejsza; zamiast „wąską ścieżką”, pójdą one „gościńcem”, „Drogą Świętą” (Izajasza 35:8). [Posłuchaj więcej na ten temat: Nie tylko królowie i kapłani – życie wieczne w niebie i na ziemi]
8. Drugie owce nie dostąpią przemiany natury do duchowej, niebiańskiej. Znajdą się one w ziemskiej części Królestwa, o którą codziennie modlą się miliony chrześcijan (Mateusza 6:10).
9. Drugimi owcami jest cały rodzaj ludzki kupiony przez Jezusa (On wydał swoje życie za wszystkich ludzi – Jana 10:11, 1 Tymoteusza 2:4-6, 1 Jana 2:2, Hebrajczyków 2:9), szczególnie zaś ci spośród ludzi, którzy pod panowaniem Dobrego Pasterza na ziemi, będą Jemu posłuszni i wybiorą życie [Zobacz też: Dzień Sądu – obawa czy nadzieja?]
10. Czasy panowania Chrystusa i zmartwychwstania niesprawiedliwych na sąd – czasy naprawy – są jedną z głównych nauk Pisma Św., nawet jeśli są one bardzo zapomniane wśród chrześcijan:
    

    „…aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków.  Powiedział przecież Mojżesz: Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, Bóg nasz, spośród braci waszych. Słuchajcie Go we wszystkim, co wam powie. A każdy, kto nie posłucha tego Proroka, zostanie usunięty z ludu.” (Dzieje 3:20-23)